και τι με νοιάζει

 

και τι με

μας

νοιάζει;

εμένα;

εμάς;

ο πόνος σου ,

σας.

το προ-

βλημα σου,

σας.

δεν δια-

περνά,

αλλά προς-

περνά

τις σκέψεις μου,

μας.

τις δια-

βάσεις

των ονείρων;

μας

μου

μόνος επιλέγω

να πεθαίνω

κάθε βράδυ

να μην πληγώνω

με σκέψεις την ζωή μου

.μας.

μην ενοχλείς

μας ενοχλείς

με ενοχλείς.

φωνάζω

όταν ανά-

πνέεις

μην αντιδράς, κι

ας πονάς

μην σπας

την εγωπαθή σιωπή μου.

εγώ

εγώ

εγώ

.

με αφορμή τον εγωπαθή μικροαστισμό της lifo, παραφυλλάδας της μεγαλοφυλλάδας Καθημερινής

 

 

 

τόσα χαμόγελα

τόσα όμορφα χαμόγελα
λουλούδια που θέλουν να 

τα σβήσουν

διότι δεν έμαθαν να εκτιμούν την
 τακτοποιημένη τους

ασχήμια.

τόσα νέα χαμόγελα
και τόσοι νεκροί πίσω

από τα κράνη
που μισούν ότι ανθίζει και δεν επιζητά

την σιωπή.

τόσα χαμόγελα
που δεν μάθανε

την αναπνοή τους
να την αγγίζουν με

ντροπή.

τόσα χαμόγελα
που η

ματιά τους
τολμά να ονειρευτεί.

γι΄αυτό τους μισούν
γι’ αυτό τους χλευάζουν 

οι υποταγμένοι νεκροί

φίμωση

Ένα δεν τους συγχωρώ.

Που δεν κατάφερα να φτάσω στο Σύνταγμα.

Να ακουστεί η φωνή μου.

ως πότε;

Ως πότε θα ανεχόμαστε αυτό τον εφιάλτη

και θα ξυπνήσουμε;

Να  τολμήσουμε επιτέλους να ονειρευτούμε…;