Είναι πολύς ο καιρός που έχω να γράψω. Η καθημερινότητα ολοένα και πιο δύσκολη, αλλά και μίζερη. Και με το δύσκολο κάτι κάνεις, αλλά με το μίζερο; Τα νέα από παντού θολά και σκοτεινά. Απλά προσπαθούμε να αναπνεύσουμε. Κι αυτό με το ζόρι.
Σε ένα τόσο εχθρικό περιβάλλον, ολοένα και πιο απάνθρωπο, προσπαθούμε να θυμηθούμε από που ξεκινήσαμε και τι αξίζει να κρατήσουμε, αν μπορούμε.
Οι ήχοι γίνονται θόρυβοι. Τα χρώματα κραυγές. Το γέλιο μάσκα. Ο χρόνος σπάταλος κι ελάχιστος.
το ραδιόφωνο είναι ένα ιδιαίτερο μέσο. με θυμάμαι πολύ μικρό με το δημοσιογραφικό κασετοφωνάκι να προσπαθώ να γράψω μία εκπομπή ή ένα τραγούδι από το ηχείο του ραδιόφωνου. το ραδιόφωνο έχει μία μαγική ικανότητα να σου κρατά συντροφιά χωρίς όμως να σε αποσπά, κάτι που ούτε η τηλεόραση αλλά ούτε το διαδίκτυο μπορεί να το κάνει.
ως έφηβος θυμάμαι την γέννηση της ελεύθερης (;) ραδιοφωνίας. τις πρώτες εκπομπές του τζερόνιμο γκρούβι και του μελωδία ή του ρόδον fm, σταθμοί εντελώς διαφορετικοί που όμως είχαν το προσωπικό του στίγμα.
από εκπομπές θυμάμαι την χαρά που με είχε γεμίσει όταν ανακάλυψα τον μουσικό πλούτο του γεραμάνη καθώς και του γιάννη πετρίδη.
με έχει γεμίσει πίκρα που το ραδιόφωνο έχει καταντήσει μουσικό σούπερ μάρκετ και κακή αντιγραφή της τηλεόρασης, ενώ είναι ένα πολύ δυνατό μέσο. η μαγιονέζα δεν απέχει και πολύ από το τελευταίο σιγκλάκι.
ελάχιστους σταθμούς πια παρακολουθώ , μετρημένους στο δάκτυλα του ενός χεριού. τον μελωδία απλά τον έχω εγκαταλείψει με το κόψιμο της εκπομπής του λάμπη λιάβα. οι σταθμοί μουσικές λίστες δεν με ενδιαφέρουν είτε παίζουν ποιοτικά είτε σκουπίδια, το ίδιο μου κάνει. δεν μου λέει κάτι αν το γιουχου και το ουάου λέγεται με λα μινόρε και χάχανα.
ίσως είναι μία εποχή που θα πρέπει να απαιτήσουμε την ποιότητα και να μην μας αντιμετωπίζουν σαν πελάτες που αγοράζουν μαγιονέζα (κι όχι δεν είναι το ίδιο ). φυσικά κι εμείς θα πρέπει να απαιτήσουμε από τον εαυτό μας να σταματήσουμε να τα αντιμεωπίζουμε όλα επιφανειακά και στο τέλος και τον ίδιο μας τον εαυτό. το να είσαι επιφανειακός είναι το εύκολο γιατί δεν κουράζει.
το μέλλον ίσως δεν συντονίζεται στους μεγάκυκλους πια μια και αρκετοί διαδικτυακοί σταθμοί έχουν εμφανιστεί, θυμίζοντας λίγο της εποχή της ραδιοφωνοπειρατίας αλλά που σίγουρα γίνεται από ανθρώπους με μεράκι. δεν έχω καθήσει ακόμη να τους παρακολουθήσω στενά οπότε δεν μπορώ να εκφέρω ξεκάθαρη γνώμη.
μέχρι στιγμής τις περισσότερες επιλογές μου τις βρίσκω στο κόκκινο 105,5fm που έχει αρκετή μουσικοποικιλότητα.
υ.γ. η συγκεκριμένη ανάρτηση γράφτηκε με αφορμή την αναζήτηση για το παρόν της εκπομπής «αλάτι της γης» η οποία ανακάλυψα ότι κατοικεί στους 89,5 μεγάκυκλους , σταθμού της εκκλησίας της ελλάδος , καθημερινά στις 6 το απόγευμα.
πηγάδια, κάρπαθος
καλό μας φθινόπωρο
–
Μου χει λείψει ένα ξαφνικό μπουρίνι. Τότε που η ζέστη ξαφνικά σπάει σε σταγόνες και μεταμορφώνεται σε δροσιά. Τότε που την ησυχία ή και την βουή σπάει το μπουμπουνητό , ήχος παραδόξως υπόγειος, σαν από καρδιάς ένα πράγμα.
ύστερα γλυκό μουρμουρητό , ολιγόλεπτο συνήθως, αφηγείται τις ιστορίες που γεννήσαμε το καλοκαίρι. κάθε σταγόνα, ο ήχος της, η μορφή της , μας καλεί να κοιτάξουμε μέσα μας, να αναπολήσουμε στιγμές και επιθυμίες.
Σήμερα έφυγε ένας μεγάλος παραμυθάς. Ένας παραμυθάς που μπορεί να είχε τελειώσει μοναχά το δημοτικό αλλά οι ιστορίες του έθετε ριζοσπαστικά ερωτήματα τόσο σε υπαρξιακό επίπεδο όσο και σε γενικό κοινονικοφιλοσοφικό . Τελευταία είχε μεταφερθεί ατυχώς στην μεγάλη οθόνη ένα από τα αριστουργήματά του , το «Περί Τυφλότητος». Περίεργη γραφή που στην αρχή σε ξενίζει αλλά μετά εφόσον την συνηθίσεις σε παρασέρνει. Οι διάλογοι διαχωρίζονται με κόμματα ενώ η τελεία είναι κάτι σπάνιο. Στην αρχή σου την σπάει αλλά ο παραμυθάς σου λέει να τον προσέχεις γιατί η γραφή υπάρχει για να ρέει.
Γενικά αν ήθελα να περιγράψω τον Ζοζέ Σαραμάγκου θα τον περιέγραφα σαν έναν αγγλοσάξωνα που ξέμεινε στον νότο. Χωρίς τις περιγραφικούρες των λατίνων (όσο και να μου αρέσει ο Μάρκες κάπου με κουράζει) η ορθολογικότητά του δεν μοιάζει να έχει βγει μέσα από ένα μουχλιασμένο πρωινό αλλά από ένα μεσογειακό απόγευμα , ντάλα καλοκαίρι – ναι το ξέρω ότι η Πορτογαλία κοιτάει Ατλαντικό αλλά η μεταφορά δεν θα ήταν σωστή. Δεν δίσταζε να προκαλεί αλλά πάντα δημιουργικά.
Παρότι αρκετά μεγάλος η σκέψη του έμοιαζε φρέσκια πολύ πιο φρέσκια από πολλούς νέους με μουχλιασμένα μυαλά.
Καλό ταξίδι δάσκαλε. Κι άμα σου ξεφύγει καμία ιστορία άσ’ την να κάνει διάβα απ’ εδώ.
– τα βιβλία του ζοζέ σαραμάγκου κυκλοφορούν στην ελλάδα από τις εκδόσεις καστανιώτη. είναι μία ευκαιρία έστω και με αυτό το γεγονός να γνωρίσετε αυτόν τον τόσο ιδιαίτερο συγγραφέα.
σακιδιο 