Το βιβλίο της Κατερίνας. Μία κριτική.

Ομολογώ ότι τόσο την θεματική αυτού του βιβλίου όσο και την κριτική του, τις φοβήθηκα αμφότερες. Η κατάθλιψη , η ασθένεια της κατάθλιψης, είναι ένα βαρύ θέμα από μόνο του, πόσω μάλλον δε όταν το βιβλίο έμμεσα-άμεσα αποτελεί και τη σχέση μητέρας-γιου. Είναι ένα προσωπικό βιβλίο. Η μητέρα μιλάει μέσω της πένας του γιου της, του μοναχογιού της.

Η Κατερίνα μας αφηγείται την ιστορία της χωρίς ενδοιασμούς και φόβους.

Ξεκινά με το τέλος της, την αυτοκτονία της σε ένα από τα πιο τρυφερά κι αριστοτεχνικά κείμενα που προσωπικά έχω διαβάσει. Όμως πριν φύγει έχει να μοιραστεί μαζί μας κάποια πράγματα. Μας αφηγείται την ζωή της. Ξεκινά με την ιστορία των προπάππων και των γονιών της και φτάνει στο δικό της σήμερα. Όπως αναφέρει και το κείμενο, «κομματιάζεται» μπροστά μας, όμως στιγμή δεν νοιώθεις αποτροπιασμό. Η αλήθεια της δεν έχει σκοπό να μας σοκάρει αλλά να μας κάνει κοινωνούς της πραγματικότητάς της, των αιτιών και των συνθηκών που την οδήγησαν ή βοήθησαν στο αδιέξοδο.

Η γραφή είναι γρήγορη αλλά μεστή, ενώ τη συντροφεύει μία υπόγεια πικρή ειρωνεία. Ίσως να με ξένισε λίγο το κομμάτι που η Κατερίνα μας μιλά για το γιο της. Μου φάνηκε λίγο υπερβολικό. Δεν θα θελα να γράψω περισσότερα διότι μπαίνω σε πολύ προσωπικά ζητήματα του ίδιου του συγγραφέα. Όμως η αγάπη της μάνας μπορεί να μπει σε λογικά πλαίσια; Πόσω μάλλον δε της Ελληνίδας μάνας , την αγάπη της οποίας αγαπάμε να μισούμε, αλλά όταν απουσιάζει μας λείπει τόσο μα τόσο. Σε άνδρες και γυναίκες. Δεν είναι λιγότερο μαμάκισσες οι Ελληνίδες 😉

Πέρα των παραπάνω όμως, της Κατερίνας και της κατάθλιψης, το ίδιο το βιβλίο μοιάζει να έχει γραφτεί και για έναν ακόμη λόγο. Σαν μία προσπάθεια να ξορκίσει τους δαίμονες που βασάνιζαν ή λοιδορούσαν την Κατερίνα όσο ζούσε αλλά και τον ίδιο. Να κλείσει παλιούς ανοιχτούς λογαριασμούς.

Δεν είναι τυχαία η επιτυχία αυτού του βιβλίου γιατί απλά είναι αληθινό. Διότι αγγίζει το θέμα της κατάθλιψης από τα μέσα και με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο. Και δεν είναι επιτυχημένο επειδή πουλάει (και καλά κάνει) αλλά επειδή πέτυχε το στόχο του. Να μας δώσει την δυνατότητα να βιώσουμε την κατάθλιψη μέσα από τα ίδια τα μάτια και το μυαλό της ασθενούς. Ακριβό το δώρο. Θα το εκτιμήσουμε άραγε;