θα σε φάααμε

Οι όποιες αντιδράσεις είναι δεδομένες και δικαιολογημένες. Όσο δεν αποδίδονται ευθύνες και τα μόνα μέτρα είναι φόροι και περικοπές εμφανίζεται το αδιέξοδο του συστήματος και τα πραγματικά του χαρακτηριστικά. Η έλλειψη δημοκρατίας* και ισονομίας που έχουν ως αποτέλεσμα την μετακύλιση κοινωνικών ομάδων στα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα θα οδηγήσουν σε μία αυξανόμενη βία. Τα πρώτα εμφανή σημάδια είχαν φανεί τον δεκέμβρη του 2009 τα οποία δεν είχαν εκτιμηθεί τόσο σοβαρά όσο έπρεπε (αν είχαν εκτιμηθεί τότε μιλάμε για οργανωμένη απάτη). Δεν θα είναι μόνο κάτι «βαρεμένοι» ακροαριστεροί ή αναρχικοί που θα αντιδρούν. Η αντίδραση και η βία θα αποτελούν μία γενικευμένη κοινωνική έκφραση.

Μιλώντας για βία δίνω παραδείγματα:
– κοινωνικές συγκρούσεις με έντονα βίαιο χαρακτήρα
– αύξηση της δύναμης του παρακράτους
– αύξηση των συμμορίων (που αφορά κυρίως τους νέους) και του εγκλήματος γενικότερα
– ρατσισμός
– ενδοοικογενειακή βία

Γενικότερα αν δεν υπάρξουν καινοτόμα και ουσιαστικά μέτρα με ευρεία κοινωνική αποδοχή. Αν αυτά τα μέτρα δεν είναι μόνο κοψίματα και απολύσεις που ουσιαστικά είναι η προβιά του σαπισμένου σώματος της διαπλοκής. Αν δεν υπάρξει κυνήγι και καταδίκη των υπευθύνων (κι όχι μαγισσών – κι αυτό είναι πολύ σοβαρό επίσης). Οδηγούμαστε σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις που μόνο οι λύκοι έχουν συμφέρον και το κοπάδι κανένα.

κι όσο κι αν είμαι κατά της θανατικής ποινής αν γνώριζα ότι κάποια τρομοκρατική οργάνωση (με ή χωρίς εισαγωγικά) είχε δολοφονήσει κάποιον που ήταν υπεύθυνος για μίζες και για οικονομικά εγκλήματα το ξέρω και με πλήρη γνώση του τι γράφω ότι δεν θα ένιωθα τύψεις. για να μην φτάσει όμως κάποιος τρελαμένος (ή μη) να το κάνει αυτό θα πρέπει να δράσει η δικαιοσύνη που δυστυχώς όμως δεν το πιστεύω ότι το μπορεί ή το θέλει.

όμως δεν χρειαζόμαστε ούτε κατά παραγγελία ζορό , ούτε παπαδόπουλους. χρειαζόμαστε ενίσχυση της δημοκρατίας. έλεγχος των κυβερνώντων ουσιαστικός και πραγματικός. και να μην ξέχναμε ότι ως πολίτες έχουμε την πρώτη ευθύνη κι ότι οι ανεύθυνοι ψάχνουν είτε για ζορό είτε για δικτάκτορες.

όμως

τι θέλει να πει ο ποετής;

Πολλοί θα μιλήσουν για ποίηση, για το τι είναι ποίηση. Σίγουρα δεν είναι το τι θέλει να πει ο ποιητής (*). Μία από τις πρώτες μορφές έκφρασης του ανθρώπου, αυτό σίγουρα. Σίγουρα επίσης δεν είναι για τους λίγους αλλά όχι και για τους πολύ πολλούς. Δεν έχει νόημα να ψάχνεις συνεχώς το νόημα πίσω από τις λέξεις, αν δεν σε έχει αγγίξει ούτε μία χροιά των στίχων. Και ναι μοιάζει τρελό που μέσα από τόσους παράλογους συνειρμούς βγαίνει νόημα  που ίσως μία διατριβή να μην έφτανε. Συνήθως είναι θλιμμένη, μια και στη λύπη ψάχνουμε να βρούμε τα σπασμένα κομμάτια μας και να τα μαζέψουμε, να βρούμε ίσως το γιατί. Κι από τα «άσχετα» θραύσματα, τις άσχετες εικόνες εμφανίζεται αυτή.

