Το συγκεκριμένο σύνθημα γράφτηκε στο κέντρο του Πειραιά την επομένη του θανάτου του Στάθη Ψάλτη. Όταν το είδα πάγωσα. Μου φάνηκε ηλίθιο και κακόγουστο. Σοκαρίστηκα. Δεν έχει σημασία τι γνώμη έχω για τον ηθοποιό Στάθη Ψάλτη. Μου φάνηκε να ξεπερνά τα όρια κατά πολύ. Ποιος μπορεί να είναι τόσο αναίσθητος;
Τα ξεπερνούσε όμως;
Σε δεύτερη ανάγνωση βγάζει πίκρα. Πικρό χιούμορ που θα ταίριαζε στην λογική της εποχής της βιντεοκασέτας. Όσοι την προλάβαμε γνωρίζουμε την αισθητική της. Χοντροκομμένο αντίο ίσως με διάθεση ξορκισμού του καρκίνου. Σατυρικό αντίο που μόνο οι πραγματικοί του φίλοι-θαυμαστές θα μπορούσαν να σκεφτούν. Ίσως τελικά να μην είναι κακόγουστο. Ίσως ήταν το μόνο ειλικρινές αντίο για τους ξένους αλλά φίλους του. Που ίσως μόνο αυτός θα μπορούσε να καταλάβει και να απαντήσει:
«Ναι πολύ κωλόπαιδο αυτός ο καρκίνος φίλε μου. Αντίο»
Δεν μπορώ να πω ότι ήμουν από αυτούς που είχαν αφουγκραστεί πλήρως την Γκουέρνικα. Αρχικά μου φάνηκε ένας σωρός από άμορφες μορφές, τρίγωνα και παραλληλόγραμμα άτακτα αφημένα να θέλουν να αποκτήσουν ζωή. Όμως αφήνοντας το μυαλό να αφεθεί ένοιωσα λίγο τον πανικό που κυριαρχούσε μέσα σε αυτό το έργο. Τον πόνο. Την απόγνωση. Αυτός ο πίνακας είναι μία φρίκη. Το απάνθρωπο της ανθρώπινης φύσης είναι εκεί. Η εκβιομηχανοποίηση του πολέμου είναι εκεί. Γραμμές και παραλληλόγραμμα πάνω σε άτακτες γραμμές ζωής. Επιβάλλονται και φέρνουν πόνο.
Αυτά είδα εγώ. Αυτά βλέπω όσο κοιτώ την Γκουέρνικα ή μάλλον την Γκερνίκα του Πικάσο.
Με βοήθησαν όμως πάνω σε όλα αυτά και το μικρό αφιέρωμα από την ομάδα των συντελεστών της ανοιχτής ΕΡΤ3.
Ορίστε και το αφιέρωμα.
Η αντίστασή σας παράγει ομορφιά παιδιά , πολιτισμό που τόσο μας λείπει.
Νομίζω ότι όλοι την νοιώσαμε αυτή την μπόρα. Και ήταν κανονική μπόρα. Όχι βροχούλα όπως άκουσα. Και ναι είναι φυσιολογικό να βρέχει τέτοια εποχή.Ήδη θα έπρεπε να βρέχει. Όσο και να μην θέλουμε να το συνειδητοποιήσουμε.
Την ώρα της μεγάλης έντασης ήμουν στα κεντρικά ΕΛΤΑ του Πειραιά. Μόλις είχα καταφέρει να στείλω δύο δέματα και να επιστρέψω στη δουλειά μου όταν αντίκρισα ένα τοίχος βροχής κι ένα δρόμο που είχε γίνει ποταμάκι. Δεν γινόταν με τίποτα να βγω έξω κι ας είχα ομπρέλα κι αδιάβροχο. Μάλλον τα βατραχοπέδιλα θα ήταν πιο καλή λύση.
Το παραπάνω βίντεο το τράβηξα περιμένοντας. Δυστυχώς δεν ακούγεται το πόσο δυνατή ήταν η βροχή όμως πιστέψτε ήταν πολύ δυνατή.
Μετά από αρκετή αναμονή κι αφού είχε κάπως ηρεμήσει ξεκίνησα για να επιστρέψω στη δουλειά μου. Στη διαδρομή αντίκρισα πρώτα αυτό το δέντρο που έσπασε από τον άνεμο. Όσοι δεν το γνωρίζουν στο Λιμάνι όταν φυσά… φυσά. Και το δέντρο δεν είναι καν στην παραλία αλλά στην Ηρώων Πολυτεχνείου. Ευτυχώς είχε έρθει ένα συνεργείο , μάλλον, του Δήμου.
Μετά πρόσεξα ότι έχει πέσει το ρεύμα σε όλη την Καλλίπολη. Ένα δείγμα ήταν ότι τα φανάρια ήταν όλα σβηστά, και σε όλους τους κεντρικούς δρόμους κανένα μαγαζί δεν είχε ρεύμα.
Ενώ από κάποια κτίρια είχαν πέσει κομμάτια. Ένα παράδειγμα είναι το κτίριο δίπλα στο κατάστημα της Vodafone όπου μπορείτε να δείτε τα κομμάτια. Ευτυχώς δεν είχαμε θύματα.
Ενώ για το τέλος στην πλατεία Πηγάδας δείτε που το μετέφερε το τούβλο η βροχή , το οποίο δεν πρόσεξα και βάρεσα πέναλτι.
Αυτά τα ολίγα από το Λιμάνι της χώρας. Όπως είπα και στην αρχή δεν ήταν βροχούλα όμως δεν ήμασταν και προετοιμασμένοι. Είχαμε αφεθεί στην καλοκαιρία των προηγούμενων ημερών. Καιρός να συνειδητοποιήσουμε ότι… ο Χειμώνας έρχεται. Ας προετοιμαστούμε.
Σημείωση , δυστυχώς δεν κατάφερα να βγάλω κάποια βίντεο ή φωτογραφίες από το κεντρικό Λιμάνι.Θα ήταν σίγουρα ενδιαφέρουσες.
σακιδιο 