φοβάμαι

φοβάμαι τον τελευταίο καιρό. όχι τους μετανάστες και τους πρόσφυγες. αυτούς δεν τους φοβάμαι. φοβάμαι που γινόμαστε ολοένα και πιο κτήνη , κανίβαλοι. που περπατάμε σαν τα ζόμπι.  φοβάμαι  που συμβιβαζόμαστε και πολλές φορές όχι από ανάγκη. φοβάμαι που μας πλασάρουν την μιζέρια για χλιδή και μεις την προσκυνάμε σαν θείο δώρο. φοβάμαι που έχουμε ξεχάσει να είμαστε χαμογελαστοί και γελάμε μόνο με τον πόνο του άλλου ή με προκατασκευασμένα ανέκδοτα. φοβάμαι που υπάρχουν θεραπείες γέλιου, δείχνει κοινωνικό αυτισμό. φοβάμαι που η λογιστική ταυτίζεται με την λογική και ο ορθολογισμός με έναν στείρο κυνισμό. φοβάμαι που σκεφτόμαστε σαν τα ποντίκια και γινόμαστε εκούσια μεζέδες. φοβάμαι που την ασχήμια την κάναμε αφίσα σε δωμάτιο όπως λέει ο ποιητής. και δεν μιλάω φυσικά για την φυσική ασχήμια αλλά την συναισθηματική ασχήμια. άνθρωποι που σαν την κολοβή αλεπού θέλουν να γίνουμε κι εμείς κολοβοί για να μην κλαίνε για το νοητικό και συναισθηματικό τους κενό, για την αναπηρία τους που έφτιαξαν οι ίδιοι.
φοβάμαι που όλο και περισσότεροι τους πιστεύουν και τους λατρεύουν σαν θεούς.

φοβάμαι που βλέπω ανθρώπους που βγήκαν από τον βούρκο και με ένα χαμόγελο σαν ολάκερος ήλιος προσπαθούν και ζητάνε να πατήσουν σε αυτή την ζωή και μεις  να τους το αρνούμαστε. σε αυτούς τους πραγματικούς ήρωες.

φοβάμαι που σταματήσαμε να αντέχουμε τον ήλιο και λαχταράμε το πότε θα κρυφτούμε στην γη.

μα περισσότερο από όλα φοβάμαι εμένα που ακόμη διστάζω να φωνάξω, να αντισταθώ (πραγματικά) σε αυτή την μπόχα. όχι από ηρωισμό. δεν είναι καιροί για ήρωες και όχι δεν χρειαζόμαστε ήρωες. χρειαζόμαστε ανθρώπους.

και το πιο δύσκολο από όλα είναι να είσαι άνθρωπος. για αυτό φοβάμαι πιο πολύ.

τώρα που δεν είναι της μόδας η ανθρωπιά να δούμε πόσοι θα μείνουμε πιστοί στα ιδανικά.

ράδιο μπλα μπλα

το ραδιόφωνο είναι ένα ιδιαίτερο μέσο. με θυμάμαι πολύ μικρό με το δημοσιογραφικό κασετοφωνάκι να προσπαθώ να γράψω μία εκπομπή ή ένα τραγούδι από το ηχείο του ραδιόφωνου. το ραδιόφωνο έχει μία μαγική ικανότητα να σου κρατά συντροφιά χωρίς όμως να σε αποσπά, κάτι που ούτε η τηλεόραση αλλά ούτε το διαδίκτυο μπορεί να το κάνει.

ως έφηβος θυμάμαι την γέννηση της ελεύθερης (;) ραδιοφωνίας. τις πρώτες εκπομπές του τζερόνιμο γκρούβι και του μελωδία ή του ρόδον fm, σταθμοί εντελώς διαφορετικοί που όμως είχαν το προσωπικό του στίγμα.

από εκπομπές θυμάμαι την χαρά που με είχε γεμίσει όταν ανακάλυψα τον μουσικό πλούτο του γεραμάνη καθώς και του γιάννη πετρίδη.

με έχει γεμίσει πίκρα που το ραδιόφωνο έχει καταντήσει μουσικό σούπερ μάρκετ και κακή αντιγραφή της τηλεόρασης, ενώ είναι ένα πολύ δυνατό μέσο. η μαγιονέζα δεν απέχει και πολύ από το τελευταίο σιγκλάκι.

ελάχιστους σταθμούς πια παρακολουθώ , μετρημένους στο δάκτυλα του ενός χεριού. τον μελωδία απλά τον έχω εγκαταλείψει με το κόψιμο της εκπομπής του λάμπη λιάβα. οι σταθμοί μουσικές λίστες δεν με ενδιαφέρουν είτε παίζουν ποιοτικά είτε σκουπίδια, το ίδιο μου κάνει. δεν μου λέει κάτι αν το γιουχου και το ουάου λέγεται με λα μινόρε και χάχανα.

ίσως είναι μία εποχή που θα πρέπει να απαιτήσουμε την ποιότητα και να μην μας αντιμετωπίζουν σαν πελάτες που αγοράζουν μαγιονέζα (κι όχι δεν είναι το ίδιο ). φυσικά κι εμείς θα πρέπει να απαιτήσουμε από τον εαυτό μας να σταματήσουμε να τα αντιμεωπίζουμε όλα επιφανειακά και στο τέλος και τον ίδιο μας τον εαυτό. το να είσαι επιφανειακός είναι το εύκολο γιατί δεν κουράζει.

