Σήμερα έφυγε ένας μεγάλος παραμυθάς. Ένας παραμυθάς που μπορεί να είχε τελειώσει μοναχά το δημοτικό αλλά οι ιστορίες του έθετε ριζοσπαστικά ερωτήματα τόσο σε υπαρξιακό επίπεδο όσο και σε γενικό κοινονικοφιλοσοφικό . Τελευταία είχε μεταφερθεί ατυχώς στην μεγάλη οθόνη ένα από τα αριστουργήματά του , το «Περί Τυφλότητος». Περίεργη γραφή που στην αρχή σε ξενίζει αλλά μετά εφόσον την συνηθίσεις σε παρασέρνει. Οι διάλογοι διαχωρίζονται με κόμματα ενώ η τελεία είναι κάτι σπάνιο. Στην αρχή σου την σπάει αλλά ο παραμυθάς σου λέει να τον προσέχεις γιατί η γραφή υπάρχει για να ρέει.
Γενικά αν ήθελα να περιγράψω τον Ζοζέ Σαραμάγκου θα τον περιέγραφα σαν έναν αγγλοσάξωνα που ξέμεινε στον νότο. Χωρίς τις περιγραφικούρες των λατίνων (όσο και να μου αρέσει ο Μάρκες κάπου με κουράζει) η ορθολογικότητά του δεν μοιάζει να έχει βγει μέσα από ένα μουχλιασμένο πρωινό αλλά από ένα μεσογειακό απόγευμα , ντάλα καλοκαίρι – ναι το ξέρω ότι η Πορτογαλία κοιτάει Ατλαντικό αλλά η μεταφορά δεν θα ήταν σωστή. Δεν δίσταζε να προκαλεί αλλά πάντα δημιουργικά.
Παρότι αρκετά μεγάλος η σκέψη του έμοιαζε φρέσκια πολύ πιο φρέσκια από πολλούς νέους με μουχλιασμένα μυαλά.
Καλό ταξίδι δάσκαλε. Κι άμα σου ξεφύγει καμία ιστορία άσ’ την να κάνει διάβα απ’ εδώ.
– τα βιβλία του ζοζέ σαραμάγκου κυκλοφορούν στην ελλάδα από τις εκδόσεις καστανιώτη. είναι μία ευκαιρία έστω και με αυτό το γεγονός να γνωρίσετε αυτόν τον τόσο ιδιαίτερο συγγραφέα.
σακιδιο 