route 66

route 66 in greece

η φωτογραφία είναι τραβηγμένη σε περιοχή της ελλάδας. τώρα σε ποια περιοχή από σεπτέμβρη που θα την συνοδεύουν και άλλες για παρέα.

καλό καλοκαίρι όπου και να είσαστε.

μία πίττα καλαμάκι παρακαλώ ή όπως λέμε μία μπουγάτσα με κρέμα

θητεία τέλος. επιστροφή στο λιμάνι. στους τρελούς και χαοτικούς χωροχρόνους της αθήνας. που μου έλειψαν.

στο παρόν όμως άρθρο δεν θα καθήσω να κάνω μεταθητειακούς απολογισμούς για την μετά στρατό εποχή και για την αξία της στρατιωτικής θητείας. οι υποχρεώσεις με τον Εψιλον Σίγμα έληξαν και τώρα μακρυά κι αγαπημένοι απολαμβάνουμε και πολεμάμε με την πραγματικότητα.

στο παρόν λοιπόν άρθρο θα λύσουμε δύο μεγάλες διατροφικές παρεξηγήσεις μεταξύ βορρά και νότου. μάχες διαλεκτικές έχουν χυθεί για αυτές. ποιες είναι; μα φυσικά αυτές της μπουγάτσας και του καλαμακίου.

εν αρχήν ην η μπουγάτσα

στην αθήνα λέγοντας μπουγάτσα λέμε ένα είδος σφολιατιωτής πίττας με γέμιση κρέμας βανίλιας. όμως στην βόρεια ελλάδα η μπουγάτσα δεν είναι μία πίττα. η μπουγάτσα αγαπητοί μου είναι ένα συγκεκριμένο είδος ζύμης  που οδήγει και στην αντίστοιχη πίττα με το χαρακτηριστικό της φύλλο. η μπουγάτσα είναι ένα είδος διατροφικής απόλαυσης κι όχι απλά ένα γλυκό σφολιάτας. έτσι μπορεί κανείας να απολαύσει πολλά είδη μπουγάτσας με κυριότερες παραλλαγές τις εξής:

– μπουγάτσα σκέτη (χωρίς γέμιση)

– μπουγάτσα με κρέμα με άχνη από πάνω

– μπουγάτσα με τυρί

– μπουγάτσα με κιμά

– μπουγάτσα με σπανάκι

ενώ μοντέρνες εκδοχές της είναι οι:

– μπουγάτσα με κασέρι και ζαμπόν

– μπουγάτσα με κασέρι ζαμπόν μανιτάρι

η μπουγάτσα δεν έχει το ίδιο σχήμα με όλα τα καταστήματα (ασχέτως αν την τεμαχίζουν όλοι). στα περισσότερα θα τη βρείτε σε ορθογώνιο σχήμα (όσο ένα ταψί σε μέγεθος) ή τυλιχτή σε μορφή σαλίγκαρου σε άλλα.

όπως και να χει είναι ένα έδεσμα που μπορεί να φαγωθεί άνετα οποιαδήποτε στιγμή της ημέρας κυρίως λόγω της ποικιλομορφίας του.

θα μου λείψει η μπουγάτσα παιδιάαααα

μία πίττα καλαμάκι

χμμ πίττα καλαμάκι. στους βόρειους ακούγεται όπως το μπουγάτσα με καπνό για εμάς. το καλαμάκι είναι κυρίως λεκτική εφεύρεση των πελοποννήσιων . η αναφορά αυτή είχε ως σκοπό να υποδείξει το φτηνό σουβλάκι. αυτό που δεν είχε «τρυπηθεί» με μεταλλική σούβλα αλλά από καλάμι (ή από φτηνό ξύλο γενικότερα). απευθυνόταν σε μια πιο μαζική παραγωγή και σε πιο χαμηλές τάξεις. με την εισροή στα μέσα,κυρίως, του προηγούμενο αιώνα κατά βάση χαμουτζ*… χμμ πελοποννήσιων στην αθήνα , η φράση «καλαμάκι» έγινε ένας κοινός αθηναϊκός  διατροφικός λεκτικός κώδικας**.  έτσι εκεί όπου ο βορειοελλαδίτης βλέπει φραπεδιά , ο διαβρωμένος πρωτευουσιάνος βλέπει σουβλατζίδικα με πιττόγυρα, τζατζίκια κτλ.

