με αφορμή μια γκάφα: Αρχαίοι Φίλιπποι

Είναι λίγο κοντά στο Πάσχα και ανεβαίνουμε με την κοπέλα μου στην περιοχή των Φιλίππων. Για όσους δεν το γνωρίζουν οι Φίλιπποι για την περιοχή της Μακεδονίας είναι κάτι σαν την Επίδαυρο. Κάθε καλοκαίρι ανεβαίνουν πολλές θεατρικές παραστάσεις ενώ πραγματοποιούνται και αρκετές συναυλίες στο θέατρο του χώρου. Προσωπικά έχω διδαχθεί τον Φιλοκτήτη του Σοφοκλή με τον Νίκο Κούρκουλου. Για την ηλικία που ήμουν ήταν μία πολύ ωραία παράσταση.

Η πόλη των Φιλίππων ήταν μία σημαντική αρχαία πόλη με την ιστορία της να ξεκινά γύρω στα 360 π.Χ. από Θάσιους αποίκους και με αρχικό όνομα Κρηνίδες, ενώ στην συνέχεια πήρε το γνωστό σημερινό της από τον Φίλιππο Β’. Αποτέλεσε την σπουδαιότερη πόλη της Ανατολικής Μακεδονίας τόσο στην ελληνιστική όσο και στην ρωμαϊκή περίοδο. Η πόλη της Καβάλας αποτελούσε το επίνειο των Φιλίππων (κάτι σαν τον Πειραιά για την Αθήνα). Μέχρι και τον 14ο αιώνα έχουμε στοιχεία για την δραστηριότητα της πόλης, ενώ από αναφορές περιηγητών του 17ου αιώνα μιλάμε πια για μία νεκρή πόλη όπου δεσπόζουν μόνο τα ερείπιά της.

Όταν έτυχε να επισκεφτώ πρόσφατα τον χώρο δεν μπορώ να πω ότι δεν εντυπωσιάστηκα. Κυρίως για το περιποιημένο και οργανωμένου του χώρου που δεν είναι και κάτι τόσο συνηθισμένο δυστυχώς. Μάλιστα σαν σε ελληνική ταινία έτυχε να «πέσω πάνω» σε ένα παγκόσμιο συνέδριο Νομικής όπου γινόταν αναπαράσταση δίκης στο χώρο από φοιτητές.

Όπως κάθε αρχαιολογικός χώρος θέλει τον χρόνο του και η μία ώρα είναι λίγη. Αλλιώς θα δεις απλά νταμάρια και πέτρες (όπως στους περισσότερους αρχαιολογικούς χώρους). Επειδή βρίσκεται σε οροπέδιο καλό είναι να ενημερωθείτε για το καιρό πριν πάτε. Και φυσικά κρίνεται απαραίτητο να επισκεφτείτε και το σύγχρονο μουσείο των Φιλίππων που βρίσκεται εντός του αρχαιολογικού χώρου.

Καλό είναι εφόσον έχετε χρόνο να περάσετε κι από το πολύ μεγαλύτερο αρχαιολογικό μουσείο της Καβάλας όπου θα σας δώσει μία πιο συνολική εικόνα για την ιστορία τόσο των Φιλίππων όσο και της περιοχής.

Κάτι που προσωπικά μου κάνει εντύπωση για τις δύο αυτές πόλεις , Φίλιπποι και Καβάλα, είναι ότι ξεκίνησαν ως αποικίες της Θάσου  που ήταν νησί κι όχι το αντίστροφο όπως θα ήταν το λογικό και συνηθισμένο.

ένα μέρος των πληροφοριών αντλήθηκε από την Wikipedia

Ο δεινοσαυρος ή ο δρακος της Μυκονου

Ειναι περιεργα τα παιχνιδια  της φυσης. Ενα απλο υλικο, ο βραχος, σμιλεύεται απο  το νερο, τον αερα και με το χρονο σχηματιζονται μορφες που ενεργοποιουν φαντασια μας. 

Ενα τετοιο φυσικο γλυπτο ειναι και αυτο εδω που εντοπισα σε μια παραλια της Μυκονου.

Ο δρακος της Μυκόνου

Θα μπορουσε να ειναι τα απομεινάρια ενός απολιθωμένου σκελετου δεινοσαυρου. Απο την αλλη, και με την λογικη του μυθου και του παραμυθιου, θα μπορουσε να ‘ναι ενας αρχαιος δρακοντας που νικηθηκε σε μια μαχη ή που κοιμαται και περιμενει τη στιγμη για να ξυπνησει.

 Καπως ετσι θα γεννησαν οι πρωτοι ανθρωποι τους μυθους και αρχισαν να κατακτουν το εργαλειο της φαντασιας και να σμιλεψουν με την σειρα τους την πραγματικοτητα.

Σκόρπια

Είναι πολύς ο καιρός που έχω να γράψω. Η καθημερινότητα ολοένα και πιο δύσκολη, αλλά και μίζερη. Και με το δύσκολο κάτι κάνεις, αλλά με το μίζερο; Τα νέα από παντού θολά και σκοτεινά. Απλά προσπαθούμε να αναπνεύσουμε. Κι αυτό με το ζόρι. 

Σε ένα τόσο εχθρικό περιβάλλον, ολοένα και πιο απάνθρωπο, προσπαθούμε να θυμηθούμε από που ξεκινήσαμε και τι αξίζει να κρατήσουμε, αν μπορούμε. 

Οι ήχοι γίνονται θόρυβοι. Τα χρώματα κραυγές. Το γέλιο μάσκα. Ο χρόνος σπάταλος κι ελάχιστος. 

Ένα δέντρο χεβιμεταλάς

Ένα δέντρο που είναι σαν το κλάδεψε ο Τζακ Μπλακ. Ένα δέντρο οδή στο χεντμπανγκινγκ. Το βλέπεις και η κιθάρα σπινιάρει και βρυχάται. Η χλωροφύλλη κάνει σόλο κι εγώ μόλις  το τερμάτισα.