Αφήνουμε την όμορφη Ιθάκη και αρχίζουμε το ταξίδι της επιστροφής για την ηπειρωτική Ελλάδα. Το να επιστρέφεις σε αυτήν μετά από τόσο καιρό σε νησιά σου δημιουργεί μία περίεργη αίσθηση. Το σημείο «προσγείωσης» Αστακός μας δέχτηκε σχετικά νωρίς το πρωί. Δεν καθήσαμε καθόλου αλλά αμέσως αναχωρήσαμε για το Μεσολόγγι. Είχα ξεχάσει πώς είναι να οδηγείς σε ευθεία. Πέρα από ένα σημείο όπου έχασα τον προσανατολισμό μου φτάσαμε σχετικά καλά στο Μεσολόγγι.
Στο Μεσολόγγι ήταν και η παρθενική μας εμφάνιση σε ημερίδα. Άγχος για το τι θα πούμε , τι θα παρουσιάσουμε. Όμως η λύση δώθηκε από την Α. (συντονίστριά μας από το Praxis) όπου μας είπε ότι το μόνο που έπρεπε να κάνουμε είναι να παρουσιάσουμε το πρόγραμμα και να πούμε την εμπειρία μας. Παρόλα αυτά το άγχος άγχος μια και σε δύο άτομα να μιλήσεις θα πρέπει να είσαι αρκετά προετοιμασμένος.Η ημερίδα πήγε τελικά σχετικά καλά. Δεν γίναμε και τόσο ρεζίλι παρότι τρέμαμε σαν κοτόπουλα.
Φωτογραφίες από το Μεσολόγγι δεν έχω. Έχω όμως να πω πολλά για την φιλοξενία τους. Καταρχήν από την αρχή που φτάσαμε πήγαμε να φάμε σε μία ταβέρνα. Μόλις ο μαγαζάτορας κατάλαβε ότι είμαστε ξένοι (ίσως να έπαιζε βέβαια και το γεγονός ότι ήμασταν και σπουδαστές) μας κερνούσε. Ειδικά το ουζάκι ήταν θεϊκό. Μετά την ημερίδα σχεδόν μας κερνούσαν ή μας βοηθούσαν παντού (να σημειώσω ότι δεν ήξεραν παντού ότι είμαστε εθελοντές ΜΚΟ).
Όμως προσωπικά θα μιλήσω για την Κ. Η Κ. είναι πλανώδια. Φτιάχνει πολύ όμορφα βραχιολάκια από δέρμα και κλωστή και τα πουλάει. Με την Κ. τα είπαμε εκείνο το βράδυ που μείναμε στο Μεσολόγγι. Συζητήσαμε πολύ ώρα. Ανοιχτή καρδιά. Είναι από εκείνες τις στιγμές που το πεζοδρόμιο μοιάζει βασίλειο και πιο κυριλέ από το κυριλέ. Μην φανταστείτε κάτι το πονηρό (δεν θα έβγαζα άλλωστε ποτέ κάτι τέτοιο σε blog και μάλιστα τόσο φάτσα κάρτα). Απλά με την Κ είπαμε ιστορίες σαν φίλοι από παλιά. Όταν βρεθώ ξανά στο Μεσολόγγι θα την αναζητήσω να πούμε καινούριες ιστορίες και να την κεράσω εγώ αυτή τη φορά την μπύρα. 
Την επομένη αναχωρήσαμε για την Ναύπακτο όπου είχαμε μία ακόμη ημερίδα. Παρόλο το άγχος ένα από τα πρώτα πράγματα που κάναμε ήταν να επισκευτούμε το κάστρο της πόλης. Ανεβήκαμε το λοιπόν πάνω πάνω από όπου και η φωτογραφία. Η Ναύπακτος περίεργη πόλη. Σε κάποια σημεία της ένιωσα να βρίσκομαι στο Μεταξουργείο μετανάστης, σε άλλα (στο κέντρο βασικά) σαν επισκέπτης μία ξένης πόλης. Ειδικά το βράδυ φωτίζεται περίεργα. Ένα παράδοξο που βρήκα είναι στην πύλη δίπλα στο άγαλμα του Δον Κιχώτη. Εκεί υπάρχει μία πύλη που οδηγεί στη παραλία. Το βράδυ το λοιπόν μόλις την διαβείτε θα προσέξετε ότι σε ένα βήμα σας θα έχει φύγει ο θόρυβος πίσω της πόλης και θα έχει αντικατασταθεί από τον ήχο των κυμάτων. Τα φώτα θα έχουν φύγει, θα χει σκοτεινιάσει και μόνο απέναντι στην Πελοπόνησο θα αχνοφαίνονται κάποια σημάδια πολιτισμού.
Αν θέλετε να φάτε στην Ναύπακτο μην φάτε κοντά στο κέντρο. Δυστυχώς εκεί είναι τα τουριστικά (με ότι συνεπάγεται αυτό). Τα καλύτερα θα τα βρείτε 200 μέτρα πιο μακριά από το κέντρο. Όχι τόσο κυριλέ αλλά με φρέσκο φαγητό και φιλικότατη εξυπηρέτηση.
Πέρα όμως των τουριστικών πληροφοριών στην Ναύπακτο είδαμε και την περισσότερη νεολαία (που ήταν και το target group μας). Άλλοτε επιφυλακτικοί άλλοτε πολύ φιλικοί (εδώ το φύλο έπαιζε πολύ βασικό ρόλο). Εδώ έφυγε κι ένα βασικότατο μέρος του υλικού μας.
Στην ημερίδα δεν αντιμετωπίσαμε ιδιαίτερο πρόβλημα (πήραμε ίσως το κολάι). Μας βγήκαν σχετικά αβίαστα , σχεδόν χωρίς να κοιτάμε το ενημερωτικό φυλλάδιο.
Μετά από την Ναύπακτο ομως έρχεται και το τέλος της όλης διαδρομής. Τα παιδιά της επόμενης ομάδας μας περιμέναν στην Πάτρα όπου θα γινόταν η αλλαγή. Επιτέλους θα περνούσα κι αυτή την γέφυρα του Ρίου – Αντιρίου που την είχα και άχτι. Θα έβλεπα και την Πάτρα που δεν την είχα ξαναδεί. Η γέφυρα ωραία, η Πάτρα ολίγον τι χάος και τεράστια. Σαν προάστιο της Αθήνας μου φάνηκε με ένα συνδυασμό Γλυφάδας και Περάματος. Όμως έμεινα για 3 ώρες οπότε η γνώμη μου δεν έχει και πολύ βάση.
Εδώ όμως τελείωσε η διαδρομή. Τελείωσε το ταξίδι.
Αν θα το ξαναέκανα; Θα το ξαναέκανα και μάλιστα με περισσότερο ενθουσιασμό παρόλα τα όποια προβλήματα και δυσκολίες.
Και σε τέτοια ταξίδια να γνωρίζετε ότι το δύσκολο δεν είναι αν θα βρεις δωμάτιο ή αν θα φας αλλά το αν θα μπορέσεις να συνεννοηθείς, συνεργαστείς και επικοινωνήσεις με τα άτομα που απαρτίζετε την ομάδα.
το βιντέακι από τον καινούριο δίσκο των sigur ros (η γλώσσα ισλανδική οπότε μην ψάχνετε lyrics)
σακιδιο 