Δεκαετία του 50. Περού. Στρατιωτική Σχολή – Οικοτροφείο Αρρένων. Μία τελευταία ελπίδα για τους απόκληρους εκείνης της εποχής. Ελπίδα άλλοτε για τους ίδιους, άλλοτε και για την οικογένειά τους.
Όμως μιλάμε για έφηβους. Έτσι εδώ το χάος του εφηβικού μυαλού και ανατροπή συναντιούνται με την στρατιωτική αντίληψη και πειθαρχία. Κοινός τους τόπος η έντονη πατριαρχική λογική. Η επιβολή και η ιεραρχία οι βασικές αξίες τους. Αν και τους έφηβους τους σώζει ο ρομαντισμός τους ενώ οι στρατιωτικοί χάνονται μέσα στους δαιδαλους της ιεραρχικής αναρρίχησης.
Η εφηβεία έρχεται σε επαφή με την στρατιωτική νοοτροπία αλλά με την πατριαρχική κοινωνία και λίγο πριν πεθάνει μέσα τους, τις αποδομεί.
Ένα δύσκολο βιβλίο. Δύσκολη λογοτεχνική γραφή που καθιστά απαραίτητη την ανάγνωση της εισαγωγής, η οποία μας δίνει τις βασικές οδούς που ακολουθεί ο συγγραφέας έτσι ώστε να γίνουμε κοινωνοί της όλης διαδικασίας.
Είναι το πρώτο βιβλίο του Λιόσα και αποτελεί σταθμό στην λατινοαμερικάνικη λογοτεχνία. Από τις πρώτες ημέρες ήδη πήρε λογοτεχνικά βραβεί αλλά κυνηγήθηκε κι από τους στρατιωτικούς.
Δεν μπορώ να πω ότι δεν δυσκολεύτηκα. Σε αρκετά σημεία ένοιωσα να χάνω τον ειρμό της αφήγησης και μου έδινε την αίσθηση του πρωτόλειου. Όμως ο ιδιαίτερος αυτός τρόπος γραφής στο τέλος σου δίνει την αίσθηση μίας πιο σφαιρικής αντίληψης και αίσθησης του θέματος.
Είναι επίσης ένα σκληρό βιβλίο. Η σκληρότητά του μου θύμισε το «Πόλεμος των κουμπιών». Οι σπουδαστές για να αντιμετωπίσουν την «ζούγκλα» της στρατιωτικής σχολής- οικοτροφείου φτιάχνουν το δικό τους κύκλωμα με κανόνες και ιεραρχίες. Αναζητώντας τις αλήθειες τους μέσω του έρωτα και της φιλίας βγαίνουν στο κατώφλι της ενηλικίωσης. Όμως κανένας δεν θα είναι ίδιος και αλώβητος. Ούτε εκείνοι, ούτε η σχολή, ούτε και η ίδια η κοινωνία. Απόμαχοι μίας αιώνιας μάχης γενεών και αντιλήψεων.
σακιδιο 