με αφορμή μια γκάφα: Αρχαίοι Φίλιπποι

Είναι λίγο κοντά στο Πάσχα και ανεβαίνουμε με την κοπέλα μου στην περιοχή των Φιλίππων. Για όσους δεν το γνωρίζουν οι Φίλιπποι για την περιοχή της Μακεδονίας είναι κάτι σαν την Επίδαυρο. Κάθε καλοκαίρι ανεβαίνουν πολλές θεατρικές παραστάσεις ενώ πραγματοποιούνται και αρκετές συναυλίες στο θέατρο του χώρου. Προσωπικά έχω διδαχθεί τον Φιλοκτήτη του Σοφοκλή με τον Νίκο Κούρκουλου. Για την ηλικία που ήμουν ήταν μία πολύ ωραία παράσταση.

Η πόλη των Φιλίππων ήταν μία σημαντική αρχαία πόλη με την ιστορία της να ξεκινά γύρω στα 360 π.Χ. από Θάσιους αποίκους και με αρχικό όνομα Κρηνίδες, ενώ στην συνέχεια πήρε το γνωστό σημερινό της από τον Φίλιππο Β’. Αποτέλεσε την σπουδαιότερη πόλη της Ανατολικής Μακεδονίας τόσο στην ελληνιστική όσο και στην ρωμαϊκή περίοδο. Η πόλη της Καβάλας αποτελούσε το επίνειο των Φιλίππων (κάτι σαν τον Πειραιά για την Αθήνα). Μέχρι και τον 14ο αιώνα έχουμε στοιχεία για την δραστηριότητα της πόλης, ενώ από αναφορές περιηγητών του 17ου αιώνα μιλάμε πια για μία νεκρή πόλη όπου δεσπόζουν μόνο τα ερείπιά της.

Όταν έτυχε να επισκεφτώ πρόσφατα τον χώρο δεν μπορώ να πω ότι δεν εντυπωσιάστηκα. Κυρίως για το περιποιημένο και οργανωμένου του χώρου που δεν είναι και κάτι τόσο συνηθισμένο δυστυχώς. Μάλιστα σαν σε ελληνική ταινία έτυχε να «πέσω πάνω» σε ένα παγκόσμιο συνέδριο Νομικής όπου γινόταν αναπαράσταση δίκης στο χώρο από φοιτητές.

Όπως κάθε αρχαιολογικός χώρος θέλει τον χρόνο του και η μία ώρα είναι λίγη. Αλλιώς θα δεις απλά νταμάρια και πέτρες (όπως στους περισσότερους αρχαιολογικούς χώρους). Επειδή βρίσκεται σε οροπέδιο καλό είναι να ενημερωθείτε για το καιρό πριν πάτε. Και φυσικά κρίνεται απαραίτητο να επισκεφτείτε και το σύγχρονο μουσείο των Φιλίππων που βρίσκεται εντός του αρχαιολογικού χώρου.

Καλό είναι εφόσον έχετε χρόνο να περάσετε κι από το πολύ μεγαλύτερο αρχαιολογικό μουσείο της Καβάλας όπου θα σας δώσει μία πιο συνολική εικόνα για την ιστορία τόσο των Φιλίππων όσο και της περιοχής.

Κάτι που προσωπικά μου κάνει εντύπωση για τις δύο αυτές πόλεις , Φίλιπποι και Καβάλα, είναι ότι ξεκίνησαν ως αποικίες της Θάσου  που ήταν νησί κι όχι το αντίστροφο όπως θα ήταν το λογικό και συνηθισμένο.

ένα μέρος των πληροφοριών αντλήθηκε από την Wikipedia

Κάστρο Παναγίας Καβάλας

εκεί  που το φως αγγίζει τη γη
στην θάλασσα αναζητώ  τα όνειρα μου

η ζωή στους εραστές παρακαλώ

η ζωή στους εραστές παρακαλώ.

αρκετά κακοδαιμονίσαμε με τους ανέραστους.

-//-

λίγο έρωτα στην ψυχή σου ζητάμε.

όχι να είμαστε είλωτες της μιζέριας.

-//-

ζητάμε το φιλί,

το δαγκωμένο.

