Κακό χιούμορ ή πικρό αντίο;

Πολύ κωλόπαιδο

Το συγκεκριμένο σύνθημα γράφτηκε στο κέντρο του Πειραιά την επομένη του θανάτου του Στάθη Ψάλτη. Όταν το είδα πάγωσα. Μου φάνηκε ηλίθιο και κακόγουστο. Σοκαρίστηκα. Δεν έχει σημασία τι γνώμη έχω για τον ηθοποιό Στάθη Ψάλτη. Μου φάνηκε να ξεπερνά τα όρια κατά πολύ. Ποιος μπορεί να είναι τόσο αναίσθητος;

Τα ξεπερνούσε όμως;

Σε δεύτερη ανάγνωση βγάζει πίκρα. Πικρό χιούμορ που θα ταίριαζε στην λογική της εποχής της βιντεοκασέτας. Όσοι την προλάβαμε γνωρίζουμε την αισθητική της. Χοντροκομμένο αντίο ίσως με διάθεση ξορκισμού του καρκίνου. Σατυρικό αντίο που μόνο οι πραγματικοί του φίλοι-θαυμαστές θα μπορούσαν να σκεφτούν. Ίσως τελικά να μην είναι κακόγουστο. Ίσως ήταν το μόνο ειλικρινές αντίο για τους ξένους αλλά φίλους του. Που ίσως μόνο αυτός θα μπορούσε να καταλάβει και να απαντήσει:

«Ναι πολύ κωλόπαιδο αυτός ο καρκίνος φίλε μου. Αντίο»

ένα αναποδογυρισμένο ξύλινο καροτσάκι

like a toy

Ανέβαιναν ένα ένα πάνω στο ξύλινο καροτσάκι. Μεθυσμένα το κυλούσαν πάνω στο γρασίδι και στα αγριολούλουδα. Τώρα που απλωνόταν η Άνοιξη παντού. Με τις βροχές της αλλά και με τις μυρουδιές της. Τώρα που γεννιόταν η ζωή, ζωή κι αυτά , κυλούσαν το ξύλινο καρότσι. Σαν να ήταν ο μεγαλύτερος θησαυρός τα ταξίδευε σε μέρη που εμείς δεν φανταζόμαστε ή που ξεχάσαμε. Στα μέρη εκείνα που ένα μικρό ξύλινο καροτσάκι μπορούσε να σε ταξιδέψει παντού. Ανέξοδα. Όσο το χωρούσαν τα πνευμόνια σου , τα ακούραστα πόδια σου και κυρίως το μοτεράκι της καρδιάς σου. Και μόνο η φωνή των γονιών θα μπορούσα να σταματήσει αυτό το ταξίδι. Ούτε καν το σκοτάδι. Η φωνή που σε καλούσε να γυρίσεις…

Τώρα που το ξανακοιτάω ίσως κάτι να μου θυμίζει κι εμένα. Κάτι που είχα ξεχάσει ότι υπήρξε. Κάπου που είχα ξεχάσει ότι είχα πάει και επισκεφτεί…

ω πόσο ευλογημένη η πόλη του Πειραιά

Ω πόσο ευλογημένη η πόλη του Πειραιά. Με τα τόσα αυτοκίνητα φυτεμένα ευλαβικά στις διαβάσεις. Τόσο αγέρωχα και ιερά που δεν τολμά να τ αγγίξει ούτε ένας γεωπόνος. Να τα μεταφυτέψει έστω λίγο πιο πέρα. Φυσικά για ξυλοκόπο κανείς να μην μιλήσει. Ποιος θα αγγίξει την ιερή τροχοφόρα αγελάδα μας;

Όσο για τα δέντρα. Πόσο αναίσχυντα τολμούν να θέλουν να παρκάρουν πάνω σε πλατείες. Άθλια η τόλμη τους, ίδια με την όψη τους. Και έχουμε κάνει τόσες προσπάθειες να τα συνετίσουμε με γρήγορο κούρεμα, σχεδόν σύριζα. Μα εκεί επιμένουν, όσους τροχονόμους με πριόνια κι τους στείλουμε.

Πόσο ευλογημένη η πόλη του Πειραιά , να ζει στο παρελθόν, αλλά να μην ξέρει ποιοι ονειρεύτηκαν στο λιμάνι της. Να μην γνωρίζει ούτε έναν από τους προγόνους. Μια πόλη θρυλική να ζει σε μία αιώνια άγνοια.

Ω πόσο ευλογημένη η πόλη του Πειραιά. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί το λιοντάρι της είναι έτοιμο να κλάψει.

ΑΜΠ* ένα μουσείο που οι περισσότεροι το αγνοούν

Σήμερα στο *Αρχαιολογικό Μουσείο Πειραιά είχε μία πολύ ενδιαφέρουσα και μάλλον πολύ όμορφη μουσική βραδιά. Μάλλον διότι δεν μπόρεσα δυστυχώς να πάω. Για την συγκεκριμένη εκδήλωση μπορείτε να ενημερωθείτε εδώ από το culturenow.

