όταν το άγαλμα του Λένιν κατέβαινε το ποτάμι

στην προηγούμενη ανάρτηση είχα αναφερθεί στο «βλέμμα του Οδυσσέα» και το πόσο έγραψε μέσα μου. μία από τις σκηνές που μένει βαθιά χαραγμένη είναι αυτή του αγάλματος του Λένιν που τεμαχισμένο πάνω σε μία πλατφόρμα κατεβαίνει το ποτάμι ενώ οι άνθρωποι που το βλέπουν σταυροκοπιούνται. αυτή η σκηνή πέρα του συμβολισμου , που νομίζω ότι είναι ξεκάθαρος, έχει και μία ακόμη ιδιαιτερότητα. αυτή η σκηνή δεν υπήρχε στο σενάριο. το άγαλμα τυχαία εμφανίστηκε να κατεβαίνει το ποτάμι και οι άνθρωποι δεν είναι ηθοποιοί αλλά κάτοικοι που πραγματικά σταυροκοπιόντουσαν και γονάτιζαν,  οχι όμως  βάση κάποιας οδηγίας του σκηνοθέτη αλλά γιατί έτσι το ένοιωθαν.

όταν η πραγματικότητα συνθέτει τις πιο δυνατές αλληγορίες και συμβολισμούς χωρίς την ανάγκη του ποιητή ,αλλά από την άλλη μήπως ο ποιητής ήταν αυτός που μπόρεσε να δει την δύναμη του πράγματος και ν α μας την μεταφέρει;