το μέλλον ίσως δεν συντονίζεται στους μεγάκυκλους πια μια και αρκετοί διαδικτυακοί σταθμοί έχουν εμφανιστεί, θυμίζοντας λίγο της εποχή της ραδιοφωνοπειρατίας αλλά που σίγουρα γίνεται από ανθρώπους με μεράκι. δεν έχω καθήσει ακόμη να τους παρακολουθήσω στενά οπότε δεν μπορώ να εκφέρω ξεκάθαρη γνώμη.

μέχρι στιγμής τις περισσότερες επιλογές μου τις βρίσκω στο κόκκινο 105,5fm που έχει αρκετή μουσικοποικιλότητα.

υ.γ. η συγκεκριμένη ανάρτηση γράφτηκε με αφορμή την αναζήτηση για το παρόν της εκπομπής «αλάτι της γης» η οποία ανακάλυψα ότι κατοικεί στους 89,5 μεγάκυκλους , σταθμού της εκκλησίας της ελλάδος , καθημερινά στις 6 το απόγευμα.

sea happens

σε μία υποθετικό και αφασικό μέλλον , μία παρέα νέων ανθρώπων στήνουν την δική τους εικονική πραγματικότητα σ’ ένα μπαλκόνι. εκεί γίνεται η ιδανική παραλία και ο ιδανικός τόπος για να χαρούν μία επαφή που έχει προ πολλού χαθεί…

μία ταινία μικρού μήκους , ελληνική , βραβευμένη στις κάννες και που λέει πολλά.

η παραγωγή της ταινίας έχει γίνει από την ohmydog

συνηθίσαμε στη βία

συνηθίσαμε στη βία.

αν έχουν σε κάτι κερδίσει σε κάτι οι τρομοκράτες και οι τρομολάγνοι είναι που την συνηθίσαμε. το πρώτο δείγμα ήταν με τον νεκρό 25χρονο. το δεύτερο είναι τώρα με τον 15χρονο.

καμία αντίδραση σε όλη αυτή την παράνοια που μπήκαμε κι όλο προχωράμε τυφλά και χωρίς αντίσταση. ή για να είμαι δίκαιος κάποιες σποραδικές αντιδράσεις.

όλοι έχουμε ευθύνη σε αυτό. όμως υπάρχουν τρόποι έστω ακόμη και τώρα για να αντιδράσουμε. ειδικά για τον 15χρονο είναι μία τραγική ευκαιρία (με όλες τις σημασίες της τραγική) να αντιδράσουμε στην τρομοκρατία και στην τρομογλαγνία. μία αντίδραση για αυτό το αθώο θύμα που επειδή ήταν μετανάστης δεν σημαίνει ότι δεν είχε αξία.

όμως είμαστε ρατσιστές. ας το παραδεχθούμε. επειδή ήταν μετανάστης και φτωχός θεωρήσαμε μικρή την απώλεια. ένα ακόμη συμβάν στο δελτίο ειδήσεων, ένας ακόμη αριθμός. όχι δεν ήμουν εγώ. δεν θα μπορούσα να είμαι εγώ. μια ευχάριστη οδυνηρά ψευδαίσθηση.

όπως δεν χρειαζόμαστε να μας εκφοβίζουν με τα φαντάσματα τρομοκρατών έτσι δεν χρειαζόμαστε και ζορό να δικάζουν για εμάς. δεν ήταν παράπλευρη απώλεια το παιδί αυτό. ήταν θύμα τους, θύμα μας γιατί  τους ανεχόμαστε.

οι μετανάστες είχαν καλέσει σε σιωπηρή διαμαρτυρία έξω από την βουλή. δεν είχε γίνει γνωστό όπως είχα γράψει και στο προηγούμενο post. καλύφθηκε. καπελώθηκε. και το κείμενο του καλέσματος έγινε γνωστό από παράπλευρα εναλλακτικά μέσα όπως το indy.gr, το indymedia ή το tvxs . δεν είναι ντροπή;

και η αριστερά; δεν θα έπρεπε να αντιδράσει; από τα εθνίκια δεν περιμένω κάτι παρά τις γνωστές μαλακίες αλλά από εσάς ρε παιδιά; τότε σιωπή και τώρα σιωπή. ούτε κρατική ούτε «επαναστατική» τρομοκρατία. κανέναν τους.

είναι ανάγκη να γίνει μία διαμαρτυρία, να υπάρξει μία αντίδραση. να ξυπνήσουμε. να μην μαζευτούμε στο σπίτι μας κι απλά να βλέπουμε την ζωή μέσα από την γυάλα. δεν είναι τη tv το παράθυρό μας στην ζωή. μπορούμε πολύ περισσότερα από όσα δείχνουν στα δελτία των 8.

στη θέση του έφηβου θα μπορούσε να είναι ο καθένας μας .

καλή δύναμη στους γονείς και στην αδερφούλα του.