επιστρέφω για λίγο στην μονάδα . για λίγο ακόμη μακρυά από την Αθήνα. την πρωτεύουσα όπου οι μισοί σχεδόν έλληνες την μισούν.
εμένα μου έλειψε. μου έλειψαν οι δρόμοι της, η ζωή της, οι διάφορες φυλές (μεταφορικά και μη) που κυκλοφοράμε μέσας της . ακόμη και τα ελαττώματά της , η φασαρία, το χάος της. το δικαίωμα στην προσωπική σου τρέλα που έχεις εδώ (και γενικά στις μεγαλουπόλεις. η δυνατότητα να βγεις αλλά και να χαθείς.
τα στεκια σου. οι πόλεις που κρύβονται σαν παιχνίδι μπάμπουσκας εδώ μέσα. η γειτονιά μέσα στην γειτονιά ή ακόμη και μέσα στην πολυκατοικία.
τα βράδια. μέσα σε μπαρ, κλαμπ, θέατρα, σε σπίτια φίλων, σε ατέλειωτες βόλτες στους δρόμους της. είτε μιλάμε για το κέντρο είτε για τα προάστεια.
κι ας διαφημίζουν την εγκληματικότητα καθεβραδίς στα κανάλια. όσοι περπατούν στις διαδρομές της ξέρουν ότι δεν είναι και η μόνη πραγματικότητά της.
τώρα πια , ακόμη κι όταν θα της ξαναγκρινιάξω ξέρω ότι είμαι γοητευμένος από αυτήν. ξέρω ότι μου λύπει κι ότι κυρίως, μου έλειψε πολύ. ακόμη και στα όμορφα τοπία μετά από λίγο ήθελα να γυρίσω στην αγκαλιά της. σημείο εξόρμησης για τον γύρω κόσμο.
σαν γλυκιά ερωμένη που σε τυραννά, πάντα πονά αλλά και πάντα σε γλυκαίνει.
Αφήνουμε την όμορφη Ιθάκη και αρχίζουμε το ταξίδι της επιστροφής για την ηπειρωτική Ελλάδα. Το να επιστρέφεις σε αυτήν μετά από τόσο καιρό σε νησιά σου δημιουργεί μία περίεργη αίσθηση. Το σημείο «προσγείωσης» Αστακός μας δέχτηκε σχετικά νωρίς το πρωί. Δεν καθήσαμε καθόλου αλλά αμέσως αναχωρήσαμε για το Μεσολόγγι. Είχα ξεχάσει πώς είναι να οδηγείς σε ευθεία. Πέρα από ένα σημείο όπου έχασα τον προσανατολισμό μου φτάσαμε σχετικά καλά στο Μεσολόγγι.
Στο Μεσολόγγι ήταν και η παρθενική μας εμφάνιση σε ημερίδα. Άγχος για το τι θα πούμε , τι θα παρουσιάσουμε. Όμως η λύση δώθηκε από την Α. (συντονίστριά μας από το Praxis) όπου μας είπε ότι το μόνο που έπρεπε να κάνουμε είναι να παρουσιάσουμε το πρόγραμμα και να πούμε την εμπειρία μας. Παρόλα αυτά το άγχος άγχος μια και σε δύο άτομα να μιλήσεις θα πρέπει να είσαι αρκετά προετοιμασμένος.Η ημερίδα πήγε τελικά σχετικά καλά. Δεν γίναμε και τόσο ρεζίλι παρότι τρέμαμε σαν κοτόπουλα.
Φωτογραφίες από το Μεσολόγγι δεν έχω. Έχω όμως να πω πολλά για την φιλοξενία τους. Καταρχήν από την αρχή που φτάσαμε πήγαμε να φάμε σε μία ταβέρνα. Μόλις ο μαγαζάτορας κατάλαβε ότι είμαστε ξένοι (ίσως να έπαιζε βέβαια και το γεγονός ότι ήμασταν και σπουδαστές) μας κερνούσε. Ειδικά το ουζάκι ήταν θεϊκό. Μετά την ημερίδα σχεδόν μας κερνούσαν ή μας βοηθούσαν παντού (να σημειώσω ότι δεν ήξεραν παντού ότι είμαστε εθελοντές ΜΚΟ).