και κάτι ακόμα, θέλει χρόνο, δεν απευθύνεται στους βιαστικούς.

Μία ωραία σχετική σκηνή (σε δύο συνέχειες στο youtube) από την ταινία «ο κύκλος των χαμένων ποιητών«.

Για το ποίημα Oh captain my captain που αποτελεί βασικό στοιχείο αυτής της ταινίας .μπορείτε να βρείτε πληροφορίες εδώ από την wikipedia

(*) έχεις μία γεύση τρικυμίας στα χείλη… [Μαρίνα των βράχων, Οδυσσέας Ελύτης] το ερωτευμένο το φιλί τέτοια γεύση δεν έχει; χρειάζεται λυσάρι;

idiot’s dreams- η ζωή του κυρίου Ι.

—Το παρακάτω κείμενο είναι ακατάλληλο για ανηλίκους—

σήμερα το πρωί είχα δύσκολο ύπνο. η κάρτα για το ξυπνητήρι είχε τελειώσει, δεν είχα points για καφέ και για ξύρισμα και κάποιοι ελάχιστοι είχαν μείνει για την πόρτα. πέρασα από το πεζοδρόμιου του αγαλόπουλου που ξεκίνησα προχτές μία συνεργασία. το δίκτυο πεζοδρομίων αγαλόπουλος μπορεί να μην είναι τόσο καθαρό αλλά σου δίνει μία καλύτερη σχέση τιμής/ποιότητας. ευτυχώς δεν με βγάζει τόσο μακρυά όσο το δίκτυο λιακόπουλος από την δουλειά (ήταν πιο φτηνό αλλά αλλά η γλίτσα και οι λακούβες ήταν σε απαράδεκτο σημείο).

έφτασα στην αγία εταιρία που μας προσφέρει εργασία, δωρεάν πεζοδρόμιο, είσοδο στο κτίριο και δωρεάν χρήση του υπολογιστή, του τηλεφώνου και χρήση στυλό και μπλάνκο (σε πιο υψηλά στελέχη προσφέρει και δωρεάν τουαλέτα αλλά μην τα θέλουμε κι όλα δικά μας).

γυρνώντας στο σπίτι η μαρία μου ανέφερε ότι η δόση για την συσκευή αναπνοής του μικρού κόντευε. η μαρία έχει λίγο καλύτερη θέση από εμένα στην εταιρία της, έτσι μπορούμε να στέλνουμε τον μικρό στο σχολείο. το βράδυ την αγκάλιασα της έδωσα 10 points , με φίλησε και μου κανε μία πίπα, αφού τελείωσα μου δωσε μία των 11 και την έγλυψα για λίγο (είχε περίοδο οπότε της έδωσα ρέστα 4 points). μου είπε ότι ο διευθυντής με τρεις πίπες την ημέρα θα της έδινε 2000 points το μήνα επιπλέον. καλή ευκαιρία. το προγαμιαίο συμβόλαιο λέει ότι δικαιούμαι το 30% αυτού του ποσού. 600 points xtra το μηνιάτικο.

ο μικρός ξύπνησε. το μαλακισμένο ήθελε φαΐ. πάλι. λες και δεν του έφτασε το χτεσινό. γκρίνιαξα. η μαρία μου είπε ότι αν συνεχίσω θα πρέπει να της δώσω μία κάρτα των 4points για να με ανεχτεί. γαμώτο.

