σαν σήμερα.
είναι ένας χρόνος που έχεις φύγει. ακόμη δεν μπορώ να το χωνέψω. δεν ξέρω πόσο θα πάρει. όμως ακόμη κι αν λείπεις υπάρχεις μέσα μου. οι μικρές κινήσεις σου που είχα ενστερνιστεί. οι μικρές συνήθειες , ασυναίσθητες, που μου πέρασες.
συνέχεια τώρα εγώ θα πρέπει να φτιάξω εκεί που υπάρχουν ερείπια. όμως έτσι είναι η ζωή. να χτίζουμε εκεί που γκρεμίστηκαν οι μνήμες. ο θάνατος να τροφοδοτεί και να ορίζει τη ζωή. και να βλέπουμε πόσο τα απλά έχουν μεγαλύτερη σημασία από τα τεράστια και εντυπωσιακά.
υπάρχουν μνήμες που δεν μπορούν να τις αγγίξουν οι υπόλοιποι όσο άθλιοι κι αν είναι. υπάρχουν μνήμες που παρότι πονούν σε γεμίζουν δύναμη να συνεχίσεις. κι ας πονούν.
του πατέρα μου του άρεσαν τα ταξίδια. γενικά είχε γυρίσει ένα μεγάλο μέρος της Ελλάδας. όχι απλά ως επισκέπτης αλλά προσπαθούσε να δει την ιστορία και την ιδιαίτερη μυρωδιά κάθε περιοχής.
επίσης του άρεσε η φωτογραφία. μέσα από την παλιά του practica μου είχε δείξει πώς να πρωτοφωτογραφίζω. επίσης του άρεσε πολύ και το βίντεο. θυμάμαι ακόμη την πρώτη του βιντεοκάμερα και την τεράστια σαν τσάντα μπαταρία της.
σαν φόρος τιμής σαν παρουσιάζω όχι ένα τέλειο βίντεο αλλά ένα από τα τελευταία του πατέρα μου, από μία βιντεοσκόπηση που είχε κάνει στην Φολέγανδρο όπου έτυχε να έχει συναυλία ο Ανδρέας Μπονάτσος. Θυμάμαι ότι του είχε κάνει εντύπωση που τόσος κόσμος τραγουδούσε Χατζιδάκι σε ένα στενοσόκακο ενός νησιού κάτω από τα άστρα.
σακιδιο 