39ος Απαγορευμένος Λαβύρινθος – Κρίση στην Καρδιά της Ευρωζώνης

Μία πολύ ενδιαφέρουσα εκπομπή του Απαγορευμένου Λαβύρινθου από την Ελεύθερη ΕΡΤ. Δύο πολύ ενδιαφέρουσες συνεντεύξεις- συζητήσεις σχετικά με την Κρίση στην Καρδιά της Ευρωζώνης καθώς και για το πώς θα πρέπει να την αντιμετωπίσει η Ελλάδα. Στο πρώτο μέρος υπάρχει η συζήτηση με τον Λαπαβίτσα και στο δεύτερο με τον Παναγιώτου. Επειδή είναι σχεδόν δίωρη εκπομπή χρειάζεται υπομονή η οποία όμως θα σε ανταμείψει . Ο Τριανταφυλλίδης με την έναρξη του φθινοπώρου μας προσφέρει μία εκπομπή που μας δίνει την δυνατότητα να δούμε πιο καθαρά τα πράγματα σχετικά με το πρόβλημα στην Ευρώπη. Ειδικά το σημείο που ο Παναγιώτου αναλύει για το ποια όπλα θα χρησιμοποιούσαν οι δανειστές μας στην περίπτωση που τολμούσαμε να αποδεσμευτούμε από το ευρώ καθώς και το ρόλο του ευρώ ως παγκόσμιος σταθεροποιητικός οικονομικός μηχανισμός.

Έχουμε ήδη μπει σε ένα πολύ δύσκολο πολιτικοοικονομικό σκηνικό τόσο ως Ελλάδα όσο και ως Ευρώπη.

Η ομιλία του Γιώργου Παπανδρέου στο TED

Δεν πίστευα ποτέ ότι θα έγραφα μία ανάρτηση με βίντεο του Γιώργου Παπανδρέου (γνωστού κι ως GAP). Όμως ομολογώ ότι η συγκεκριμένη ομιλία του στο TED μου φάνηκε ενδιαφέρουσα. Είναι ρεαλιστική παρότι μοιάζει άσχετη με τη παρούσα κατάσταση.
Μία ενδιαφέρουσα ανάλυση της Κρίσης (όχι μόνο της Ελλάδας) και με ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες που δεν είχαν ακουστεί.

βρίθει ερημιά

Στην γειτονιά έχουμε γεμίσει ενοικιαστήρια. Μόνο κάτι μωρά επιμένουν να σπάνε την ησυχία. Το μέλλον που γκρινιάζει στο παρόν.

Ελάχιστα μαγαζιά αντέχουν και δεν κλείνουν. Όσα έχουν μείνει προσπαθούν.

Όλοι φοβούνται το μπαμ του ντόμινο.

Το Λιμάνι πέρα από ελάχιστες εξαιρέσεις μυρίζει θάνατο.

Σκοτεινιασμένα πρόσωπα και πολύ τρέλα. Άνθρωποι που έχουν σαλέψει και μαλώνουν με τα αγάλματα ή με τα δέντρα. Μιλάνε μόνοι τους κι όχι δεν είναι στελέχη με μπλουτούθ. Μιλάνε στον εαυτό τους, στο χιλιομπαλωμένο ρετάλι που τους έχει μείνει.

Όλο και περισσότεροι ψάχνουν ελπίδα στα σκουπίδια. Αρκετοί και σπίτι να χωθούν.

Κάνουμε ότι δεν τους βλέπουμε. Μας φοβίζουν. Το παραμύθι έχει πολύ εφιάλτη για να είναι όμορφο. Ίσως και να μην αντέχουμε , ίσως και να ‘μαστε δειλοί.

Ο χρόνος μοιάζει να έχει χαθεί, να έχει βαλτώσει σε μία αδράνεια. Τα πάντα γύρω κινούνται αλλά δεν αλλάζουν θέση.

Τα ίδια εκεί και πιο αργά (κινούνται) κι ας μην μπορούμε να τα πιάσουμε,να τα αγγίξουμε.

Το δρόμο διασχίζουν τσακισμένα χαρτιά και σκουπίδια ,ζωές παρασυρμένες από τον καιρό.

(σκέψεις και εικόνες από την Περιοχή του Πειραιά. 04-11-2011)