—

ο μάνος μου είπε ότι χτες βρέθηκε αγοραστής οργάνων. της είπα της μαρίας ότι θα ήταν μία μεγάλη ευκαιρία να κάνουμε την καλή. έτσι συμφωνήσαμε να δώσουμε ο καθένας το ένα νεφρό του (και ο μικρός). 3 εκατομμύρια points δεν είναι λίγα. θα μπορέσουμε κι εμείς να αγοράσουμε ένα πεζοδρόμιο και να το νοικιάζουμε ύστερα.

επενδύσεις αγαπητοί. ο ξύπνιος άνθρωπος πάντα πρέπει να βλέπει πιο μπροστά όσο κόστος και να έχει.

—

ο μικρός συνεχίζει να πεινάει πολύ. άμα φτάσει τα τρία γεύματα θα του κλείσω την μάσκα. η μαρία έχει κάποιες αντιρρήσεις αλλά οι γυναίκες είναι συναισθηματικές. άσε που αν πουλήσουμε ύστερα όλα τα όργανα να κάνουμε και γερή μπάζα. λες; δεν ξέρω. καλή ιδέα. λες να συμφωνήσει;

Blogged with the Flock Browser

δανίκα. άντε γεια!

Όπως είχα γράψει σε ένα προηγούμενο post περίμενα με μεγάλη αγωνία την μεταφορά στην μεγάλη οθόνη του βιβλίου «Ο δρόμος».

Μετά από μία ανυπόφορη καθυστέρηση 2 μηνών και κάτι, πριν πάω να το δω είπα να διαβάσω κριτικές, μία  ήταν και του δανίκα που πια τον διαγράφω από την λίστα των κριτικών κινηματογράφου. Ο άνθρωπος περνάει τις ταινίες στο forward και βγάζει συμπεράσματα. Πιθανόν το συνδυάζει και με ναρκωτικά της κάποτε ελευθεριακής του φάσης (lsd, μανιτάρια – αυτής της γενιάς με τέτοια την έβρισκαν  😛 ).

Παραθέτω  του άχρηστου την κριτική από τα νέα:

Απίστευτη αντιστροφή. Η καλλιτεχνική ταινία «Ο δρόμος» (Τhe Road) αγκαλιά με τη Βίβλο, τη θρησκεία και τη μεταφυσική. Ο εμπορικός «Λυκάνθρωπος» με τον ρεαλισμό, την αλληγορία και την πολιτική. Ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός!

Το σενάριο από το ομότιτλο μυθιστόρημα του Κόρμακ ΜακΚάρθι («Καμιά πατρίδα για τους μελλοθάνατους»). Η σκηνοθεσία του Τζον Χίλκοουτ. Το στόρι βιβλική εφιαλτική μελλοντολογία. Δηλαδή κάποτε στο μέλλον όλα γκρεμισμένα, ερειπωμένα, τελειωμένα. Από πυρηνικό όλεθρο; Μπορεί. Από οικολογική καταστροφή; Κι αυτό μαζί. Από επιδημίες και ιούς; Φυσικά. Όλοι οι φόβοι μας εκεί. Άδειοι δρόμοι. Καταστρεμμένα σπίτια. Η Γη να χορεύει σεισμό. Τα δέντρα να πέφτουν σαν χάρτινοι πύργοι. Ο ουρανός σκοτεινός. Η θερμοκρασία below zero. Άκρα του τάφου σιωπή. Λοιμοί, σεισμοί, καταποντισμοί. Μοναδική κιβωτός σ΄ αυτή την απέραντη κατακλυσμιαία καταστροφή, ένας πατέρας (Βίγκο Μόρτενσεν) παρέα με τον μικρό του γιο. Άστεγοι, άρρωστοι, γυρολόγοι, πρωτόγονοι. Δύο πλάσματα ρακένδυτα, πεινασμένα, τρομοκρατημένα, απελπισμένα. Περικυκλωμένα από αόρατες ομάδες κανίβαλων εχθρών. Οποιαδήποτε στιγμή. Από το πουθενά. Από ένα άδειο σπίτι. Από τα δέντρα. Από παντού. Οι άνθρωποι σαν τα κτήνη. Αναζητούν τροφή. Σκοτώνουν και χορταίνουν με σάρκες ανθρώπου. Η μεγάλη ανατριχίλα. Η πορεία της πιο ανελέητης επιβίωσης. Η επιστροφή της φυλής στην εποχή των σπηλαίων. Η επαλήθευση της προφητείας. Βοήθεια! Είναι κανείς έξω εκεί;

