ράδιο μπλα μπλα

το ραδιόφωνο είναι ένα ιδιαίτερο μέσο. με θυμάμαι πολύ μικρό με το δημοσιογραφικό κασετοφωνάκι να προσπαθώ να γράψω μία εκπομπή ή ένα τραγούδι από το ηχείο του ραδιόφωνου. το ραδιόφωνο έχει μία μαγική ικανότητα να σου κρατά συντροφιά χωρίς όμως να σε αποσπά, κάτι που ούτε η τηλεόραση αλλά ούτε το διαδίκτυο μπορεί να το κάνει.

ως έφηβος θυμάμαι την γέννηση της ελεύθερης (;) ραδιοφωνίας. τις πρώτες εκπομπές του τζερόνιμο γκρούβι και του μελωδία ή του ρόδον fm, σταθμοί εντελώς διαφορετικοί που όμως είχαν το προσωπικό του στίγμα.

από εκπομπές θυμάμαι την χαρά που με είχε γεμίσει όταν ανακάλυψα τον μουσικό πλούτο του γεραμάνη καθώς και του γιάννη πετρίδη.

με έχει γεμίσει πίκρα που το ραδιόφωνο έχει καταντήσει μουσικό σούπερ μάρκετ και κακή αντιγραφή της τηλεόρασης, ενώ είναι ένα πολύ δυνατό μέσο. η μαγιονέζα δεν απέχει και πολύ από το τελευταίο σιγκλάκι.

ελάχιστους σταθμούς πια παρακολουθώ , μετρημένους στο δάκτυλα του ενός χεριού. τον μελωδία απλά τον έχω εγκαταλείψει με το κόψιμο της εκπομπής του λάμπη λιάβα. οι σταθμοί μουσικές λίστες δεν με ενδιαφέρουν είτε παίζουν ποιοτικά είτε σκουπίδια, το ίδιο μου κάνει. δεν μου λέει κάτι αν το γιουχου και το ουάου λέγεται με λα μινόρε και χάχανα.

ίσως είναι μία εποχή που θα πρέπει να απαιτήσουμε την ποιότητα και να μην μας αντιμετωπίζουν σαν πελάτες που αγοράζουν μαγιονέζα (κι όχι δεν είναι το ίδιο ). φυσικά κι εμείς θα πρέπει να απαιτήσουμε από τον εαυτό μας να σταματήσουμε να τα αντιμεωπίζουμε όλα επιφανειακά και στο τέλος και τον ίδιο μας τον εαυτό. το να είσαι επιφανειακός είναι το εύκολο γιατί δεν κουράζει.

το μέλλον ίσως δεν συντονίζεται στους μεγάκυκλους πια μια και αρκετοί διαδικτυακοί σταθμοί έχουν εμφανιστεί, θυμίζοντας λίγο της εποχή της ραδιοφωνοπειρατίας αλλά που σίγουρα γίνεται από ανθρώπους με μεράκι. δεν έχω καθήσει ακόμη να τους παρακολουθήσω στενά οπότε δεν μπορώ να εκφέρω ξεκάθαρη γνώμη.

μέχρι στιγμής τις περισσότερες επιλογές μου τις βρίσκω στο κόκκινο 105,5fm που έχει αρκετή μουσικοποικιλότητα.

υ.γ. η συγκεκριμένη ανάρτηση γράφτηκε με αφορμή την αναζήτηση για το παρόν της εκπομπής «αλάτι της γης» η οποία ανακάλυψα ότι κατοικεί στους 89,5 μεγάκυκλους , σταθμού της εκκλησίας της ελλάδος , καθημερινά στις 6 το απόγευμα.

ένοχος σιωπής και μνήμης

σ’ αυτούς τους καιρούς βάλθηκες και συ να μάθεις την αξία της σιωπής;

τώρα που σε καλεί η ανάσα σου να φωνάξεις;

ξέρεις…

Φώναζες κάποτε για να μην μάθεις

και σωπαίνεις τώρα για να μην δεις

συνένοχος όπως πάντα του καιρού σου

ψάχνεις την βολή σου να κρυφτείς.

 

-//-

 

την μνήμη κανείς δεν την αγάπησε

την γλυκαίνει μόνο η λησμονιά

και εκείνος που την αγνόησε

να κάνει τα ίδια λάθη αγαπά

ποιανού υπάλληλος είσαι;

ποιανούς υπάλληλος είσαι ρε πάγκαλε; πόσο ξεφτίλας μπορείς να είσαι; γιατί μπορεί να διαφωνώ σε αρκετά με την αριστερά αλλά δεν είναι αυτή που διέλυσε την χώρα. κάτι λαμόγια σαν και του λόγου σου είναι που την κατέστρεψαν.  κάτι λαμόγια που αναλύουν με μιντιακούς όρους τα γεγονότα, επιφανειακά. κάντε το παφάκ να τελειώνουμε. πάντε να γαμηθείτε ένα πράγμα .γκέμπελς του μπατσόκ.

έχουν βγει τα πορίσματα για τα άτομα που ευθύνονται για τις τρομοκρατικές επιθέσεις; αν όχι πώς σπιλώνεις τόσο άνετα έναν πολιτικό χώρο; πώς μιλάς με υποθέσεις κι όχι με στοιχεία, με αποδείξεις;

υποδείξεις δημοκρατικότητας αρχιλακέ της εξουσίας, σίχαμα και πράσινη μύξα του «σοσιαλισμού¨και του ¨εκσυγχρονισμού¨, να κάνεις αλλού. όπως να κάνεις αλλού και υποδείξεις λιτότητας όταν κοντεύεις να αποκτήσεις δική σου βαρύτητα από τον όγκο των φαγητών.

