Ο χρονος
ένας αργοσχολος.
Μοιάζει να μην τον απασχολεί τίποτα. Νωχελικά χάνεται στις νωτισμένες απ’ όνειρα νύχτες, στα ξεμπαρκα κύμματα.
Περιπλανιέται σε λαβυρίνθους που χάραξε ένας μπόμπιρας στην άμμο ‘ τότε που η θάλασσα δεν γέμιζε λήθη. Ίσως λάθη, κι αυτά γλυκά.
Ξεχνιέται αργοσχολα(;)
μα με υπομονή
Κι επίμονα γυρεύει ταξίδι,
ν’ ανασάνει και πάλι.
σ’ αυτούς τους καιρούς βάλθηκες και συ να μάθεις την αξία της σιωπής;
τώρα που σε καλεί η ανάσα σου να φωνάξεις;
ξέρεις…
Φώναζες κάποτε για να μην μάθεις
και σωπαίνεις τώρα για να μην δεις
συνένοχος όπως πάντα του καιρού σου
ψάχνεις την βολή σου να κρυφτείς.
-//-
την μνήμη κανείς δεν την αγάπησε
την γλυκαίνει μόνο η λησμονιά
και εκείνος που την αγνόησε
να κάνει τα ίδια λάθη αγαπά
σακιδιο 