Όμως προσωπικά θα μιλήσω για την Κ. Η Κ. είναι πλανώδια. Φτιάχνει πολύ όμορφα βραχιολάκια από δέρμα και κλωστή και τα πουλάει. Με την Κ. τα είπαμε εκείνο το βράδυ που μείναμε στο Μεσολόγγι. Συζητήσαμε πολύ ώρα. Ανοιχτή καρδιά. Είναι από εκείνες τις στιγμές που το πεζοδρόμιο μοιάζει βασίλειο και πιο κυριλέ από το κυριλέ. Μην φανταστείτε κάτι το πονηρό (δεν θα έβγαζα άλλωστε ποτέ κάτι τέτοιο σε blog και μάλιστα τόσο φάτσα κάρτα). Απλά με την Κ είπαμε ιστορίες σαν φίλοι από παλιά. Όταν βρεθώ ξανά στο Μεσολόγγι θα την αναζητήσω να πούμε καινούριες ιστορίες και να την κεράσω εγώ αυτή τη φορά την μπύρα.
Την επομένη αναχωρήσαμε για την Ναύπακτο όπου είχαμε μία ακόμη ημερίδα. Παρόλο το άγχος ένα από τα πρώτα πράγματα που κάναμε ήταν να επισκευτούμε το κάστρο της πόλης. Ανεβήκαμε το λοιπόν πάνω πάνω από όπου και η φωτογραφία. Η Ναύπακτος περίεργη πόλη. Σε κάποια σημεία της ένιωσα να βρίσκομαι στο Μεταξουργείο μετανάστης, σε άλλα (στο κέντρο βασικά) σαν επισκέπτης μία ξένης πόλης. Ειδικά το βράδυ φωτίζεται περίεργα. Ένα παράδοξο που βρήκα είναι στην πύλη δίπλα στο άγαλμα του Δον Κιχώτη. Εκεί υπάρχει μία πύλη που οδηγεί στη παραλία. Το βράδυ το λοιπόν μόλις την διαβείτε θα προσέξετε ότι σε ένα βήμα σας θα έχει φύγει ο θόρυβος πίσω της πόλης και θα έχει αντικατασταθεί από τον ήχο των κυμάτων. Τα φώτα θα έχουν φύγει, θα χει σκοτεινιάσει και μόνο απέναντι στην Πελοπόνησο θα αχνοφαίνονται κάποια σημάδια πολιτισμού.
Αν θέλετε να φάτε στην Ναύπακτο μην φάτε κοντά στο κέντρο. Δυστυχώς εκεί είναι τα τουριστικά (με ότι συνεπάγεται αυτό). Τα καλύτερα θα τα βρείτε 200 μέτρα πιο μακριά από το κέντρο. Όχι τόσο κυριλέ αλλά με φρέσκο φαγητό και φιλικότατη εξυπηρέτηση.
Πέρα όμως των τουριστικών πληροφοριών στην Ναύπακτο είδαμε και την περισσότερη νεολαία (που ήταν και το target group μας). Άλλοτε επιφυλακτικοί άλλοτε πολύ φιλικοί (εδώ το φύλο έπαιζε πολύ βασικό ρόλο). Εδώ έφυγε κι ένα βασικότατο μέρος του υλικού μας.
Στην ημερίδα δεν αντιμετωπίσαμε ιδιαίτερο πρόβλημα (πήραμε ίσως το κολάι). Μας βγήκαν σχετικά αβίαστα , σχεδόν χωρίς να κοιτάμε το ενημερωτικό φυλλάδιο.