όμως δεν απάντησες ποιανού υπάλληλος είσαι; γιατί βουλευτής δεν είσαι. ο βουλευτής δουλεύει για τα συμφέροντα του λαού. εσύ όμως ποιανής εταιρίας υπάλληλος είσαι;

όχι άλλη ανοχή

Στην πορεία δεν πήγα. Όχι γιατί δεν ήθελα αλλά διότι κάποια αναπνευστικά κουσούρια από παλιές πορείες δεν με αφήνουν. Όταν άκουσα για τους νεκρούς ένιωσα να χάνεται η γη. Κατευθείαν σκέφτηκα τους ανθρώπους τους. Να πάει ο άνθρωπό σου στην δουλειά και να σου πουν ξαφνικά ότι… πάει. Δεν ξέρω αν είναι προβοκάτσια ή όχι (αν και πιστεύω ότι είναι γιατί πολύ ακριβείς ήταν αυτοί οι εμπρησμοί. Θα θελα όμως να δω να τιμωρούνται οι ένοχοι. Είτε είναι ανεγκέφαλοι είτε όχι δεν νομίζω ότι έχει σημασία. Δολοφόνοι είναι. Δολοφονία ήταν αυτό. Και δυστυχώς έχουμε παρασυνηθίσει σε αυτή την τυφλή βία. Σκεφτείτε πόσα θύματα αθώα μετράμε τελευταία. Είναι ένα θέμα που θα πρέπει να το αντιμετωπίσουμε ως κοινωνία. Το οφείλουμε σε όλους αυτούς τους νεκρούς.

Άλλο όμως αυτό κι άλλο η εκμετάλλευση του θανάτου τους από τα διάφορα κοράκια κυρίως πατριδοκάπηλα.

Η κοινωνία φυσικά και πρέπει να διεκδικεί ασχέτως τι λένε τα διάφορα παπαγαλάκια που κρύβουν πολλά μα πάρα πολλά. Δεν είναι ανευθυνότητα να διεκδικείς όπως ειπώθηκε από τον κατεξοχήν ανεύθυνο πρωθυπουργό GAP. Ανευθυνότητα είναι η απροκάλυπτη ατιμωρησία, ο βοναπαρτισμός. Ανευθυνότητα είναι να μιλάς για βία ενώ εφαρμόζεις βία με όλα τα μέσα.

Συνένοχο προσωπικά στο έγκλημα θα έβαζα και την τράπεζα της marfin. Σύμφωνα με μαρτυρίες δεν υπήρχε έξοδος κινδύνου, η πόρτα ήταν κλειδωμένη, το σύστημα πυρόσβεσης δεν λειτουργούσε και το κατάστημα λειτουργούσε ενώ υπήρχαν σημάδια για επεισόδια. Όχι δεν αγιοποιώ τα καλόπαιδα. Δολοφόνοι είναι κι αυτό είναι απλά ξεκάθαρο. Αλλά εγώ προσωπικά θεωρώ και υπεύθυνη την τράπεζα που δεν προστάτεψε τους υπαλλήλους της. Είναι μία αφορμή , άσχημη αφορμή, να διερευνηθούν κι άλλες εταιρίες και οργανισμοί για το κατά πόσο πληρούν τις προϋποθέσεις τα κτήρια στα οποία στεγάζονται και λειτουργούν.

Είναι βασικό χαρακτηριστικό μας η ανοχή. Παλικαρίζουμε αλλά στην κρίσιμη στιγμή ανεχόμαστε καταστάσεις. Ανεχόμαστε την βία από όπου κι προέρχεται. Ανεχόμαστε τη λαμογιά. Ανεχόμαστε την διαπλοκή, την παραβατικότητα. Ανεχόμαστε καταστάσεις που μας υποβαθμίζουν. Για αυτό ίσως το τραγούδι του κυρ Μέντιου να μας συγκινεί τόσο. Ανεχόμαστε κι ας μας πονάει το σαμάρι. Φταίμε για αυτό. Κι αυτή η ανοχή έχει θύματα, ανάμεσά μας, στο παρελθόν, στο παρόν αλλά και στο μέλλον μας.

Αν δεν είχαμε αυτή την αυτιστική ανοχή ίσως να μην θρηνούσαμε ούτε τους τρεις υπαλλήλους της marfin , ούτε τον 25χρονο πρόσφυγα , ούτε τον 15χρονο αφγανό.

Να μην το αφήσουμε να περάσει έτσι. Το οφείλουμε έστω και συμβολικά.

Προσωπικά για μένα ήταν παρήγορο που πήγε τόσος κόσμος στην πορεία. Φυσικά είναι ανόητος όποιος πιστεύει ότι όλοι αυτοί ήταν οργανωμένοι οπαδοί. Όμως αυτό το άδικο θανατικό δεν μπορώ να πω ότι μου φεύγει από το μυαλό. Όπως δεν μου φεύγει κι από το μυαλό και το γενικότερο κλίμα βίας τόσο από τους διαδηλωτές όσο κι από την αστυνομία (για τους πιο υποψιασμένους ας ψάξει πώς λειτούργησε η αστυνομία αρκετά πιο μετά και χωρίς να προκαλείται). Η κοινωνία μας βρίσκεται πραγματικά σε αδιέξοδο και δυστυχώς δεν βλέπω από τις πολιτικές δυνάμεις την πρέπουσα σοβαρότητα αλλά κυρίως παραπολιτικά παιχνίδια – ειδικότερα από τους πατριδοκάπηλους.

:-/