στην προηγούμενη ανάρτηση είχα αναφερθεί στο «βλέμμα του Οδυσσέα» και το πόσο έγραψε μέσα μου. μία από τις σκηνές που μένει βαθιά χαραγμένη είναι αυτή του αγάλματος του Λένιν που τεμαχισμένο πάνω σε μία πλατφόρμα κατεβαίνει το ποτάμι ενώ οι άνθρωποι που το βλέπουν σταυροκοπιούνται. αυτή η σκηνή πέρα του συμβολισμου , που νομίζω ότι είναι ξεκάθαρος, έχει και μία ακόμη ιδιαιτερότητα. αυτή η σκηνή δεν υπήρχε στο σενάριο. το άγαλμα τυχαία εμφανίστηκε να κατεβαίνει το ποτάμι και οι άνθρωποι δεν είναι ηθοποιοί αλλά κάτοικοι που πραγματικά σταυροκοπιόντουσαν και γονάτιζαν, οχι όμως βάση κάποιας οδηγίας του σκηνοθέτη αλλά γιατί έτσι το ένοιωθαν.
όταν η πραγματικότητα συνθέτει τις πιο δυνατές αλληγορίες και συμβολισμούς χωρίς την ανάγκη του ποιητή ,αλλά από την άλλη μήπως ο ποιητής ήταν αυτός που μπόρεσε να δει την δύναμη του πράγματος και ν α μας την μεταφέρει;
η πρώτη ταινία που είχα δει του Θόδωρου Αγγελόπουλου ήταν το βλέμμα του Οδυσσέα. δεν ήμουν ενήλικας. ήμουν μόλις 14 ετών έφηβος. ήταν τότε που ξεκίνησε ένας έρωτας. η αγάπη για τον κινηματογράφο. για τον άλλο κινηματογράφο. ακόμη οι εικόνες είναι χαραγμένες μέσα μου, η μουσική. Πρέπει να ήταν στο Αττικόν. Πάντα άρεσε στην μητέρα μου να πηγαίνουμε εκεί.
ένα πρόβλημα που αντιμετώπιζα ήταν ότι εγώ έβλεπα την τέχνη ως ένα είδος παιχνιδιού. δεν μου άρεσε ποτέ ένα έργο επειδή αυτό θα με έκανε πιο… έξυπνο. τι να το κάνεις να έχεις καταλάβει όλο το μονόγραμμα αν δεν μπορεί έστω και μία φράση να σου θυμίσει ένα πληγωμένο φιλί, να σου ξύσει μία λαβωματιά κρυμμένη. δεν είμαι ενάντια στην γνώση. τουναντίον λατρεύω την γνώση.
λατρεύω την προσπάθεια κατανόηση του όλου που προσπαθεί μία μειοψηφία ανθρώπων. η κατανόηση μιας κυτταρικής λειτουργίας μπορεί να με ενθουσιάσει. εκεί που οι περισσότεροι μπορεί να βλέπουν μία βαρετή διαδικασία πρωτεϊνοσύνθεσης εγώ βλέπω ένα καλοστημένο βαλς. και μου φαίνεται τόσο όμορφο. η επιστήμη είναι η μία μορφή αντίληψης της πραγματικότητας ως είναι.
η τέχνη θα μπορούσαμε να πούμε, ότι είναι η μορφή αντίληψης της πραγματικότητας όπως την δεχόμαστε. μην προσπαθήσεις εντελώς νεκρά απλά να δεις τι θέλει να πει ο ποιητής. προσπάθησε πρώτα να σκαλίσεις μέσα σου, να δεις τι μπορεί να λέει σε εσένα πρώτα σε πρωτόλεια βάση. μπορεί να μην ταιριάζετε. μπορεί να μην είσαι έτοιμος. μπορεί απλά να απέτυχε ο ίδιος ο καλλιτέχνης.
επανέρχομαι όμως στο Θόδωρο Αγγελόπουλο. συνήθως όταν μιλάς για αυτόν κι όταν μάλιστα πεις ότι σου αρέσει η εργογραφία , έχουν όλοι έτοιμη την κριτική τους. βιάζονται ακόμη κι αν δεν έχουν δει ποτέ κάποια ταινία του.
γενικά οι άνθρωποι αγχώνονται με τον άλλον κινηματογράφο. όχι άδικα πάντα, μια και η όποια επαφή μαζί του πιο πολύ με διαδικασία πανελλαδικών μπορεί να παρομοιαστεί παρά με απόλαυση ή πρόταση. όμως ο ίδιος ο Αγγελόπουλος δεν θέλει να αντιμετωπίζονται έτσι οι ταινίες.
Εδώ σε μία συνέντευξη που είχε δώσει σε ένα τοπικό κρητικό κανάλι όπου δυσφορεί στο αναφορά για αναζήτηση μηνυμάτων στις ταινίες του (χρονικό σημείο 25:05) αν και αξίζει να την παρακολουθήσετε ολόκληρη μια και ήταν ένας πολύ συγκροτημένος άνθρωπος και καθόλου νάρκισσος.
Όταν το διάβασα άκουσα πολύ διαφορετικά τον κύκλο τραγουδιών Μπαλάντα του Μαουτχάουζεν του Μίκη.
Ένα αυτοβιογραφικό βιβλίο του Καμπανέλλη. Ρέει άμεσα. Γρήγορα. Δεν σου εκβιάζει το συναίσθημα. Θα μπορούσε. Δεν το κάνει..
Μας μιλά για ένα από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης όπου οι κρατούμενοι προετοίμαζαν το θάνατό τους, μύριζαν το θάνατό τους. Δυστυχώς όμως ο κόσμος ξεχνά. Όχι μόνο εδώ στον τόπο μας. Γενικά ο άνθρωπος επιλέγει να ξεχάσει. Έπειτα είναι έτοιμος να επαναλάβει τα ίδια και χειρότερα εγκλήματα. Ελπίζω να διαψευσθώ.
διαβάστε το και έπειτα ακούστε και το δίσκο.
Ξεχωρίζω δύο τραγούδια. Το Άσμα Ασμάτων και τον Αντώνη.
σακιδιο 