Είναι τα χείλη σου
που σμίλεψαν αυτόν το ήλιο.
Και χάθηκε στο σώμα,
εκεί δα,
δίπλα στην καρδιά.
Να χτυπά ρυθμικά,
χωρίς βιασύνη,
κρυμμένα πρωινά
Που χαμε πλάσει ,
στην αγκαλιά της νύχτας,
μες τις ανάσες μας.
όταν τα κορμιά,
διψώντας,
απαιτούσαν ουρανό.
ένα λουλούδι έσπασε στο πάτωμα.
σαν μικρές κραυγές τα πέταλά του,
κομμάτια από καθρέπτες,
υγρά χάθηκαν στο ματωμένο χώμα.
τώρα έμειναν μονάχα τα αρώματα
στο υγρό αέρα
αναμνήσεις μιας φωτιάς.
Πολλοί θα μιλήσουν για ποίηση, για το τι είναι ποίηση. Σίγουρα δεν είναι το τι θέλει να πει ο ποιητής (*). Μία από τις πρώτες μορφές έκφρασης του ανθρώπου, αυτό σίγουρα. Σίγουρα επίσης δεν είναι για τους λίγους αλλά όχι και για τους πολύ πολλούς. Δεν έχει νόημα να ψάχνεις συνεχώς το νόημα πίσω από τις λέξεις, αν δεν σε έχει αγγίξει ούτε μία χροιά των στίχων. Και ναι μοιάζει τρελό που μέσα από τόσους παράλογους συνειρμούς βγαίνει νόημα που ίσως μία διατριβή να μην έφτανε. Συνήθως είναι θλιμμένη, μια και στη λύπη ψάχνουμε να βρούμε τα σπασμένα κομμάτια μας και να τα μαζέψουμε, να βρούμε ίσως το γιατί. Κι από τα «άσχετα» θραύσματα, τις άσχετες εικόνες εμφανίζεται αυτή.
και κάτι ακόμα, θέλει χρόνο, δεν απευθύνεται στους βιαστικούς.
Μία ωραία σχετική σκηνή (σε δύο συνέχειες στο youtube) από την ταινία «ο κύκλος των χαμένων ποιητών«.
Για το ποίημα Oh captain my captain που αποτελεί βασικό στοιχείο αυτής της ταινίας .μπορείτε να βρείτε πληροφορίες εδώ από την wikipedia
(*) έχεις μία γεύση τρικυμίας στα χείλη… [Μαρίνα των βράχων, Οδυσσέας Ελύτης] το ερωτευμένο το φιλί τέτοια γεύση δεν έχει; χρειάζεται λυσάρι;
σακιδιο 