Σε ένα πολύ ενδιαφέρον κινούμενο σχέδιο ή κατά άλλους ανιμέισιον, ο Ισάο Χασιμότο (Isao Hashimoto) μας δείχνει τον αριθμό των ατομικών και πυρηνικών βομβών που έχουν πέσει μεταξύ των ετών 1945 και 1998, από ποιες χώρες και σε ποιες περιοχές.
Το βίντεο το εντόπισα εδώ
από όσο είδα είχε ξαναπαρουσιαστεί από το tvxs στη συγκεκριμένη ανάρτηση
Όπως είχα γράψει σε ένα προηγούμενο post περίμενα με μεγάλη αγωνία την μεταφορά στην μεγάλη οθόνη του βιβλίου «Ο δρόμος».
Μετά από μία ανυπόφορη καθυστέρηση 2 μηνών και κάτι, πριν πάω να το δω είπα να διαβάσω κριτικές, μία ήταν και του δανίκα που πια τον διαγράφω από την λίστα των κριτικών κινηματογράφου. Ο άνθρωπος περνάει τις ταινίες στο forward και βγάζει συμπεράσματα. Πιθανόν το συνδυάζει και με ναρκωτικά της κάποτε ελευθεριακής του φάσης (lsd, μανιτάρια – αυτής της γενιάς με τέτοια την έβρισκαν 😛 ).
Παραθέτω του άχρηστου την κριτική από τα νέα:
Απίστευτη αντιστροφή. Η καλλιτεχνική ταινία «Ο δρόμος» (Τhe Road) αγκαλιά με τη Βίβλο, τη θρησκεία και τη μεταφυσική. Ο εμπορικός «Λυκάνθρωπος» με τον ρεαλισμό, την αλληγορία και την πολιτική. Ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός!
Το σενάριο από το ομότιτλο μυθιστόρημα του Κόρμακ ΜακΚάρθι («Καμιά πατρίδα για τους μελλοθάνατους»). Η σκηνοθεσία του Τζον Χίλκοουτ. Το στόρι βιβλική εφιαλτική μελλοντολογία. Δηλαδή κάποτε στο μέλλον όλα γκρεμισμένα, ερειπωμένα, τελειωμένα. Από πυρηνικό όλεθρο; Μπορεί. Από οικολογική καταστροφή; Κι αυτό μαζί. Από επιδημίες και ιούς; Φυσικά. Όλοι οι φόβοι μας εκεί. Άδειοι δρόμοι. Καταστρεμμένα σπίτια. Η Γη να χορεύει σεισμό. Τα δέντρα να πέφτουν σαν χάρτινοι πύργοι. Ο ουρανός σκοτεινός. Η θερμοκρασία below zero. Άκρα του τάφου σιωπή. Λοιμοί, σεισμοί, καταποντισμοί. Μοναδική κιβωτός σ΄ αυτή την απέραντη κατακλυσμιαία καταστροφή, ένας πατέρας (Βίγκο Μόρτενσεν) παρέα με τον μικρό του γιο. Άστεγοι, άρρωστοι, γυρολόγοι, πρωτόγονοι. Δύο πλάσματα ρακένδυτα, πεινασμένα, τρομοκρατημένα, απελπισμένα. Περικυκλωμένα από αόρατες ομάδες κανίβαλων εχθρών. Οποιαδήποτε στιγμή. Από το πουθενά. Από ένα άδειο σπίτι. Από τα δέντρα. Από παντού. Οι άνθρωποι σαν τα κτήνη. Αναζητούν τροφή. Σκοτώνουν και χορταίνουν με σάρκες ανθρώπου. Η μεγάλη ανατριχίλα. Η πορεία της πιο ανελέητης επιβίωσης. Η επιστροφή της φυλής στην εποχή των σπηλαίων. Η επαλήθευση της προφητείας. Βοήθεια! Είναι κανείς έξω εκεί;
Θεός και φύση συνωμοτούν εναντίον ανθρώπου. Να τιμωρήσουν την αλαζονεία του. Να μαστιγώσουν την απληστία του. Να ξαναφτιάξουν τον κόσμο από μηδενική βάση. Ο συγγραφέας τοποθετεί το πρόβλημα ως εξής: «Όταν βλέπεις εφιάλτες, φοβάσαι, ζεις. Όταν ονειρεύεσαι, ν΄ αρχίσεις να ανησυχείς». Που πάει να πει, ο φόβος σε κρατάει στη ζωή. Επομένως, κυνήγι για τροφή. Επομένως, μ΄ ένα όπλο να πορεύεσαι ώστε από τον ανθρώπινο κίνδυνο να γλιτώσεις. Ο θάνατός σου η ζωή μου. Το πτώμα σου η τροφή μου. Άκρατος ανταγωνισμός. Αχόρταγος κανιβαλισμός. Ο ΜακΚόρμακ ακραία περιγράφει το πρόβλημα. Όμως το βλέπει θρησκευτικά και ολότελα εξωτερικά. Ποια η διαφορά ανάμεσα σε μια ταινία τρόμου και σπλάτερ απ΄ αυτή τη μονότονη καταθλιπτική διαδρομή; Επί της ουσίας , καμιά.
