ζωή σημαίνει διεκδίκηση (μέρος 2)

όταν έγιναν τα γεγονότα με την εισβολή στους χώρους των καταλήψεων ήμουν μακρυά από την Αθήνα. αλλά και να ήμουν δεν είμαι από τα πιο συγκρουσιακά άτομα. η αλληλεγγύη μου είναι στο να μιλώ για αυτά. να τα διαδίδω. όσο μπορώ να μην σιωπώ.

όταν ήμουν το λοιπόν εκτός Αθηνών είχε γίνει μία πορεία συμπαράστασης στην κατάληψη της villa amalias. μία πορεία που θάψανε τα κανάλια και ο περισσότερος τύπος.

η ομάδα διακόπτες ευτυχώς το κινηματογράφησε οπότε έχει υπάρξει υλικό με αυτήν την πορεία που πραγματικά με εντυπωσίασε.

γεγονότα προετοιμάζονται και θα είναι πιο δυναμικά στο μέλλον. δυστυχώς η παλιά Ελλάδα είναι ένα ζόμπι (ούτε καν βαμπίρ), μία νεκροζώντανη μαριονέτα. πεθαίνοντας θέλει να πάρει μαζί της τους όποιους σπόρους αμφισβήτησής της.  δεν διψά για ζωή αλλά για θάνατο , καθώς αποσύρεται.

υγ ναι το έχω ξαναβάλει το βίντεο. αλλά δεν μπορώ να μην αναφερθώ σε αυτό ξανά.

ζωή σημαίνει διεκδίκηση

υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να ζουν αξιοπρεπείς. να ζουν. να διεκδικούν.

την ζωή καθημερινά την διεκδικούμε και μαζί την αξιοπρέπειά της.

τέτοια άνθρωποι είναι για μένα τα παιδιά της κατάληψης στην βίλα Αμαλίας.

στο παρακάτω βίντεο οι ομάδα διακόπτες μας παρουσιάζει την τυπογραφική κολεκτίβα Rotta η οποία στεγαζόταν στην βίλα Αμαλίας.

ενώ στο παρακάτω βίντεο βλέπουμε την εισβολή της αστυνομίας στην κατάληψη.

 

δυστυχώς σε μία παρασιτική κοινωνία είναι πιο εύκολο να κυνηγάς, να μισείς αυτούς που θέλουν να αναπνέουν, να δημιουργούν, να μην λατρεύουν τα εύκολα όνειρα.

 

τόσα χαμόγελα

τόσα όμορφα χαμόγελα
λουλούδια που θέλουν να 

τα σβήσουν

διότι δεν έμαθαν να εκτιμούν την
 τακτοποιημένη τους

ασχήμια.

τόσα νέα χαμόγελα
και τόσοι νεκροί πίσω

από τα κράνη
που μισούν ότι ανθίζει και δεν επιζητά

την σιωπή.

τόσα χαμόγελα
που δεν μάθανε

την αναπνοή τους
να την αγγίζουν με

ντροπή.

τόσα χαμόγελα
που η

ματιά τους
τολμά να ονειρευτεί.

γι΄αυτό τους μισούν
γι’ αυτό τους χλευάζουν 

οι υποταγμένοι νεκροί