όπως και να χει και το καλαμάκι είναι ένα απολαυστικό έδεσμα. πολλές φορές σε ταξίδια ή σε βόλτες στο κέντρο (ή στο δωμάτιό μου) ηρέμησα το στομάχι με αυτή τη λιχουδιά.

*χαμουτζής: ο αθηναίος ή ο πελοποννήσιος κατά τους βορειοελλαδίτες από την χρήση της λέξης χάμω αντί για κάτω.

** η καθηγήτριά της έκθεσης θα ήταν υπερήφανη για μένα.

οι φωτογραφίες και οι αναφορές από το ελληνικό τμήμα της wikipedia

Krista Muir στο Αλίκη (Καβάλα)

Ένα από τα πράγματα που μου λείπουν από την Αθήνα είναι οι συναυλίες. Όχι απαραίτητα από γνωστά ονόματα.  Πάντα μου τραβούσαν την προσοχή κάποιες συναυλίες ή χώροι περίεργοι. Ένας τέτοιος χώρος ήταν ο » Η αλίκη έχει λάθος αγόρι» που είναι ένας εναλλακτικός χώρος μέσα στην Καβάλα. Και μία συναυλία (δηλαδή όχι ακριβώς συναυλία αν πάρουμε υπόψη ότι ήμασταν το πολύ 20 άτομα) ήταν αυτή της Krista Muir.

O χώρος το λοιπόν αρκετά «πειραγμένος» , με περίεργη καθόλου συμβατική διακόσμηση και διαρρύθμιση (δεν νομίζω να έχετε συνηθίσει να βλέπετε πλυντήρια ως τραπέζια για τον ηχολήπτη ή τον dj , ούτε καρέκλες κινηματογράφου απέναντι από τη μουσική σκηνή. Γενικά πυροβολημένο σκηνικό που αντί να με διώχνει αντιθέτως με τραβούσε για αυτόν τον περίεργο , ακριβώς,  συνδυασμό του.

Η συναυλία όπως είπα και πιο πάνω δεν είχε και τα πολλά άτομα. Ήταν πιο πολύ παρεΐστικη , με αέρα σε κάτι από μπουάτ. Η Krista Muir με αρκετό θάρρος και μπόλικο κέφι τραγούδησε το άγνωστο στους περισσότερους (από όσο κατάλαβα) ρεπερτόριό της. Πάντα χαμογελαστή, με την μικρή της κιθάρα (χωρίς πολλά εφέ ή μάλλον σχεδόν καθόλου), προσπαθούσε να πλησιάσει το κοινό της τόσο με την μουσική της όσο  και με τα αστεία της. Αυτή η γνησιότητά της ήταν που  με κίνησε να αγοράσω και   το cd αυτής της τρελούτσικης χαμογελαστής καναδέζας. Δεν πρόκειται για το cd της χρονιάς. Όμως είναι ένα ευχάριστο cd. Σε επίπεδο μουσικής σου περνά μία ζεστασιά. Αυτό ίσως να μην είναι τυχαίο μιας και στο βιβλιαράκι η Krista μας πληροφορεί ότι τα περισσότερα κομμάτια γράφτηκαν σε μία τοπική καφετέρια. Άνετα θα συνδύαζα  ζεστό καφές φίλτρου σε κούπα, μπισκότα και Krista Muir (θα έλεγα ιδανική μουσική για τα Starbucks με βροχή απ έξω στην Πανεπιστημίου). Συνοδευτικές με την κούπα θα μπορούσαν να είναι και οι «μυστικές» συνταγές για τσάι ginger και μπισκότα που θα βρει κανείς μέσα στο βιβλιαράκι. Το όλο concept φαίνεται να έχει γίνει με αρκετό κέφι και μεράκι. Άλλωστε αν μπορεί κανείς να αναγνωρίσει στην Krista είναι το κέφι της και η αγνότητά της σε αυτό που κάνει.

Κατεβαίνοντας προς Αθήνα ελπίζω να πετύχω αντίστοιχες καταστάσεις (το ότι έχασα το party που ήταν αφιερωμένο στους Pearl Jam στο Dasein ήδη ήταν δυνατό χτύπημα αλλά που θα πάει; θα νικήσουμε). Ενώ το myspace αρχίζει να γίνεται ένας μουσικός αναπάντεχος θησαυρός για όποιον αναζητά το διαφορετικό από την μουσική.

p.s. η κρίστα όπως θα δείτε θα είναι και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας.

Ενώ δύο τραγούδια που ξεχώρισα από το τελευταίο της αλμπουμ είναι είναι τα «leave alight» και «croncete lovesong»