Στην πορεία δεν πήγα. Όχι γιατί δεν ήθελα αλλά διότι κάποια αναπνευστικά κουσούρια από παλιές πορείες δεν με αφήνουν. Όταν άκουσα για τους νεκρούς ένιωσα να χάνεται η γη. Κατευθείαν σκέφτηκα τους ανθρώπους τους. Να πάει ο άνθρωπό σου στην δουλειά και να σου πουν ξαφνικά ότι… πάει. Δεν ξέρω αν είναι προβοκάτσια ή όχι (αν και πιστεύω ότι είναι γιατί πολύ ακριβείς ήταν αυτοί οι εμπρησμοί. Θα θελα όμως να δω να τιμωρούνται οι ένοχοι. Είτε είναι ανεγκέφαλοι είτε όχι δεν νομίζω ότι έχει σημασία. Δολοφόνοι είναι. Δολοφονία ήταν αυτό. Και δυστυχώς έχουμε παρασυνηθίσει σε αυτή την τυφλή βία. Σκεφτείτε πόσα θύματα αθώα μετράμε τελευταία. Είναι ένα θέμα που θα πρέπει να το αντιμετωπίσουμε ως κοινωνία. Το οφείλουμε σε όλους αυτούς τους νεκρούς.
Άλλο όμως αυτό κι άλλο η εκμετάλλευση του θανάτου τους από τα διάφορα κοράκια κυρίως πατριδοκάπηλα.
Η κοινωνία φυσικά και πρέπει να διεκδικεί ασχέτως τι λένε τα διάφορα παπαγαλάκια που κρύβουν πολλά μα πάρα πολλά. Δεν είναι ανευθυνότητα να διεκδικείς όπως ειπώθηκε από τον κατεξοχήν ανεύθυνο πρωθυπουργό GAP. Ανευθυνότητα είναι η απροκάλυπτη ατιμωρησία, ο βοναπαρτισμός. Ανευθυνότητα είναι να μιλάς για βία ενώ εφαρμόζεις βία με όλα τα μέσα.
Συνένοχο προσωπικά στο έγκλημα θα έβαζα και την τράπεζα της marfin. Σύμφωνα με μαρτυρίες δεν υπήρχε έξοδος κινδύνου, η πόρτα ήταν κλειδωμένη, το σύστημα πυρόσβεσης δεν λειτουργούσε και το κατάστημα λειτουργούσε ενώ υπήρχαν σημάδια για επεισόδια. Όχι δεν αγιοποιώ τα καλόπαιδα. Δολοφόνοι είναι κι αυτό είναι απλά ξεκάθαρο. Αλλά εγώ προσωπικά θεωρώ και υπεύθυνη την τράπεζα που δεν προστάτεψε τους υπαλλήλους της. Είναι μία αφορμή , άσχημη αφορμή, να διερευνηθούν κι άλλες εταιρίες και οργανισμοί για το κατά πόσο πληρούν τις προϋποθέσεις τα κτήρια στα οποία στεγάζονται και λειτουργούν.
Είναι βασικό χαρακτηριστικό μας η ανοχή. Παλικαρίζουμε αλλά στην κρίσιμη στιγμή ανεχόμαστε καταστάσεις. Ανεχόμαστε την βία από όπου κι προέρχεται. Ανεχόμαστε τη λαμογιά. Ανεχόμαστε την διαπλοκή, την παραβατικότητα. Ανεχόμαστε καταστάσεις που μας υποβαθμίζουν. Για αυτό ίσως το τραγούδι του κυρ Μέντιου να μας συγκινεί τόσο. Ανεχόμαστε κι ας μας πονάει το σαμάρι. Φταίμε για αυτό. Κι αυτή η ανοχή έχει θύματα, ανάμεσά μας, στο παρελθόν, στο παρόν αλλά και στο μέλλον μας.
Αν δεν είχαμε αυτή την αυτιστική ανοχή ίσως να μην θρηνούσαμε ούτε τους τρεις υπαλλήλους της marfin , ούτε τον 25χρονο πρόσφυγα , ούτε τον 15χρονο αφγανό.
Να μην το αφήσουμε να περάσει έτσι. Το οφείλουμε έστω και συμβολικά.
Προσωπικά για μένα ήταν παρήγορο που πήγε τόσος κόσμος στην πορεία. Φυσικά είναι ανόητος όποιος πιστεύει ότι όλοι αυτοί ήταν οργανωμένοι οπαδοί. Όμως αυτό το άδικο θανατικό δεν μπορώ να πω ότι μου φεύγει από το μυαλό. Όπως δεν μου φεύγει κι από το μυαλό και το γενικότερο κλίμα βίας τόσο από τους διαδηλωτές όσο κι από την αστυνομία (για τους πιο υποψιασμένους ας ψάξει πώς λειτούργησε η αστυνομία αρκετά πιο μετά και χωρίς να προκαλείται). Η κοινωνία μας βρίσκεται πραγματικά σε αδιέξοδο και δυστυχώς δεν βλέπω από τις πολιτικές δυνάμεις την πρέπουσα σοβαρότητα αλλά κυρίως παραπολιτικά παιχνίδια – ειδικότερα από τους πατριδοκάπηλους.
σακιδιο 