η διαδρομή ενός τραγουδιού

υπάρχουν κάποια τραγούδια που κανείς δεν ξέρει πώς ξεκίνησαν όμως είναι πολυαγαπημένα. ένα τέτοιο τραγούδι είναι και το «The house of the rising sun«. οι υποθέσεις πολλές  για την καταγωγή του. το σίγουρο είναι ότι πρόκειται για λαϊκό τραγούδι , μέρος της αμερικάνικης παράδοσης. κατά μία εκδοχή ήταν ένα μέρος που πήγαιναν οι πόρνες αν είχαν κολλήσει σύφιλη.

η πιο γνωστή ηχογράφηση ανήκει στους Animals, σκοτεινή αλλά ρυθμική με την φωνή του Burdon να στοιχειώνει. (1964)

ακολουθούν οι Frijid Pink με μία πιο βρώμικη ηχογράφηση με έναν πιο γρήγορο ρυθμός καθώς και με μία  καθαρή αλλά όχι τόσο σκοτεινή, πιο πολύ σαν κραυγή, φωνή. (1970)

πηγαίνοντας προς τα πίσω συναντάμε μία έντονα ρυθμική σχεδόν χορευτική από την Nina Simone. (1962)

ακόμη πιο πίσω συναντάμε την ηχογράφηση του Woody Guthrie το 1941 η οποία έχει κάποιους στίχους παραπάνω σε σχέση με τις μετέπειτα ηχογραφήσεις του τραγουδιού.

όμως υπάρχει μία πολύ πιο παλιά και βασικά η πιο παλιά καταγεγραμμένη ηχογράφηση του τραγουδιού. είμαστε στο 1933  και έχουμε μπροστά μας ένα καθαρό πρωτογενές μπλουζ.

αυτή η ηχογράφηση νομίζω ότι δείχνει τις κοινωνικές, φυλετικές  ρίζες αυτού του τραγουδιού.

Γενικά υπάρχουν πολλές ηχογραφήσεις . Το έχουν τραγουδήσει πολλοί και γνωστοί τραγουδιστές (Pink Floyd, Beatles, Muse, Duran Duran, Bob Dylan) ο καθένας με τον τρόπο του. Όμως οι παραπάνω επιλογές  είναι χαρακτηριστικές της διαδρομής του τραγουδιού ανά το χρόνο. Σίγουρα υπάρχουν και πιο μοντέρνες αλλά από τις ηχογραφήσεις των Animals και ειδικά των Frijid Pink ήταν δεδομένες αλλά όχι τόσο ουσιαστικές (πχ των Muse πατάει πάω στα χνάρια των Frijid Pink).

η συγκεκριμένη ανάρτηση είναι αφιερωμένη στον Ιάσονα

το άρθρο ξεκίνησε με αφορμή το τέλος του τελευταίου επεισοδίου της δεύτερης περιόδου  της σειράς My Name Is Earl.

R.I.P. Dio

Μία από τις καλύτερες φωνές της μέταλ και της μουσικής γενικότερα έφυγε χτες. Καλό ταξίδι Dio, για πολλούς από εμάς ήσουν ένας πραγματικός θεός της μουσικής και πιο συγκεκριμένα της σκληρής μουσικής.

Από σκρίνσοτ της επίσημης ιστοσελίδας του Ronnie James Dio.

Οι πιο πολλοί/-ες θα τον αναγνωρίσουν στην παρακάτω μπαλάντα

(νέα προσθήκη)

επίσης ένα τραγούδι φόρος τιμής από τον Jack Black για τον Dio.

γκιαούρηδες ναζί

Μου αρέσει που μας πειράζουν οι Γερμανοί αφού μπάσταρδα των Ναζί έχουμε γίνει με τα διάφορα εθνικόφρονα σκατά που έχουμε βάλει στην ζωή μας. Τους διάφορους τηλεομαϊντανοσαπιοκέφαλους.

Χειροκροτήστε μαλάκες. Όπως χειροκροτήσατε άλλες τόσες φορές και ανεκτήκατε καταστάσεις.

Θέλετε να λέγεστε Έλληνες;

Ρωμιοί και γκιαούρηδες είσαστε. Όπως ήσασταν μία ζωή.

τι θέλει να πει ο ποετής;

Πολλοί θα μιλήσουν για ποίηση, για το τι είναι ποίηση. Σίγουρα δεν είναι το τι θέλει να πει ο ποιητής (*). Μία από τις πρώτες μορφές έκφρασης του ανθρώπου, αυτό σίγουρα. Σίγουρα επίσης δεν είναι για τους λίγους αλλά όχι και για τους πολύ πολλούς. Δεν έχει νόημα να ψάχνεις συνεχώς το νόημα πίσω από τις λέξεις, αν δεν σε έχει αγγίξει ούτε μία χροιά των στίχων. Και ναι μοιάζει τρελό που μέσα από τόσους παράλογους συνειρμούς βγαίνει νόημα  που ίσως μία διατριβή να μην έφτανε. Συνήθως είναι θλιμμένη, μια και στη λύπη ψάχνουμε να βρούμε τα σπασμένα κομμάτια μας και να τα μαζέψουμε, να βρούμε ίσως το γιατί. Κι από τα «άσχετα» θραύσματα, τις άσχετες εικόνες εμφανίζεται αυτή.

και κάτι ακόμα, θέλει χρόνο, δεν απευθύνεται στους βιαστικούς.

Μία ωραία σχετική σκηνή (σε δύο συνέχειες στο youtube) από την ταινία «ο κύκλος των χαμένων ποιητών«.

Για το ποίημα Oh captain my captain που αποτελεί βασικό στοιχείο αυτής της ταινίας .μπορείτε να βρείτε πληροφορίες εδώ από την wikipedia

(*) έχεις μία γεύση τρικυμίας στα χείλη… [Μαρίνα των βράχων, Οδυσσέας Ελύτης] το ερωτευμένο το φιλί τέτοια γεύση δεν έχει; χρειάζεται λυσάρι;