Θεός και φύση συνωμοτούν εναντίον ανθρώπου. Να τιμωρήσουν την αλαζονεία του. Να μαστιγώσουν την απληστία του. Να ξαναφτιάξουν τον κόσμο από μηδενική βάση. Ο συγγραφέας τοποθετεί το πρόβλημα ως εξής: «Όταν βλέπεις εφιάλτες, φοβάσαι, ζεις. Όταν ονειρεύεσαι, ν΄ αρχίσεις να ανησυχείς». Που πάει να πει, ο φόβος σε κρατάει στη ζωή. Επομένως, κυνήγι για τροφή. Επομένως, μ΄ ένα όπλο να πορεύεσαι ώστε από τον ανθρώπινο κίνδυνο να γλιτώσεις. Ο θάνατός σου η ζωή μου. Το πτώμα σου η τροφή μου. Άκρατος ανταγωνισμός. Αχόρταγος κανιβαλισμός. Ο ΜακΚόρμακ ακραία περιγράφει το πρόβλημα. Όμως το βλέπει θρησκευτικά και ολότελα εξωτερικά. Ποια η διαφορά ανάμεσα σε μια ταινία τρόμου και σπλάτερ απ΄ αυτή τη μονότονη καταθλιπτική διαδρομή; Επί της ουσίας , καμιά.

Απαίδευτοι οι Αμερικανοί στην εσωτερική γραφή. Όλα για την εντύπωση, το σοκ, το επιδερμικό, το εύκολο και καταστροφικό. Όλα εξωτερικά.

Το ίδιο συμβαίνει και εδώ.

Επί δύο ώρες βλέπουμε το ίδιο σκηνικό. Έτσι, μονόχορδη η ουσία, μονότονο το σκηνικό. Η μία σκηνή να επαναλαμβάνει την επόμενη χωρίς εξέλιξη, δραματουργία, χαρακτήρες. Η αντίθεση μία και μοναδική. Εντελώς σχηματική. Ο κόσμος στην καταστροφή. Μοναδική ελπίδα αυτοί οι δύο εκλεκτοί.

Η σχηματική, θρησκευτική, βιβλική αλληγορία καθορίζει και την ερμηνεία. Μονοδιάστατος ο Μόρτενσεν. Αβανταδόρικος ο ρόλος του. Καλώς έκαναν και δεν τον έβαλαν στις υποψηφιότητες για τον καλύτερο ανδρικό ρόλο. Η Σαρλίζ Θερόν εμφανίζεται ελάχιστα λεπτά. Μόνο σε μερικά φλας μπακ. Η νεκρή σύζυγος του Μόρτενσεν. Το όνομά της έτσι και μόνο για την αγορά. Σχηματικό και το επιμύθιο. Μόνο η οικογένεια. Η καλή καρδιά. Οι καλοί άνθρωποι. Οι επίγειοι άγγελοι. Μακάρι να ήταν τόσο απλό. Γιατί με τόσους καλούς και φτωχούς που διαθέτει αυτός ο πλανήτης, ζωή μας θα έπρεπε να ήταν παράδεισος σωστός!

