τελευταία παράγραφος. δεν πρόλαβα. έφυγες ξαφνικά.
στα μάτια σου γραμμένη η μοναξιά και γω αδύναμος.
έφυγες και σου ψιθύρισα απλά ένα υπόκωφο αντίο.
δεν ξέρω αν μπορούσες να το ακούσεις. θα θελα.
θα θελα να ξερες πόσο σε αγάπησα. πόσο μού λειπες και πόσο μου λείπεις.
σου κρατούσα το χέρι. ελπίζω να άκουσες τον σφιγμό.
. σκηνή πρώτη. εσύ να με μαθαίνεις ποδήλατο και γω να αγκομαχώ πάνω στις δύο ρόδες. πολλές στούκες πάνω στα δέντρα μέχρι να μάθω.
. σκηνή δεύτερη. εσύ να φεύγεις πάλι. έξω να χιονίζει. θα σε δω μετά από καιρό σε κάποιο προάστιο της Αθήνας. μάλλον φθινόπωρο. αλλάζουμε πολλά σπίτια. δυστυχώς για χρόνια μέχρι τώρα ,ακόμη κι εδώ, θα βρισκόμαστε σαν σε ραντεβού. όχι αρκετό για να μάθουμε ο ένας τον άλλον.
η έλλειψη ράβει τατουάζ στο δέρμα όπως και το όνειρο. έστω και σε αυτές τις στιγμές μπορείς να γεννάς το όνειρο, το διαφορετικό. και όσο το γεννάς , τόσο το γιατί της απόστασης να χτυπά.
τελευταία παράγραφος. κοιτάζω στον καθρέπτη τα γραπτά. και βλέπω κομμάτια σου πάνω μου, μέσα μου. μου λείπεις κι όσα γιατί, όσα παράπονα κι αν υπήρξαν, υπάρχουν, τώρα θα θελα να σου κρατώ το χέρι. να σου πω ότι ήμουν εδώ. πάντα ήμουν εδώ. και με πονάει που σουν μόνος.
καλό ταξίδι.
Μου αρέσει αυτό:
Μου αρέσει! Φόρτωση...