κάτω από τους στίχους που δεν τραγουδήσαμε ποτέ
τρέξαμε να προφυλαχτούμε
κάτω από μία λέξη
σ’ αγαπώ.
με την αφή την μάθαμε, την νοιώσαμε κι ακόμη την εξερευνούμε,
τρομαγμένοι, χαμένοι , μα πιο γυμνοί από ποτέ
σ’ αγαπώ
μία ανάσα.
και χρώμα κόκκινο.
πάντα
υπάρχουν κάποια τραγούδια που κανείς δεν ξέρει πώς ξεκίνησαν όμως είναι πολυαγαπημένα. ένα τέτοιο τραγούδι είναι και το «The house of the rising sun«. οι υποθέσεις πολλές για την καταγωγή του. το σίγουρο είναι ότι πρόκειται για λαϊκό τραγούδι , μέρος της αμερικάνικης παράδοσης. κατά μία εκδοχή ήταν ένα μέρος που πήγαιναν οι πόρνες αν είχαν κολλήσει σύφιλη.
η πιο γνωστή ηχογράφηση ανήκει στους Animals, σκοτεινή αλλά ρυθμική με την φωνή του Burdon να στοιχειώνει. (1964)
ακολουθούν οι Frijid Pink με μία πιο βρώμικη ηχογράφηση με έναν πιο γρήγορο ρυθμός καθώς και με μία καθαρή αλλά όχι τόσο σκοτεινή, πιο πολύ σαν κραυγή, φωνή. (1970)
πηγαίνοντας προς τα πίσω συναντάμε μία έντονα ρυθμική σχεδόν χορευτική από την Nina Simone. (1962)
ακόμη πιο πίσω συναντάμε την ηχογράφηση του Woody Guthrie το 1941 η οποία έχει κάποιους στίχους παραπάνω σε σχέση με τις μετέπειτα ηχογραφήσεις του τραγουδιού.
όμως υπάρχει μία πολύ πιο παλιά και βασικά η πιο παλιά καταγεγραμμένη ηχογράφηση του τραγουδιού. είμαστε στο 1933 και έχουμε μπροστά μας ένα καθαρό πρωτογενές μπλουζ.
αυτή η ηχογράφηση νομίζω ότι δείχνει τις κοινωνικές, φυλετικές ρίζες αυτού του τραγουδιού.
Γενικά υπάρχουν πολλές ηχογραφήσεις . Το έχουν τραγουδήσει πολλοί και γνωστοί τραγουδιστές (Pink Floyd, Beatles, Muse, Duran Duran, Bob Dylan) ο καθένας με τον τρόπο του. Όμως οι παραπάνω επιλογές είναι χαρακτηριστικές της διαδρομής του τραγουδιού ανά το χρόνο. Σίγουρα υπάρχουν και πιο μοντέρνες αλλά από τις ηχογραφήσεις των Animals και ειδικά των Frijid Pink ήταν δεδομένες αλλά όχι τόσο ουσιαστικές (πχ των Muse πατάει πάω στα χνάρια των Frijid Pink).
η συγκεκριμένη ανάρτηση είναι αφιερωμένη στον Ιάσονα
το άρθρο ξεκίνησε με αφορμή το τέλος του τελευταίου επεισοδίου της δεύτερης περιόδου της σειράς My Name Is Earl.
σακιδιο 