‘Εχει πάψει εδω κι καιρό αυτός ο τόπος να γεννά Στέλλες.
Με την πρώτη τους πνοή,
τις σκοτώνει ‘
τίποτα να μην θυμίζει,
ότι κάποτε,
φλόγες , διψασμένοι παλμοί
μεθούσαν
περπατώντας σε δρόμους
που χαράζαν τα όνειρά τους.
Δεν είναι τόπος για ονειροπόλους πια εδώ.
Μόνο νεκροζώντανοι συνετούν
τις παρεκκλίσεις από προκαθορισμένα
θέλω και σκοπούς.
(Υ.Γ. μετά από καιρό σε ελεύθερη μορφή, μία προσπάθεια)
η ζωή στους εραστές παρακαλώ.
αρκετά κακοδαιμονίσαμε με τους ανέραστους.
-//-
λίγο έρωτα στην ψυχή σου ζητάμε.
όχι να είμαστε είλωτες της μιζέριας.
-//-
ζητάμε το φιλί,
το δαγκωμένο.
που πονά, αλλά και γλυκαίνει.
-//-
λίγο έρωτα παρακαλώ.
κι ας πονά.
κάτω από τους στίχους που δεν τραγουδήσαμε ποτέ
τρέξαμε να προφυλαχτούμε
κάτω από μία λέξη
σ’ αγαπώ.
με την αφή την μάθαμε, την νοιώσαμε κι ακόμη την εξερευνούμε,
τρομαγμένοι, χαμένοι , μα πιο γυμνοί από ποτέ
σ’ αγαπώ
μία ανάσα.
και χρώμα κόκκινο.
πάντα
και τι με
μας
νοιάζει;
εμένα;
εμάς;
ο πόνος σου ,
σας.
το προ-
βλημα σου,
σας.
δεν δια-
περνά,
αλλά προς-
περνά
τις σκέψεις μου,
μας.
τις δια-
βάσεις
των ονείρων;
μας
μου
μόνος επιλέγω
να πεθαίνω
κάθε βράδυ
να μην πληγώνω
με σκέψεις την ζωή μου
.μας.
μην ενοχλείς
μας ενοχλείς
με ενοχλείς.
φωνάζω
όταν ανά-
πνέεις
μην αντιδράς, κι
ας πονάς
μην σπας
την εγωπαθή σιωπή μου.
εγώ
εγώ
εγώ
.
με αφορμή τον εγωπαθή μικροαστισμό της lifo, παραφυλλάδας της μεγαλοφυλλάδας Καθημερινής
σακιδιο 