Σαν τον Βασιλιά που πέφτει. Ματ. Και πρέπει να είσαι εκεί, έτοιμος να δεχτείς την νίκη αλλά και την ήττα. Το σκοτάδι απλώνεται σαν ομίχλη. Οι λεπίδες του επιβάλουν τον νόμο. Και αφήνεις το αίμα να χυθεί πάνω στο χώμα, ελπίζεις. Αφήνεσαι να χαθείς στην σιωπή, αφήνεσαι στην μελωδία της. Γαλήνια.
Είναι από καιρό πια που χουν χαθεί οι άμυνες. Η επίθεση είναι η μόνη μας επιλογή.
Κι αυτοί οι παλμοί της καρδιάς πόσο φοβίζουν.
Τα βήματα ηχούν μοναχικά στο πεζοδρόμιο. Η μεγάλη στιγμή φτάνει, η στιγμή που πρέπει να σπάσεις τον καθρέπτη. Όμως φοβάσαι τι υπάρχει μέσα του. Φοβάσαι το τι κρύβεις.
Το τζάμι χώνεται στην σάρκα. Παιδικές φωνές φωλιάζουν στο κεφάλι σου. Πονάνε τόσο αυτές οι φωνές. Σαν συρματοπλέγματα. Πρέπει να τα κόψεις. Να βγεις εκεί έξω. Μην φοβηθείς που θα χαθεί το σκοτάδι.
από τον ορίζοντα ανατέλλει ένας κατακόκκινος ήλιος. ερημιά. ίσως και κρύο. αλλά ελεύθερος.
Ματ. όπως λέμε…
Δεν έχει απαραίτητα νόημα το παραπάνω κείμενο. Είναι εικόνες που βγήκαν όσο άκουγα αυτή τη μουσική,. Προσπάθησα να έχει μία συνοχή. Αν δεν έχει δεν με πειράζει.
σακιδιο 