ράδιο μπλα μπλα

το ραδιόφωνο είναι ένα ιδιαίτερο μέσο. με θυμάμαι πολύ μικρό με το δημοσιογραφικό κασετοφωνάκι να προσπαθώ να γράψω μία εκπομπή ή ένα τραγούδι από το ηχείο του ραδιόφωνου. το ραδιόφωνο έχει μία μαγική ικανότητα να σου κρατά συντροφιά χωρίς όμως να σε αποσπά, κάτι που ούτε η τηλεόραση αλλά ούτε το διαδίκτυο μπορεί να το κάνει.

ως έφηβος θυμάμαι την γέννηση της ελεύθερης (;) ραδιοφωνίας. τις πρώτες εκπομπές του τζερόνιμο γκρούβι και του μελωδία ή του ρόδον fm, σταθμοί εντελώς διαφορετικοί που όμως είχαν το προσωπικό του στίγμα.

από εκπομπές θυμάμαι την χαρά που με είχε γεμίσει όταν ανακάλυψα τον μουσικό πλούτο του γεραμάνη καθώς και του γιάννη πετρίδη.

με έχει γεμίσει πίκρα που το ραδιόφωνο έχει καταντήσει μουσικό σούπερ μάρκετ και κακή αντιγραφή της τηλεόρασης, ενώ είναι ένα πολύ δυνατό μέσο. η μαγιονέζα δεν απέχει και πολύ από το τελευταίο σιγκλάκι.

ελάχιστους σταθμούς πια παρακολουθώ , μετρημένους στο δάκτυλα του ενός χεριού. τον μελωδία απλά τον έχω εγκαταλείψει με το κόψιμο της εκπομπής του λάμπη λιάβα. οι σταθμοί μουσικές λίστες δεν με ενδιαφέρουν είτε παίζουν ποιοτικά είτε σκουπίδια, το ίδιο μου κάνει. δεν μου λέει κάτι αν το γιουχου και το ουάου λέγεται με λα μινόρε και χάχανα.

ίσως είναι μία εποχή που θα πρέπει να απαιτήσουμε την ποιότητα και να μην μας αντιμετωπίζουν σαν πελάτες που αγοράζουν μαγιονέζα (κι όχι δεν είναι το ίδιο ). φυσικά κι εμείς θα πρέπει να απαιτήσουμε από τον εαυτό μας να σταματήσουμε να τα αντιμεωπίζουμε όλα επιφανειακά και στο τέλος και τον ίδιο μας τον εαυτό. το να είσαι επιφανειακός είναι το εύκολο γιατί δεν κουράζει.

το μέλλον ίσως δεν συντονίζεται στους μεγάκυκλους πια μια και αρκετοί διαδικτυακοί σταθμοί έχουν εμφανιστεί, θυμίζοντας λίγο της εποχή της ραδιοφωνοπειρατίας αλλά που σίγουρα γίνεται από ανθρώπους με μεράκι. δεν έχω καθήσει ακόμη να τους παρακολουθήσω στενά οπότε δεν μπορώ να εκφέρω ξεκάθαρη γνώμη.

μέχρι στιγμής τις περισσότερες επιλογές μου τις βρίσκω στο κόκκινο 105,5fm που έχει αρκετή μουσικοποικιλότητα.

υ.γ. η συγκεκριμένη ανάρτηση γράφτηκε με αφορμή την αναζήτηση για το παρόν της εκπομπής «αλάτι της γης» η οποία ανακάλυψα ότι κατοικεί στους 89,5 μεγάκυκλους , σταθμού της εκκλησίας της ελλάδος , καθημερινά στις 6 το απόγευμα.

sea happens

σε μία υποθετικό και αφασικό μέλλον , μία παρέα νέων ανθρώπων στήνουν την δική τους εικονική πραγματικότητα σ’ ένα μπαλκόνι. εκεί γίνεται η ιδανική παραλία και ο ιδανικός τόπος για να χαρούν μία επαφή που έχει προ πολλού χαθεί…

μία ταινία μικρού μήκους , ελληνική , βραβευμένη στις κάννες και που λέει πολλά.

η παραγωγή της ταινίας έχει γίνει από την ohmydog

ήδη εδώ και καιρό

είναι περίεργο να ακούω έναν τέτοιο πολιτικό λόγο που δεν βασίζεται στους πολιτικαντισμούς. σίγουρα σε πολλούς ακούγονται ρομαντικά λόγια όμως για μένα η στάση της δείχνει ένα ήθος που αρκετοί πολιτικοί αστέρες δεν έχουν.

καμία σχέση με τον κύριο κολοτούμπα (καρατζαχέρη) ή τον κύριο χαμαιλέοντα (ανδρουλάκης). καμία σχέση με αρκετούς κακαλαίους που δεν τα τιμούν τα κάκαλά τους.