Απαίδευτοι οι Αμερικανοί στην εσωτερική γραφή. Όλα για την εντύπωση, το σοκ, το επιδερμικό, το εύκολο και καταστροφικό. Όλα εξωτερικά.
Το ίδιο συμβαίνει και εδώ.
Επί δύο ώρες βλέπουμε το ίδιο σκηνικό. Έτσι, μονόχορδη η ουσία, μονότονο το σκηνικό. Η μία σκηνή να επαναλαμβάνει την επόμενη χωρίς εξέλιξη, δραματουργία, χαρακτήρες. Η αντίθεση μία και μοναδική. Εντελώς σχηματική. Ο κόσμος στην καταστροφή. Μοναδική ελπίδα αυτοί οι δύο εκλεκτοί.
Η σχηματική, θρησκευτική, βιβλική αλληγορία καθορίζει και την ερμηνεία. Μονοδιάστατος ο Μόρτενσεν. Αβανταδόρικος ο ρόλος του. Καλώς έκαναν και δεν τον έβαλαν στις υποψηφιότητες για τον καλύτερο ανδρικό ρόλο. Η Σαρλίζ Θερόν εμφανίζεται ελάχιστα λεπτά. Μόνο σε μερικά φλας μπακ. Η νεκρή σύζυγος του Μόρτενσεν. Το όνομά της έτσι και μόνο για την αγορά. Σχηματικό και το επιμύθιο. Μόνο η οικογένεια. Η καλή καρδιά. Οι καλοί άνθρωποι. Οι επίγειοι άγγελοι. Μακάρι να ήταν τόσο απλό. Γιατί με τόσους καλούς και φτωχούς που διαθέτει αυτός ο πλανήτης, ζωή μας θα έπρεπε να ήταν παράδεισος σωστός!
Οι σημειώσεις πάνω στην «κριτική» του άχρηστου είναι δικές μου. Συγκεκριμένα αυτά που αναφέρει ούτε καν υπάρχουν στην ταινία. Πουθενά η ταινία δεν αναφέρεται στο ότι όλα αυτά έχουν γίνει γιατί χάσαμε την πίστη μας ή γιατί γίναμε άπληστοι. Ακριβώς και για αυτό το λόγο δεν συγκεκριμενοποιείται το γιατί έχει επέλθει αυτή η καταστροφή. Μιλάει για την ανθρώπινη φύση και η ταινία και το βιβλίο. Και το πόσο δύσκολο είναι να κρατήσεις την ανθρωπιά και τις αξίες σου σε τέτοιες καταστάσεις. Δεν ξέρω τι ναρκωτικά παίρνει ο ανίκανος αλλά πουθενά δεν λέει για βίβλο κτλ η ταινία. Αυτό που αφήνεται να εννοηθεί είναι ότι για κάποιο λόγο (άγνωστο) δεν ζουν τα ζώα και τα φυτά. Οπότε λόγω της έλλειψης τροφής πράγματι κάποιοι άνθρωποι έχουν στραφεί στον κανιβαλισμό. Και για να μην πάμε και πολύ μακριά σε περιόδους μεγάλων λοιμών του 20ου αιώνα είχαν παρατηρηθεί πολλά τέτοια κρούσματα (ανθρωποφαγίας) – στην ΕΣΣΔ και στην Κίνα για παράδειγμα.
Ο άχρηστος συνεχίζει λέγοντας ότι οι αμερικανοί είναι επιδερμικοί στις ταινίες τους. εγώ θα του πω να μελετήσει τα άπαντα του ραφαηλίδη για να μάθει πώς γράφονται οι κριτικές, αλλιώς ας αλλάξει επάγγελμα. Μία έγινε καραγκιόζης με τις ζωές των άλλων, μία με τους 300 που απλά δεν ήξερε τι έκρινε, ε και τρίτη φορά. άντε γεια ρε δανίκα. άντε γεια.
Οι πιο σωστές κριτικές που βρήκα για την ταινία ανήκουν στο ποντίκι και στο f.a.q.
Η δική μου άποψη είναι ότι είναι μια πολύ καλή μεταφορά του βιβλίου. Μέσα στο κλίμα. Αλλά όντας πολύ κοντά θα έπρεπε κάποιες σκηνές να τις δέσει πιο καλά κινηματογραφικά γιατί αλλιώς λειτουργούν στην ανάγνωση και διαφορετικά ως εικόνες. Αποτέλεσμα κάποιες μικρές «κοιλιές».
Η φωτογραφία και οι εικόνες της μου άρεσαν. Ενώ απέδωσε πολύ καλά την στοργή του πατέρα και την προσπάθειά του να προστατέψει το παιδί, καθώς και την δύναμη που προσπαθούσε να έχει ώστε να το ενδυναμώνει ψυχολογικά.
