Ο υπέροχος αυτός γορίλας ήταν ένα τεράστιο γκραφίτι στο πάρκινγκ πίσω από το Κατράκειο Θέατρο της Νίκαιας. Γενικά στο σημείο αυτό μπορεί κανείς να θαυμάσει πολλά υπέροχα γκράφιτι τεραστίων διαστάσεων. Όμως ο γορίλας δεν υπάρχει πια από πέρσι το καλοκαίρι. Ήθελα να περάσω ξανά από το σημείο για να βγάλω τον αντικαταστάτη του, όμως δεν το κατάφερα.
Αυτός ο τεράστιος όγκος μου επιβλήθηκε εξαρχής. Τεράστιος, δυνατός, διαπεραστικός. Και το καταφέρνει με το πιο απρόσμενο. Τα τεράστια παιδικά του μάτια. Σαν παιδί που μόλις έκανε την αταξία και σε κοιτάει να δει πώς θα αντιδράσεις. Ότι σου την έφερε. Το δεξί του χέρι ελεύθερα αφημένο πέφτει προς κάτω, κρύβεται πίσω από τον τατουατζή . Το άλλο κρατά μία παιδική κούκλα. Σαν έφηβος που περνά στην ενηλικίωση , ισορροπώντας ταυτόχρονα στην παιδική ηλικία. Στην ευαισθησία. Μπορεί να είμαι μεγάλος, φοβιστικός όμως κρύβω κι ένα παιδί μέσα μου. Κρύβω ένα παιδί μέσα μου όμως να με φοβάσαι. Τέλος το ταττού Mother-Nature, Μητέρα Φύση. Κατά βάση κι εσύ παιδί της είσαι. Κι όσο κι αν της αντιστέκεσαι. Σε κυριαρχεί, στους φόβους και τις χαρές σου.
Όμως δεν υπάρχει, πια.
Αντίο γοριλάκο.
WD φαντάζομαι ότι είναι το νικνέιμ του/της καλλιτέχνη/-ιδα ή της ομάδας.
Όπως και να χει παιδιά είχατε κάνει καλή δουλειά
Οι λεπτομέρειες που είχα προσέξει
Πρώτα το πρόσωπο. Παιδικό κι ανθρώπινο. Βλέμμα που μας εμπαίζει και μας φλερτάρει.
η ματιά του διαπεραστική.
Η κουκλίτσα στο χέρι καθώς και οι ρυτίδες του χεριού, το τρίχωμα
η αθωότητα μέσα σε ενήλικα χέρια
το ταττού που γράφει Mother Nature
Mother Nature
Υ.Γ. Ήθελα να γράψω εδώ και πάρα πολύ καιρό μία αποχαιρετιστήρια ανάρτηση στο γορίλα. Τώρα που έρχεται το καλοκαίρι, που βγήκε το φως, όπως και τότε που βρέθηκα εκεί , τον θυμήθηκα.
σακιδιο 