με απλά λόγια

Η προηγούμενη ανάρτηση δεν μου άρεσε. Ενώ όσα έγραφα ήταν αληθινά όσο τα ξαναδιάβαζα μου φαινόντουσαν υπερβολικά, ψεύτικα. Έτσι την αφαιρώ και με απλά λόγια γράφω:

Το λεπόν

Εδώ και μερικούς μήνες ο Θάνος Καλαμίδας μου έδωσε την ευκαιρία να συμμετάσχω στο περιοδικό ArsOvi του οποίου τα τεύχη μπορείτε να τα προμηθευτείτε απ’ εδώ.

Το ArsOvi είναι ένα  δωρεάν διαδικτυακό περιοδικό. Σε κάθε τεύχος του υπάρχει ένα κεντρικό θέμα όπου αναλύεται μέσα από  διαφορετικές οπτικές. Το τελευταίο τεύχος ασχολείται με τα Καλοκαιρινά βιβλία. Αλήθεια τι κατηγορία είναι το καλοκαιρινό βιβλίο; Υπάρχει ή ένα κατασκεύασμα του μάρκετινγκ; Προσωπικά νομίζω ότι μου έδωσε πάσα για την επόμενη ανάρτησή μου. Θα δείξει.

Πέρα της κεντρικής θεματικής υπάρχουν κι άλλες στήλες οι οποίες δεν ασχολούνται απαραίτητα με αυτήν. Αυτές μπορεί να είναι ποιήματα, διηγήματα, κείμενα τέχνης κτλ.

Προσωπικά στο συγκεκριμένο περιοδικό οι συμμετέχοντες μου έχουν δώσει την αίσθηση δεν προσπαθούν να τραβήξουν το μάτι αλλά να μιλήσουν για κάτι που αγαπούν και να το μοιραστούν μαζί μας. Έχουν μία εσωτερική ανάγκη (όσο βαρύγδουπο κι αν ακούγεται) να επικοινωνήσουν και να μοιραστούν. Ελπίζω να τα βρείτε ενδιαφέροντα.

Στη δική μου στήλη (Θραύσματα πόλης) ανεβάζω φωτογραφίες που έχω τραβήξει με το κινητό από διάφορες περιοχές της Ελλάδας, κυρίως από την Αθήνα. Κάτω από κάθε φωτογραφία υπάρχει κι ένα μικρό σχόλιο. Κυρίως ασχολούμαι με αυτά που προσπερνάμε καθημερινά στις πόλεις μας.

Θάνο σε ευχαριστώ για την ευκαιρία.

Από εσάς περιμένω εντυπώσεις, όχι απαραίτητα για την στήλη μου αλλά και γενικά για το περιοδικό. 🙂

Η φωτογραφία είναι μία από αυτές τις φωτογραφίες που έχω ανεβάσει και στο περιοδικό. Βρίσκεται στο Πειραιά και νομίζω ότι αποτελεί ένα «μνημείο» αρχιτεκτονικού μινιμαλιστικού υπερρεαλισμού. Ίσως να είναι το εξοχικό ξαδέρφου του Χάρρυ Πότερ από την άλλη (ποιός θα περνούσε μέσα από τον τοίχο; ).

Κακό χιούμορ ή πικρό αντίο;

Το συγκεκριμένο σύνθημα γράφτηκε στο κέντρο του Πειραιά την επομένη του θανάτου του Στάθη Ψάλτη. Όταν το είδα πάγωσα. Μου φάνηκε ηλίθιο και κακόγουστο. Σοκαρίστηκα. Δεν έχει σημασία τι γνώμη έχω για τον ηθοποιό Στάθη Ψάλτη. Μου φάνηκε να ξεπερνά τα όρια κατά πολύ. Ποιος μπορεί να είναι τόσο αναίσθητος;

Τα ξεπερνούσε όμως;