Όμως ας μιλήσουμε για το Μουσείο. Το Μουσείο βρίσκεται στην Χαριλάου Τρικούπη 31 απέναντι από την Ελληνογαλλική Σχολή ο Άγιος Παύλος.

Όπως πιθανόν θα μπορείτε να δείτε στον χάρτη, το μουσείο αυτό παρότι μικρό περιλαμβάνει στα εκθέματά του ένα αρχαίο θέατρο, το οποίο κατά τις καλοκαιρινές περιόδους φιλοξενεί διάφορες εκδηλώσεις. Στα εκθέματά του περιλαμβάνονται όπως θα ήταν και λογικό αρκετά ευρήματα από τις εμπορικές δραστηριότητες του λιμανιού. Υπάρχουν εκθέματα από όλες σχεδόν τις περιόδους (αρχαϊκή, κλασσική, ελληνιστική, ρωμαϊκή) ενώ σε μία αίθουσά του μπορεί να δείτε ένα αναστηλωμένο ταφικό μνημείο. Επίσης εντυπωσιακά είναι το άγαλμα της Αθηνάς, του Ανδριανού αλλά και του τεράστιου λιονταριού, το οποίο μάλιστα θα δείτε πρώτο πρώτο εισερχόμενοι/-ες στην έκθεση.

Το μουσείο υπάρχει από το 1935 όμως οι περισσότεροι Πειραιώτες το αγνοούν. Είναι χαρακτηριστικό ότι σε συνέντευξή  του ,πριν τις δημοτικές εκλογές,  ο ίδιος ο Μαρινάκης ανέφερε αυτή την άγνοια των νέων Πειραιωτών. Και μπορεί ο Μαρινάκης να το είπε για να δείξει ότι είναι ευαισθητοποιημένος και καλλιεργημένος όμως το γεγονός είναι πραγματικό.

Αν αποφασίσετε να κατεβείτε στο Δημοτικό Θέατρο ή στην Πλατεία Τερψιθέας και να πάτε ποδαράτα στο Μουσείο, θα μπορέσετε να δείτε κι άλλα αρχαιολογικά αλλά κι όχι μόνο μνημεία. Όπως ρωμαϊκά ερείπια ή η προτομή του Δημήτρη Ροντήρη που βρίσκεται μέσα σε ένα πράσινο αλλά ερειπωμένο παγκάκι. Ο Ροντήρης ήταν ηθοποιός, σκηνοθέτης  ενώ από την σχολή του είχανε περάσει η Μελίνα Μερκούρη αλλά και η Ζωρζ Σαρή.

Στον παράλληλο με την κεντρική οδό δρόμο, την Καραΐσκου μπορείτε να δείτε αρχαιελληνικά κτίσματα ή μάλλον ερείπια κτισμάτων. Χαρακτηριστικό τους, όπως με είχε ενημερώσει παλιά μία αρχαιολόγος, είναι ότι ο Ιπποδάμειος τρόπος με τον οποίο έχουν οργανωθεί. Τι είναι αυτός ο τρόπος; Είναι αυτό που δεν κάνουν οι νεοέλληνες. Ο Ιππόδαμος θεωρείται ο πατέρας της πολεοδομίας και είναι ο εισηγητής της ιδέας ότι ένα σχέδιο πόλεως μπορεί να ενσωματώνει μια λογική κοινωνική διάταξη (από το αντίστοιχο λήμμα της βικιπίντια) . Δηλαδή πολύ λογικά είχε σκεφτεί ο άνθρωπος ότι πρώτα σχεδιάζουμε το που θα μπουν οι δρόμοι, οι αποχετεύσεις και τα κτίσματα και μετά αρχίζουμε να χτίζουμε.

Αν επισκεφτείτε την περιοχή μέρα κι έχετε χρόνο περάστε κι από τον ναό του Αγίου Νικολάου. Όχι τόσο για θρησκευτικούς λόγους αλλά πολύ περισσότερο για αρχιτεκτονικούς – καλλιτεχνικούς λόγους. Ο ναός αυτός παρότι ορθόδοξος έχει έντονα αρχαιοελληνικά στοιχεία ενώ μέσα οι εικόνες έχουν έντονο το ρεαλιστικό στοιχείο, κάτι που δεν είναι και τόσο συνηθισμένο στις ορθόδοξες εκκλησίες.

Στο Μουσείο κανείς μπορεί να φτάσει με το 040 ερχόμενος στον Πειραιά , τρόπος ο οποίος κατά την γνώμη μου είναι κι ο πιο σύντομος. Με το αυτοκίνητο δεν το συνιστώ διότι το πρόβλημα με την στάθμευση είναι μεγάλο και στον Πειραιά. Με την ίδια γραμμή μπορεί να επιστρέψει στην Αθήνα.

Ελπίζω να ήρθατε σε επαφή με άλλον Πειραιά που ίσως αγνοούσατε. Και οι αναφορές στους αρχαίους και στο μουσείο είναι κυρίως για να έρθουμε σε επαφή με το παρελθόν μας δημιουργικά. Όχι με εθνικιστικές ονειρώξεις που κυρίως έχουν στόχο να καλύψουν το πνευματικό μας κενό.