που πονά, αλλά και γλυκαίνει.

-//-

λίγο έρωτα παρακαλώ.

κι ας πονά.

 

Krista Muir στο Αλίκη (Καβάλα)

Ένα από τα πράγματα που μου λείπουν από την Αθήνα είναι οι συναυλίες. Όχι απαραίτητα από γνωστά ονόματα.  Πάντα μου τραβούσαν την προσοχή κάποιες συναυλίες ή χώροι περίεργοι. Ένας τέτοιος χώρος ήταν ο » Η αλίκη έχει λάθος αγόρι» που είναι ένας εναλλακτικός χώρος μέσα στην Καβάλα. Και μία συναυλία (δηλαδή όχι ακριβώς συναυλία αν πάρουμε υπόψη ότι ήμασταν το πολύ 20 άτομα) ήταν αυτή της Krista Muir.

O χώρος το λοιπόν αρκετά «πειραγμένος» , με περίεργη καθόλου συμβατική διακόσμηση και διαρρύθμιση (δεν νομίζω να έχετε συνηθίσει να βλέπετε πλυντήρια ως τραπέζια για τον ηχολήπτη ή τον dj , ούτε καρέκλες κινηματογράφου απέναντι από τη μουσική σκηνή. Γενικά πυροβολημένο σκηνικό που αντί να με διώχνει αντιθέτως με τραβούσε για αυτόν τον περίεργο , ακριβώς,  συνδυασμό του.

Η συναυλία όπως είπα και πιο πάνω δεν είχε και τα πολλά άτομα. Ήταν πιο πολύ παρεΐστικη , με αέρα σε κάτι από μπουάτ. Η Krista Muir με αρκετό θάρρος και μπόλικο κέφι τραγούδησε το άγνωστο στους περισσότερους (από όσο κατάλαβα) ρεπερτόριό της. Πάντα χαμογελαστή, με την μικρή της κιθάρα (χωρίς πολλά εφέ ή μάλλον σχεδόν καθόλου), προσπαθούσε να πλησιάσει το κοινό της τόσο με την μουσική της όσο  και με τα αστεία της. Αυτή η γνησιότητά της ήταν που  με κίνησε να αγοράσω και   το cd αυτής της τρελούτσικης χαμογελαστής καναδέζας. Δεν πρόκειται για το cd της χρονιάς. Όμως είναι ένα ευχάριστο cd. Σε επίπεδο μουσικής σου περνά μία ζεστασιά. Αυτό ίσως να μην είναι τυχαίο μιας και στο βιβλιαράκι η Krista μας πληροφορεί ότι τα περισσότερα κομμάτια γράφτηκαν σε μία τοπική καφετέρια. Άνετα θα συνδύαζα  ζεστό καφές φίλτρου σε κούπα, μπισκότα και Krista Muir (θα έλεγα ιδανική μουσική για τα Starbucks με βροχή απ έξω στην Πανεπιστημίου). Συνοδευτικές με την κούπα θα μπορούσαν να είναι και οι «μυστικές» συνταγές για τσάι ginger και μπισκότα που θα βρει κανείς μέσα στο βιβλιαράκι. Το όλο concept φαίνεται να έχει γίνει με αρκετό κέφι και μεράκι. Άλλωστε αν μπορεί κανείς να αναγνωρίσει στην Krista είναι το κέφι της και η αγνότητά της σε αυτό που κάνει.

Κατεβαίνοντας προς Αθήνα ελπίζω να πετύχω αντίστοιχες καταστάσεις (το ότι έχασα το party που ήταν αφιερωμένο στους Pearl Jam στο Dasein ήδη ήταν δυνατό χτύπημα αλλά που θα πάει; θα νικήσουμε). Ενώ το myspace αρχίζει να γίνεται ένας μουσικός αναπάντεχος θησαυρός για όποιον αναζητά το διαφορετικό από την μουσική.

p.s. η κρίστα όπως θα δείτε θα είναι και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας.

Ενώ δύο τραγούδια που ξεχώρισα από το τελευταίο της αλμπουμ είναι είναι τα «leave alight» και «croncete lovesong»