Σε δεύτερη ανάγνωση βγάζει πίκρα. Πικρό χιούμορ που θα ταίριαζε στην λογική της εποχής της βιντεοκασέτας. Όσοι την προλάβαμε γνωρίζουμε την αισθητική της. Χοντροκομμένο αντίο ίσως με διάθεση ξορκισμού του καρκίνου. Σατυρικό αντίο που μόνο οι πραγματικοί του φίλοι-θαυμαστές θα μπορούσαν να σκεφτούν. Ίσως τελικά να μην είναι κακόγουστο. Ίσως ήταν το μόνο ειλικρινές αντίο για τους ξένους αλλά φίλους του. Που ίσως μόνο αυτός θα μπορούσε να καταλάβει και να απαντήσει:

«Ναι πολύ κωλόπαιδο αυτός ο καρκίνος φίλε μου. Αντίο»

ω πόσο ευλογημένη η πόλη του Πειραιά

Ω πόσο ευλογημένη η πόλη του Πειραιά. Με τα τόσα αυτοκίνητα φυτεμένα ευλαβικά στις διαβάσεις. Τόσο αγέρωχα και ιερά που δεν τολμά να τ αγγίξει ούτε ένας γεωπόνος. Να τα μεταφυτέψει έστω λίγο πιο πέρα. Φυσικά για ξυλοκόπο κανείς να μην μιλήσει. Ποιος θα αγγίξει την ιερή τροχοφόρα αγελάδα μας;

Όσο για τα δέντρα. Πόσο αναίσχυντα τολμούν να θέλουν να παρκάρουν πάνω σε πλατείες. Άθλια η τόλμη τους, ίδια με την όψη τους. Και έχουμε κάνει τόσες προσπάθειες να τα συνετίσουμε με γρήγορο κούρεμα, σχεδόν σύριζα. Μα εκεί επιμένουν, όσους τροχονόμους με πριόνια κι τους στείλουμε.

Πόσο ευλογημένη η πόλη του Πειραιά , να ζει στο παρελθόν, αλλά να μην ξέρει ποιοι ονειρεύτηκαν στο λιμάνι της. Να μην γνωρίζει ούτε έναν από τους προγόνους. Μια πόλη θρυλική να ζει σε μία αιώνια άγνοια.

Ω πόσο ευλογημένη η πόλη του Πειραιά. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί το λιοντάρι της είναι έτοιμο να κλάψει.

ΑΜΠ* ένα μουσείο που οι περισσότεροι το αγνοούν

Σήμερα στο *Αρχαιολογικό Μουσείο Πειραιά είχε μία πολύ ενδιαφέρουσα και μάλλον πολύ όμορφη μουσική βραδιά. Μάλλον διότι δεν μπόρεσα δυστυχώς να πάω. Για την συγκεκριμένη εκδήλωση μπορείτε να ενημερωθείτε εδώ από το culturenow.

Όμως ας μιλήσουμε για το Μουσείο. Το Μουσείο βρίσκεται στην Χαριλάου Τρικούπη 31 απέναντι από την Ελληνογαλλική Σχολή ο Άγιος Παύλος.

Όπως πιθανόν θα μπορείτε να δείτε στον χάρτη, το μουσείο αυτό παρότι μικρό περιλαμβάνει στα εκθέματά του ένα αρχαίο θέατρο, το οποίο κατά τις καλοκαιρινές περιόδους φιλοξενεί διάφορες εκδηλώσεις. Στα εκθέματά του περιλαμβάνονται όπως θα ήταν και λογικό αρκετά ευρήματα από τις εμπορικές δραστηριότητες του λιμανιού. Υπάρχουν εκθέματα από όλες σχεδόν τις περιόδους (αρχαϊκή, κλασσική, ελληνιστική, ρωμαϊκή) ενώ σε μία αίθουσά του μπορεί να δείτε ένα αναστηλωμένο ταφικό μνημείο. Επίσης εντυπωσιακά είναι το άγαλμα της Αθηνάς, του Ανδριανού αλλά και του τεράστιου λιονταριού, το οποίο μάλιστα θα δείτε πρώτο πρώτο εισερχόμενοι/-ες στην έκθεση.

