Γεώργιος Βιζυηνός – Διηγήματα Α’

με αφορμή το βιβλίο «Γεώργιος Βιζυηνός – Διηγήματα Α’ » εκδόσεις Νεφέλη

   Η επαφή μου με την παλιά ελληνική λογοτεχνία ήταν πάντα σαν ένα ταξίδι σε ξεχασμένα λιμάνια και τόπους. Ένα ταξίδι που ξεκινά από μικρή ηλικία και το οποίο το οφείλω στην μάνα μου. Σε παιδική ηλικία, πέρα από τα πιο σύγχρονα για τότε παιδικά βιβλία , ήρθα και σε επαφή με τον «Μάγκα» και τον «Τρελαντώνη» της Πηνελόπης Δέλτα. Τα συγκεκριμένα αποτελούν και την πρώτη σοβαρή προσπάθεια για ελληνική παιδική λογοτεχνία. Σίγουρα μία πολύ διαφορετική εποχή με αρκετά διαφορετική , αλλά όχι και τόσο, γλώσσα, και νοοτροπίες. Πολύ πιο μετά ταξίδεψα στην «Αιολική γη» , συγκινήθηκα με το «Ένα παιδί μετράει τ’ άστρα» και σε πιο εφηβική ηλικία ακολούθησα τους δαιδάλους της «Φόνισσας» και την διαδρομή της «Πάπισσας Ιωάννας». Όμως η διαδρομή δεν αφορούσε αποκλειστικά την ανάγνωση. Υπήρχε και το θέατρο όπου το κουβάρι της ελληνικής «Βαβυλωνίας» ξετυλιγόταν μπροστά μου, παρουσιάζοντάς μου ένα οικείο μέσα στον παραλογισμό του, κόσμο. Τις ετερόκλητες νοοτροπίες που προσπαθούσαν να αποκτήσουν κοινό τόπο ανάγνωσης και δράσης (sic).

  Παρότι πολλοί και πολλές μπορεί να τους ακούγονται πολύ βαριά όλα αυτά θα πω ότι ποτέ δεν έγιναν με επιβολή αλλά ως προτάσεις. Ένα ταξίδι δεν μπορεί να επιβληθεί, αν και «επιβάλλεται» να μάθεις να δοκιμάζεις και να ταξιδεύεις.

  Παρότι δεν ήμουν και ο καλύτερος μαθητής στην γλώσσα και στα φιλολογικά, μάλλον κάκιστος θα έλεγα, δεν με προβλημάτισε ποτέ η παλιά γραφή. Είτε μου δώσετε ένα πολυτονικό κείμενο είτε ένα μονοτονικό, μου είναι αδιάφορο. Αγνοώ τα «μπαρμπαδάκια» τριγύρω από τις λέξεις και εστιάζω στην γραφή του συγγραφέα. Ένα καλό κείμενο είναι ένα καλό κείμενο ανεξαρτήτως τονισμού. Μπορεί κανείς να συναντήσει μονοτονικό κείμενο πολύ βαριά στολισμένο και οπισθοδρομικό, κι από την άλλη ένα πολυτονικό μοντέρνο και πειραματικό.

νεοφιλελεύθερος σταλινισμός

Είναι περίεργο όταν ακούς τους νεοφιλελεύθερους να μιλούν για ηθική.

Όταν η ηθική σου είναι το χρήμα πώς μπορεί να μιλάς για ηθική;

Βέβαια πάντα ο πιο ηθικός του χωριού ήταν ο έχων χρήμα.

Μιλούν για ηθική της βίας. Της αντίδρασης. Της κριτικής.

Φυσικά πάντα ηθικός είναι ο νόμιμος, ο έχων εξουσία.

Και χρήμα φυσικά.

Ο μην έχων στην καλύτερη είναι αντιδραστικός ή αστείος.

Και η όποια κριτική του ή αντίδραση θα πρέπει να είναι πολιτισμένη.

Βέβαια αδυνατώ να καταλάβω ποια ηθική και πολιτισμό διέπει μια κοινωνία που λειτουργεί με τις ορέξεις των αγορών.

Ότι παράγει κέρδος για τις αγορές είναι ηθικό.

Προπάντων η ελευθερία των αγορών.

Όχι των ανθρώπων. Αυτοί είναι καταναλωτές.

Γνωρίζοντας περισσότερο τους νεοφιλελεύθερους κνίτες (λέγε Πάσχο) βλέπεις ότι το όραμά τους είναι έναν νεοφιλελεύθερος σταλινισμός.

Μία κοινωνία όπου η μόνη ελεύθερη θα είναι η αγορά και πιο συγκεκριμένα οι πολυεθνικές.

Οι εταιρίες σύμφωνα με αυτούς του κήρυκες της απολυτοσύνης, θα ΠΡΕΠΕΙ να ελέγχουν τα πάντα.

Καμία κριτική στην ΣΟΦΙΑ των εταιριών.

Αυτή θα την κρίνει μόνο και μόνο η θεία Αγορά.

το μάτι του μεγάλου αδερφού δεν πειράζει αν υπάρχει αρκεί να είναι νεοφιλελεύθερο.

Άλλωστε ποτέ ουσιαστικά δεν διαφωνούσαν με αυτή την λογική της σοβιετίας.

Θα λέγαμε ότι ζήλευαν τις δόξες της Στάζι.

Άλλωστε τόσο συχνά την επικαλούνται.

Καμία φορά πιστεύω ότι βάλαμε τα μικρόβια να μας επιβάλλουν την πανούκλα ως κριτήριο ζωής.

Η πανούκλα να κρίνει αν θα πρέπει να ζήσεις.

Να επιβιώσεις.

Η πανούκλα κι η χολέρα να κάνουν διάλεξη για την ηθική της θεραπείας.

Κι  επιβάλλουν και τον γιατρό και την θεραπεία.

Τους σιχαίνομαι.

Μα πιο πολύ απελπίζομαι με μας.