Οι σημειώσεις πάνω στην «κριτική» του άχρηστου είναι δικές μου. Συγκεκριμένα αυτά που αναφέρει ούτε καν υπάρχουν στην ταινία. Πουθενά η ταινία δεν αναφέρεται στο ότι όλα αυτά έχουν γίνει γιατί χάσαμε την πίστη μας ή γιατί γίναμε άπληστοι. Ακριβώς και για αυτό το λόγο δεν συγκεκριμενοποιείται το γιατί έχει επέλθει αυτή η καταστροφή. Μιλάει για την ανθρώπινη φύση και η ταινία και το βιβλίο. Και το πόσο δύσκολο είναι να κρατήσεις την ανθρωπιά και τις αξίες σου σε τέτοιες καταστάσεις. Δεν ξέρω τι ναρκωτικά παίρνει ο ανίκανος αλλά πουθενά δεν λέει για βίβλο κτλ η ταινία. Αυτό που αφήνεται να εννοηθεί είναι ότι για κάποιο λόγο (άγνωστο) δεν ζουν τα ζώα και τα φυτά. Οπότε λόγω της έλλειψης τροφής πράγματι κάποιοι άνθρωποι έχουν στραφεί στον κανιβαλισμό. Και για να μην πάμε και πολύ μακριά σε περιόδους μεγάλων λοιμών του 20ου αιώνα είχαν παρατηρηθεί πολλά τέτοια κρούσματα (ανθρωποφαγίας) – στην ΕΣΣΔ και στην Κίνα για παράδειγμα.

Ο άχρηστος συνεχίζει λέγοντας ότι οι αμερικανοί είναι επιδερμικοί στις ταινίες τους. εγώ θα του πω να μελετήσει τα άπαντα του ραφαηλίδη για να μάθει πώς γράφονται οι κριτικές, αλλιώς ας αλλάξει επάγγελμα. Μία έγινε καραγκιόζης με τις ζωές των άλλων, μία με τους 300 που απλά δεν ήξερε τι έκρινε, ε και τρίτη φορά. άντε γεια ρε δανίκα. άντε γεια.

Οι πιο σωστές κριτικές που βρήκα για την ταινία ανήκουν στο ποντίκι και στο f.a.q.

Η δική μου άποψη είναι ότι είναι μια πολύ καλή μεταφορά του βιβλίου. Μέσα στο κλίμα. Αλλά όντας πολύ κοντά θα έπρεπε κάποιες σκηνές να τις δέσει πιο καλά κινηματογραφικά γιατί αλλιώς λειτουργούν στην ανάγνωση και διαφορετικά ως εικόνες. Αποτέλεσμα κάποιες μικρές «κοιλιές».

Η φωτογραφία και οι εικόνες της μου άρεσαν. Ενώ απέδωσε πολύ καλά την στοργή του πατέρα και την προσπάθειά του να προστατέψει το παιδί, καθώς και την δύναμη που προσπαθούσε να έχει ώστε να το ενδυναμώνει ψυχολογικά.

Στο δρόμο τους πατέρας και γιος θα συναντήσουν διάφορους ανθρώπους. Θα ρισκάρουν για την εμπιστοσύνη που θα πρέπει δείξουν ανά περίσταση. Και όχι δεν είναι οι μόνοι καλοί όπως γράφει ο ανόητος (φαντάζομαι την πήρε από το μοναστηράκι και την ώρα που έχεζε θα την έβαζε να παίζει , έτσι να βγάλει μία κριτική).

Η τελευταία σκηνή απλά όπως και στο βιβλίο είναι αναπάντεχη. Και υπάρχουν διάφορες γνώμες για το αν είναι ταιριαστή.

Αν σας έπεισε η κριτική μου (ή και θάψιμο στον άχρηστο) ή οι κριτικές που σας πρότεινα, χωρίς ποπ κορν πηγαίνετε να την δείτε. Και ελάτε να την συζητήσουμε…