Το μουσείο υπάρχει από το 1935 όμως οι περισσότεροι Πειραιώτες το αγνοούν. Είναι χαρακτηριστικό ότι σε συνέντευξή  του ,πριν τις δημοτικές εκλογές,  ο ίδιος ο Μαρινάκης ανέφερε αυτή την άγνοια των νέων Πειραιωτών. Και μπορεί ο Μαρινάκης να το είπε για να δείξει ότι είναι ευαισθητοποιημένος και καλλιεργημένος όμως το γεγονός είναι πραγματικό.

Αν αποφασίσετε να κατεβείτε στο Δημοτικό Θέατρο ή στην Πλατεία Τερψιθέας και να πάτε ποδαράτα στο Μουσείο, θα μπορέσετε να δείτε κι άλλα αρχαιολογικά αλλά κι όχι μόνο μνημεία. Όπως ρωμαϊκά ερείπια ή η προτομή του Δημήτρη Ροντήρη που βρίσκεται μέσα σε ένα πράσινο αλλά ερειπωμένο παγκάκι. Ο Ροντήρης ήταν ηθοποιός, σκηνοθέτης  ενώ από την σχολή του είχανε περάσει η Μελίνα Μερκούρη αλλά και η Ζωρζ Σαρή.

Στον παράλληλο με την κεντρική οδό δρόμο, την Καραΐσκου μπορείτε να δείτε αρχαιελληνικά κτίσματα ή μάλλον ερείπια κτισμάτων. Χαρακτηριστικό τους, όπως με είχε ενημερώσει παλιά μία αρχαιολόγος, είναι ότι ο Ιπποδάμειος τρόπος με τον οποίο έχουν οργανωθεί. Τι είναι αυτός ο τρόπος; Είναι αυτό που δεν κάνουν οι νεοέλληνες. Ο Ιππόδαμος θεωρείται ο πατέρας της πολεοδομίας και είναι ο εισηγητής της ιδέας ότι ένα σχέδιο πόλεως μπορεί να ενσωματώνει μια λογική κοινωνική διάταξη (από το αντίστοιχο λήμμα της βικιπίντια) . Δηλαδή πολύ λογικά είχε σκεφτεί ο άνθρωπος ότι πρώτα σχεδιάζουμε το που θα μπουν οι δρόμοι, οι αποχετεύσεις και τα κτίσματα και μετά αρχίζουμε να χτίζουμε.

Αν επισκεφτείτε την περιοχή μέρα κι έχετε χρόνο περάστε κι από τον ναό του Αγίου Νικολάου. Όχι τόσο για θρησκευτικούς λόγους αλλά πολύ περισσότερο για αρχιτεκτονικούς – καλλιτεχνικούς λόγους. Ο ναός αυτός παρότι ορθόδοξος έχει έντονα αρχαιοελληνικά στοιχεία ενώ μέσα οι εικόνες έχουν έντονο το ρεαλιστικό στοιχείο, κάτι που δεν είναι και τόσο συνηθισμένο στις ορθόδοξες εκκλησίες.

Στο Μουσείο κανείς μπορεί να φτάσει με το 040 ερχόμενος στον Πειραιά , τρόπος ο οποίος κατά την γνώμη μου είναι κι ο πιο σύντομος. Με το αυτοκίνητο δεν το συνιστώ διότι το πρόβλημα με την στάθμευση είναι μεγάλο και στον Πειραιά. Με την ίδια γραμμή μπορεί να επιστρέψει στην Αθήνα.

Ελπίζω να ήρθατε σε επαφή με άλλον Πειραιά που ίσως αγνοούσατε. Και οι αναφορές στους αρχαίους και στο μουσείο είναι κυρίως για να έρθουμε σε επαφή με το παρελθόν μας δημιουργικά. Όχι με εθνικιστικές ονειρώξεις που κυρίως έχουν στόχο να καλύψουν το πνευματικό μας κενό.