τα μαγικά ραβδιά του Στίνετ

Ένας ακόμη μύθος καταρρίφθηκε τώρα τελευταία. Οι Νεάντερταλ δεν είναι οι χοντροκομμένοι βάρβαροι που πιστεύαμε. Για την ακρίβεια, λένε οι επιστήμονες, πολύ πριν τον σύγχρονο άνθρωπο άρχισαν να αποτυπώνουν τον κόσμο γύρω τους. Ήταν οι πρώτοι καλλιτέχνες (1). Η  Τέχνη ήταν και είναι ένα πολύ βασικό εργαλείο κατανόησης του κόσμου αλλά και του εαυτού μας. Ο μακρινός ξάδερφος του ανθρώπου άρχισε να αποτυπώνει το τι έβλεπε γύρω του, τον κόσμο γύρω του με βασικό βοηθό την κόκκινη ώχρα πάνω σε λεία κομμάτια βράχου ενός σπηλαίου. Έκτοτε το ταξίδι αυτό συνεχίζεται αδιάκοπα και ο πέμπτος πίθηκος, δηλαδή εμείς,  έμεινε το μόνο ζώο που μπορεί να δημιουργήσει τέχνη μια και τα ξαδερφάκια μας εξαφανίστηκαν ή μάλλον ενσωματώθηκαν μαζί μας γενετικά (2).

Πείραμα Atlas κι ένα μικρό ταξίδι στην σωματιδιακή φυσική

Χτες η ιστοσελίδα του πειράματος  Άτλας  (Atlas)  που αποτελεί ένα από τα τέσσερα μείζονα πειράματα που πραγματοποιούνται στον Μεγάλο Επιταχυντή Αδρονίων ( LHC, Large Hadron Collider) που πραγματοποιείται στο Σερν (CERN), ανέβασε ένα βίντεο όπου παρουσιάζεται μία εκπληκτική ιστορία.

Με μία σειρά εικόνων από το παρελθόν έως το σήμερα,  μας αφηγείται το πώς απεικονιζόντουσαν αρχικά οι συγκρούσεις των σωματιδίων στο φωτογραφικό φιλμ αρχικά κι ύστερα πάνω στο χαρτί , έως το σήμερα όπου πια οι επιστήμονες έχουν τρισδιάστατες απεικονίσεις γεγονότων υψηλής ευκρίνειας.

Ταυτόχρονα με αυτή την αφήγηση έχουμε μία παράλληλη, αυτής της εξέλιξης της  σωματιδιακής Φυσικής.

Τέλος αυτά τα περίπλοκα σχήματα έχουν και μία ιδιαίτερη χαοτική ομορφιά. Μία χαοτική ομορφιά της απεικόνισης του αόρατου στα μάτια αλλά υπαρκτού.

Το βίντεο είναι δημιουργία των Riccardo Maria Bianchi, Emma Ward & Katarina Anthony, ενώ το άρθρο αναφορά στο βίντεο όπου έχει ανεβεί στην ιστοσελίδα του Άτλας είναι της Katarina Anthony

ράδιο μπλα μπλα

το ραδιόφωνο είναι ένα ιδιαίτερο μέσο. με θυμάμαι πολύ μικρό με το δημοσιογραφικό κασετοφωνάκι να προσπαθώ να γράψω μία εκπομπή ή ένα τραγούδι από το ηχείο του ραδιόφωνου. το ραδιόφωνο έχει μία μαγική ικανότητα να σου κρατά συντροφιά χωρίς όμως να σε αποσπά, κάτι που ούτε η τηλεόραση αλλά ούτε το διαδίκτυο μπορεί να το κάνει.

ως έφηβος θυμάμαι την γέννηση της ελεύθερης (;) ραδιοφωνίας. τις πρώτες εκπομπές του τζερόνιμο γκρούβι και του μελωδία ή του ρόδον fm, σταθμοί εντελώς διαφορετικοί που όμως είχαν το προσωπικό του στίγμα.

από εκπομπές θυμάμαι την χαρά που με είχε γεμίσει όταν ανακάλυψα τον μουσικό πλούτο του γεραμάνη καθώς και του γιάννη πετρίδη.

με έχει γεμίσει πίκρα που το ραδιόφωνο έχει καταντήσει μουσικό σούπερ μάρκετ και κακή αντιγραφή της τηλεόρασης, ενώ είναι ένα πολύ δυνατό μέσο. η μαγιονέζα δεν απέχει και πολύ από το τελευταίο σιγκλάκι.

ελάχιστους σταθμούς πια παρακολουθώ , μετρημένους στο δάκτυλα του ενός χεριού. τον μελωδία απλά τον έχω εγκαταλείψει με το κόψιμο της εκπομπής του λάμπη λιάβα. οι σταθμοί μουσικές λίστες δεν με ενδιαφέρουν είτε παίζουν ποιοτικά είτε σκουπίδια, το ίδιο μου κάνει. δεν μου λέει κάτι αν το γιουχου και το ουάου λέγεται με λα μινόρε και χάχανα.

ίσως είναι μία εποχή που θα πρέπει να απαιτήσουμε την ποιότητα και να μην μας αντιμετωπίζουν σαν πελάτες που αγοράζουν μαγιονέζα (κι όχι δεν είναι το ίδιο ). φυσικά κι εμείς θα πρέπει να απαιτήσουμε από τον εαυτό μας να σταματήσουμε να τα αντιμεωπίζουμε όλα επιφανειακά και στο τέλος και τον ίδιο μας τον εαυτό. το να είσαι επιφανειακός είναι το εύκολο γιατί δεν κουράζει.

το μέλλον ίσως δεν συντονίζεται στους μεγάκυκλους πια μια και αρκετοί διαδικτυακοί σταθμοί έχουν εμφανιστεί, θυμίζοντας λίγο της εποχή της ραδιοφωνοπειρατίας αλλά που σίγουρα γίνεται από ανθρώπους με μεράκι. δεν έχω καθήσει ακόμη να τους παρακολουθήσω στενά οπότε δεν μπορώ να εκφέρω ξεκάθαρη γνώμη.

μέχρι στιγμής τις περισσότερες επιλογές μου τις βρίσκω στο κόκκινο 105,5fm που έχει αρκετή μουσικοποικιλότητα.

υ.γ. η συγκεκριμένη ανάρτηση γράφτηκε με αφορμή την αναζήτηση για το παρόν της εκπομπής «αλάτι της γης» η οποία ανακάλυψα ότι κατοικεί στους 89,5 μεγάκυκλους , σταθμού της εκκλησίας της ελλάδος , καθημερινά στις 6 το απόγευμα.

sea happens

σε μία υποθετικό και αφασικό μέλλον , μία παρέα νέων ανθρώπων στήνουν την δική τους εικονική πραγματικότητα σ’ ένα μπαλκόνι. εκεί γίνεται η ιδανική παραλία και ο ιδανικός τόπος για να χαρούν μία επαφή που έχει προ πολλού χαθεί…

μία ταινία μικρού μήκους , ελληνική , βραβευμένη στις κάννες και που λέει πολλά.

η παραγωγή της ταινίας έχει γίνει από την ohmydog