Μετά από την Ναύπακτο ομως έρχεται και το τέλος της όλης διαδρομής. Τα παιδιά της επόμενης ομάδας μας περιμέναν στην Πάτρα όπου θα γινόταν η αλλαγή. Επιτέλους θα περνούσα κι αυτή την γέφυρα του Ρίου – Αντιρίου που την είχα και άχτι. Θα έβλεπα και την Πάτρα που δεν την είχα ξαναδεί. Η γέφυρα ωραία, η Πάτρα ολίγον τι χάος και τεράστια. Σαν προάστιο της Αθήνας μου φάνηκε με ένα συνδυασμό Γλυφάδας και Περάματος. Όμως έμεινα για 3 ώρες οπότε η γνώμη μου δεν έχει και πολύ βάση.
Εδώ όμως τελείωσε η διαδρομή. Τελείωσε το ταξίδι.
Αν θα το ξαναέκανα; Θα το ξαναέκανα και μάλιστα με περισσότερο ενθουσιασμό παρόλα τα όποια προβλήματα και δυσκολίες.
Και σε τέτοια ταξίδια να γνωρίζετε ότι το δύσκολο δεν είναι αν θα βρεις δωμάτιο ή αν θα φας αλλά το αν θα μπορέσεις να συνεννοηθείς, συνεργαστείς και επικοινωνήσεις με τα άτομα που απαρτίζετε την ομάδα.
το βιντέακι από τον καινούριο δίσκο των sigur ros (η γλώσσα ισλανδική οπότε μην ψάχνετε lyrics)
Μετά από ένα σχεδόν μήνα το δεύτερο μέρος. Πολλά τρεξίματα. Λίγος χρόνος. Τώρα που κάπως κάλμαρε η κατάσταση και κάπως καθάρισε το μυαλό είπα να συνεχίσω. Έτσι παρόλες τις (φυσιολογικότατες) φθινοπωρινές βροχές , επιστρέψτε για λίγο στον αυγουστιάτικο ήλιο.
Για Κεφαλονιά ξεκινήσαμε από τον Άγιο Νικόλαο Ζακύνθου. Σκεφτήκαμε ότι ένας εποικοδομιτικός τρόπος να περάσουμε την ώρα μας θα ηταν να μοιράζαμε φυλλάδια. Καλή η ιδέα μια και ο κόσμος ήταν αρκετά δεκτικός (ιδέα που αξιοποιήσαμε και στις δύο επόμενες θαλάσσιες μεταβιβάσεις μας).
Έτσι φτάσαμε στην Κεφαλονιά. Πρώτη κίνηση να κατευθυνθούμε προς Αργοστόλι. Το Αργοστόλι δεν μπορώ να πω ότι με εντυπωσίασε, μου θύμισε μία κανονική επαρχιακή πόλη. Πολύ κίνηση και πρόβλημα με το πάρκινγκ.
Ενοικιαζόμενο βρήκαμε στα Βλαχάτα , χωριό 20 λεπτά από το Αργοστόλι. Όσο δεν με εντυπωσίασε το Αργοστόλι με εντυπωσιασε όλη η υπόλοιπη Κεφαλονιά. Ένα νησί με ετερόκλητες ομορφιές. Η Κεφαλονιά δεν είναι από τα νησιά που θα πεις ότι πήγες σε μία παραλία του και ότι την έμαθες, την είδες. Ακόμη κι αν αυτή ήταν η παραλία του Μύρτου (εικόνα παρακάτω). Ετερόκλητα τοπία, είτε ξερά , είτε μέσα στο δάσος, απότομα αλλά και ομαλά, δυτικά αλλά και ανατολίτικα, κοσμοπολίτικα αλλά και λαϊκά. Και ένα μεγάλο συν σε όλα αυτά οι αρκετά καλοί δρόμοι (ίσως με εξαίρεση το δρόμο από Μύρτο προς Φισκάρδο).
Όμως απολαύστε την πανέμορφη παραλία του Μύρτου. Σε μία από τις στροφές του δρόμου πρόσβασης λίγο πριν τον εγκαταλείψουμε.