Στο δρόμο τους πατέρας και γιος θα συναντήσουν διάφορους ανθρώπους. Θα ρισκάρουν για την εμπιστοσύνη που θα πρέπει δείξουν ανά περίσταση. Και όχι δεν είναι οι μόνοι καλοί όπως γράφει ο ανόητος (φαντάζομαι την πήρε από το μοναστηράκι και την ώρα που έχεζε θα την έβαζε να παίζει , έτσι να βγάλει μία κριτική).
Η τελευταία σκηνή απλά όπως και στο βιβλίο είναι αναπάντεχη. Και υπάρχουν διάφορες γνώμες για το αν είναι ταιριαστή.
Αν σας έπεισε η κριτική μου (ή και θάψιμο στον άχρηστο) ή οι κριτικές που σας πρότεινα, χωρίς ποπ κορν πηγαίνετε να την δείτε. Και ελάτε να την συζητήσουμε…
Μία ταινία όπου μαθαίνουμε πολλά για την δύναμη της θρησκοληψίας και του φανατισμού. Για την δύναμή τους να καταστρέφουν ότι γεννά και διψά για ζωή.
Μην παγιδευτείτε και θεωρήσετε ότι είναι ο χριστιανισμός ή η οποιαδήποτε ,στηριζόμενη στον ιουδαϊσμό, θρησκεία το πρόβλημα. Η αμάθεια και η ανέχεια είναι δυνάμεις που οδηγούν τον άνθρωπο στην απόγνωση και στην οπισθοδρόμηση. Ψάχνει κάπου να πιαστεί, ένα δεκανίκι και αυτό είναι η θρησκοληψία. Για μένα γενικά η θρησκεία.
η επιστήμη με τα όποια προβλήματά της δεν εγγυάται την τελειότητα. αν τα δεδομένα την οδηγούν αμφισβητεί και τα ίδια της τα θεμέλια. αρκεί να υπάρχει απόδειξει. η επιστήμη δεν απαιτεί από εσένα να πιστέψεις αλλά να πεισθείς. η επιστήμη δεν είναι θρησκεία και δεν ξέρει τα πάντα τα ψάχνει.
η θρησκεία τα ξέρει όλα. είναι η λύση για τα πάντα. και ο από μηχανής θεός πάντα καραδοκεί για τα δύσκολα. και αμφισβήτηση φυσικά δεν υπάρχει. γιατί ποιος μπορεί να αμφισβητήσει τον θεό;
Μία ταινία για μια γυναίκα που είναι μορφωμένη, ελεύθερη. Που η αγάπη της είναι να μαθαίνει, να αμφισβητεί, να ερευνά . Μία γυναίκα που διαλέγει από την «συντροφιά» ενός συζύγου ως υποτακτική του , την μοναξιά της γνώσης, της ελευθερίας.
Και υπήρξαν άνδρες που την λάτρεψαν για αυτό κυρίως κι όχι μόνο για την ομορφιά της. Βλέπεις είναι σύνηθες να ξεχνάμε ότι οι πραγματικά ωραίες γυναίκες δεν είναι μόνο όμορφες αλλά και έξυπνες.
Πραγματικά πολύ καλή ταινία.
Να χαίρεστε τους αγίους και τους θεούς σας. Την αξία της τρίχας μιας τέτοιας γυναίκας δεν την έχουν όσοι και να μαζευτούν. Γιατί αυτή γεννά κι αυτοί σκοτώνουν.
Δέστε πώς φτιάχτηκαν και τι ήταν οι «άγιοι». Και για μην ξεχνιόμαστε και νομίζουμε ότι μόνο τότε γινόντουσαν αυτά, κι ο «άγιος» νεκτάριος καλό κουμάσι ήταν και του λόγου του. παλιά η συνταγή βλέπεις.
επίκαιρη ταινία. ειδικά τώρα που έχει ανοίξει η συζήτηση για τη μεταναστευτική πολιτική και την ιθαγένεια.
Η πρωταγωνίστρια δουλεύει σε ένα γραφείο εύρεσης εργασίας για μετανάστες. Επειδή δεν κάθεται του ανωτέρου της αυτός την απολύει. Όντας 33 χρονών και μητέρα ενός παιδιού αντιμετωπίζει την ζωή από το μηδέν. Έτσι αποφασίζει να ανοίξει με μία φίλη της ένα αντίστοιχο γραφείο.
Σε αυτήν την ταινία αντιμετωπίζονται αρκετά θέματα τόσο της φυλετικής διάκρισης (τόσο του φύλου όσο και της φυλής) όσο και της εργασίας (συνθήκες, αλληλοεξόντωση, μηδαμινές αποδοχές, ανασφάλιστη εργασία).
Η ταινία δεν λυπάται αν και έχει μια συγκεκριμένη χροιά. Δείχνει την εποχή μας με σχεδόν ντοκιμαντερίστικο τρόπο.
Αααα, ξέχασα να πω ότι βρισκόμαστε στην Αγγλία. Μία άγνωστη Αγγλία που σε πολλά σημεία θα μας θυμίσει σύγχρονη Ελλάδα. Ίσως τελικά… να μην διαφέρουμε και τόσο από τους υπόλοιπους πολιτισμένους.
σακιδιο 