απλά με τα λόγια της όλο και περισσότερο μου επιβεβαιώνει τις σκέψεις ότι η σημερινή κυβέρνηση είναι μία κυβέρνηση υπαλλήλων αντιπροσωπείας εταιριών. τα μέτρα από όσο δείχνει η όλη κατάσταση, με αφορμή την κρίση στην ελλάδα  θα αποτελέσουν τσουνάμι και για τις υπόλοιπες ευρωπαικές χώρες. η ε.ε. από οικονομική συνεργασία κρατών με κοινωνικά και πνευματικά ιδανικά ολοένα και περισσότερα καταντά μία τεράστια αρένα όπου τα δικαιώματα των κατώτερων στρωμάτων αποτελούν τα θύματα.

σκεφτείτε πόσες φορές σας παπαγαλίζουν ότι τα δικαιώματά σας, τα δικαιώματά μας στην εκπαίδευση , εργασία, υγεία είναι περιττές πολυτέλειες; σκεφτείτε πόσοι δουλεύετε παραπάνω από 10 ώρες και το θεωρείτε δεδομένο ότι δεν θα τις πληρωθείτε. ότι δεν θα έχετε ασφάλεια, ότι πιθανόν δεν θα πληρωθείτε ούτε κανονικά. σκεφτείτε επίσης ότι όλα αυτά μας τα περνάνε ως δεδομένα. όπως δεδομένη μας περνάνε και την εκπόρνευσή μας.

έφαγαν, ήπιαν, ρεύτηκαν κι έκλασαν θορυβοδώς και μας καλούν να πληρώσουμε γιατί μοιράστηκαν μαζί μας τα ψίχουλα.

μιλούν για νομιμότητα και δικαιώματα οι βολεμένοι, οι αμετακίνητοι της διαπλοκής, οι σαλτιμπάγκοι των ιδεολογιών.

κυρία σακοράφα δεν χρειάζεται να γίνουμε ουγγαρία. ήδη πρωθυπουργό έχουμε τον καρατζαφέρη και εκπρόσωπο τύπου του το φουσκωμένο βαμπίρ πάγκαλο. ήδη μας κυβερνά η ακροδεξιά με επίχρισμα σοσιαλισμού. ήδη εδώ και καιρό κυβερνά η γκεμπελίστική δημοσιογραφία και οι μιντιακοί πολιτικοί. ήδη εδώ και καιρό η μεταπολίτευση τρώει τα παιδιά της λίγο πριν αποσυρθεί.

κι αν έχουμε κάνει ένα έγκλημα είναι που αφήσαμε τόσο μέτριους και αδηφάγους ανθρώπους να μας κυβερνούν.

αφήσαμε τα λαμόγια να καθαρίσουν την διαφθορά

σαν να αφήσαμε τα σκατά να καθαρίσουν την ψυτάλια.

μας λένε ότι θα μας γαμήσουνε και μεις κοιτάμε τι μάρκα βαζελίνη τους βολεύει

αντί να τους δώσουμε μια γερή κλωτσιά στα αρχίδια και στα μούτρα.

μουσικές αναφορές μέρος1

η ανακύκλωση τραγουδιών και δεκαετιών δεν είναι κάτι καινούριο. ήταν πάντοτε ένα παιχνίδι τόσο στην μουσική όσο και γενικά στην τέχνη. πολλές φορές ακούμε ένα τραγούδι και νομίζουμε είτε ότι είναι το πρωτότυπο είτε ότι δεν έχει «κλέψει» από κάπου. προσωπικά την κλοπή εφόσον είναι δημιουργική την πάω με τα χίλια.

σήμερα θα ασχοληθώ με δύο πολύ γνωστά κομμάτια. το ένα είναι καθαρό ρεμίξ ενώ στο άλλο το επαναλαμβανόμενο σαμπλ είναι παρμένο από ένα εντελώς άλλο κομμάτι.

ξεκινάμε με το πολύ γνωστό sweet dreams (are made of this)

η πιο γνωστή διασκευή είναι αυτή του manson

όμως φυσικά το πρωτότυπο των eurythmics

προσωπικά και τα δύο μου αρέσουν αναλόγως την διάθεση.

Στο επόμενο όμως δεν έχουμε μία τόσο ξεκάθαρη αναφορά , δεν μιλάμε καν για μία διασκευή. Η κλοπή έχει γίνει από τους prodigy και το τραγούδι είναι το voodoo people.

το επαναλαμβανόμενο ριφ είναι κλεμμένο από τραγούδι των nirvana , το very ape

αυτά για αρχή.