Μύρτος Κεφαλονιάς
Η νυχτερινή ζωή στην Κεφαλονιά δεν είναι τόσο έντονη σε σχέση με την Ζάκυνθο. Φυσικά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι νεκρή. Η διασκέδαση βρίσκεται διακλαδισμένη με κέντρο το Αργοστόλι και πιάνει και κοντινά μέρη όπως της Λάσση (μπορεί να είναι και του αλλά λόγω τηλεοπτικής παιδείας μου έμεινε η ) και του Λυξουρίου. Αξίζει την ημέρα να περάσετε με το Καραβάκι απέναντι στο Ληξούρι από το Αργοστόλι, ενώ το βραδάκι και οι δύο πόλεις μοιάζουν μαγικά όμορφες η μία απέναντι από την άλλη.
Η Κεφαλονιά είναι γεμάτη φυσικές ομορφιές. Δύο αξιόλογα φυσικά αξιοθέατα είναι των δύο σπηλαίων αυτών της Μελισάνης και Δρογκαράτη.
Όμως οι μέρες τελειώνουν πολλά τα μέρη οπότε αναχωρούμε για Ιθάκη από τη Σάμη (όπου παρεπιπτόντως φάγαμε το πιο ωραίο φαγητό στην Κεφαλονιά).
Η Ιθάκη όσο κοντά είναι στην Κεφαλονιά άλλο τόσο διαφορετική είναι. Εδώ οι παραλίες είναι τραγικά μικρές , με βότσαλο και πανομοιότυπες. Το τοπίο ομοιόμορφο. Όμως από τα τρία νησιά τούτο το αγάπησα λιγουλάκι παραπάνω. Η Ιθάκη μπορεί να περιγραφθεί ως ένα νησί μεταξύ Ύδρας (κοσμοπολίτικο) και Ικαρίας (χαλαρό). Δεν είναι μεγάλο (μέσα σε δύο ώρες το έχεις γυρίσει) όμως οι κολπίσκοι του μοιάζουν με μικρές αγκαλιές. Μάλιστα το βράδυ που μείναμε έτυχε να ανακαλύψω μία παραλία όπου δεν φυσούσε καθόλου σε αντίθεση με όλο το άλλο νησί όπου φυσούσε τραγικά. Θέλησα να περάσω το βράδυ μου εκεί, παρέα με την όμορφη πανσέληνο όμως οι Ο και Μ δεν με άφησαν (λέγανε ότι με λυπόντουσαν αλλά υποπτεύομαι ότι ήθελαν να είναι σίγουρες ότι ο οδηγός θα ξυπνούσε στην ώρα του). Μείναμε στο Βαθύ ενώ η παραλία που ανέφερα ήταν το Φιλιατρό.
Στην Ιθάκη απόλαυσα επίσης μία από τις πιο πανομαρικές «δορυφορικές» θέες από την Μονή των Καθαρών. Πολύ ψηλά και με αέρα που παίρνει φούστες και κοπέλες η θέα είναι μαγευτική (για το νησί μιλάω). Μία άποψη αυτής της θέας μπορείτε να δείτε παρακάτω.
Μονή καθαρών
Όμως η ανάρτηση παραμεγάλωσε και μένουν άλλα δύο (ή και δυομιση) μέρη να επισκευτούμε ακόμη. Θα σας τα παρουσιάσω στο επόμενο τρίτο και τελευταίο μέρος αυτού του μικρού αφιερώματος.
υ.γ. το βιντεάκι είναι από τους MGMT και το τραγουδάκι έπαιξε πολύ φέτος. Ο προτελευταίος τους δίσκος είναι αρκετά ενδιαφέρον ( ο τελευταίος νομίζω βγήκε πριν λίγες μέρες) και σας τον προτείνω ανεπιφύλακτα.
επιστρέφω για λίγο στην μονάδα . για λίγο ακόμη μακρυά από την Αθήνα. την πρωτεύουσα όπου οι μισοί σχεδόν έλληνες την μισούν.
σακιδιο 