μικρές λέξεις, φράσεις που ξεχνάμε,
γλυκές σταγόνες που φεύγουν από πάνω μας.
Κι ύστερα μένει αυτή η έρημος,
αυτή η σιωπή στο βλέμμα
σκέτος τρόμος, αυτή η σιωπή
.
σαν καλοκαιρινή βροχή μετά,
Κάναμε θόρυβο.
Μα δεν υπήρξαμε ποτέ
Ούτε ίχνος δεν φαίνεται στο χώμα πια
Μόνο σιωπή
Κι ένα βουητό που καλύπτει το χρόνο
Με μία ατελείωτη φλυαρία.
Σ’ αγαπώ
Ξεχάσαμε.
Το χαμόγελό μας.
Στη θέση του βάλαμε ένα γεμάτο γκλίτερ.
Το χειρότερο;
Εναποθέσαμε σ’ αυτό τις ελπίδες μας.
Μας θάμπωσε η ψεύτικη λάμψη.
Μεγάλη η ευθύνη μας.
μακάρι να θυμόμασταν πόσα χρωστάει το χαμόγελο στην ματιά μας
στην καρδιά που λαχταρά σαν μικρό παιδί
χαμόγελω
χαμογελό
στα χείλη που προσμένω
ν’ ασφαλίσω
τα όνειρά μου
κάτω από τους στίχους που δεν τραγουδήσαμε ποτέ
τρέξαμε να προφυλαχτούμε
κάτω από μία λέξη
σ’ αγαπώ.
με την αφή την μάθαμε, την νοιώσαμε κι ακόμη την εξερευνούμε,
τρομαγμένοι, χαμένοι , μα πιο γυμνοί από ποτέ
σ’ αγαπώ
μία ανάσα.
και χρώμα κόκκινο.
πάντα
μία ανάσα καλοκαιριού,
στα χείλη
να σπάσει…
ας σπάσει.
κι ας χαθεί.
σαν τραγούδι
σακιδιο 