Δεν μπορώ να πω ότι ήμουν από αυτούς που είχαν αφουγκραστεί πλήρως την Γκουέρνικα. Αρχικά μου φάνηκε ένας σωρός από άμορφες μορφές, τρίγωνα και παραλληλόγραμμα άτακτα αφημένα να θέλουν να αποκτήσουν ζωή. Όμως αφήνοντας το μυαλό να αφεθεί ένοιωσα λίγο τον πανικό που κυριαρχούσε μέσα σε αυτό το έργο. Τον πόνο. Την απόγνωση. Αυτός ο πίνακας είναι μία φρίκη. Το απάνθρωπο της ανθρώπινης φύσης είναι εκεί. Η εκβιομηχανοποίηση του πολέμου είναι εκεί. Γραμμές και παραλληλόγραμμα πάνω σε άτακτες γραμμές ζωής. Επιβάλλονται και φέρνουν πόνο.
Αυτά είδα εγώ. Αυτά βλέπω όσο κοιτώ την Γκουέρνικα ή μάλλον την Γκερνίκα του Πικάσο.
Με βοήθησαν όμως πάνω σε όλα αυτά και το μικρό αφιέρωμα από την ομάδα των συντελεστών της ανοιχτής ΕΡΤ3.
Ορίστε και το αφιέρωμα.
Η αντίστασή σας παράγει ομορφιά παιδιά , πολιτισμό που τόσο μας λείπει.
Νομίζω ότι όλοι την νοιώσαμε αυτή την μπόρα. Και ήταν κανονική μπόρα. Όχι βροχούλα όπως άκουσα. Και ναι είναι φυσιολογικό να βρέχει τέτοια εποχή.Ήδη θα έπρεπε να βρέχει. Όσο και να μην θέλουμε να το συνειδητοποιήσουμε.
Την ώρα της μεγάλης έντασης ήμουν στα κεντρικά ΕΛΤΑ του Πειραιά. Μόλις είχα καταφέρει να στείλω δύο δέματα και να επιστρέψω στη δουλειά μου όταν αντίκρισα ένα τοίχος βροχής κι ένα δρόμο που είχε γίνει ποταμάκι. Δεν γινόταν με τίποτα να βγω έξω κι ας είχα ομπρέλα κι αδιάβροχο. Μάλλον τα βατραχοπέδιλα θα ήταν πιο καλή λύση.
Το παραπάνω βίντεο το τράβηξα περιμένοντας. Δυστυχώς δεν ακούγεται το πόσο δυνατή ήταν η βροχή όμως πιστέψτε ήταν πολύ δυνατή.
Μετά από αρκετή αναμονή κι αφού είχε κάπως ηρεμήσει ξεκίνησα για να επιστρέψω στη δουλειά μου. Στη διαδρομή αντίκρισα πρώτα αυτό το δέντρο που έσπασε από τον άνεμο. Όσοι δεν το γνωρίζουν στο Λιμάνι όταν φυσά… φυσά. Και το δέντρο δεν είναι καν στην παραλία αλλά στην Ηρώων Πολυτεχνείου. Ευτυχώς είχε έρθει ένα συνεργείο , μάλλον, του Δήμου.
Μετά πρόσεξα ότι έχει πέσει το ρεύμα σε όλη την Καλλίπολη. Ένα δείγμα ήταν ότι τα φανάρια ήταν όλα σβηστά, και σε όλους τους κεντρικούς δρόμους κανένα μαγαζί δεν είχε ρεύμα.
Ενώ από κάποια κτίρια είχαν πέσει κομμάτια. Ένα παράδειγμα είναι το κτίριο δίπλα στο κατάστημα της Vodafone όπου μπορείτε να δείτε τα κομμάτια. Ευτυχώς δεν είχαμε θύματα.
Ενώ για το τέλος στην πλατεία Πηγάδας δείτε που το μετέφερε το τούβλο η βροχή , το οποίο δεν πρόσεξα και βάρεσα πέναλτι.
Αυτά τα ολίγα από το Λιμάνι της χώρας. Όπως είπα και στην αρχή δεν ήταν βροχούλα όμως δεν ήμασταν και προετοιμασμένοι. Είχαμε αφεθεί στην καλοκαιρία των προηγούμενων ημερών. Καιρός να συνειδητοποιήσουμε ότι… ο Χειμώνας έρχεται. Ας προετοιμαστούμε.
Σημείωση , δυστυχώς δεν κατάφερα να βγάλω κάποια βίντεο ή φωτογραφίες από το κεντρικό Λιμάνι.Θα ήταν σίγουρα ενδιαφέρουσες.
Συνήθως οι χειρουργοί πριν ξεκινήσουν μία χειρουργική επέμβαση υποθέτουν για το τι μπορεί να αντιμετωπίσουν κατά την διάρκεια της. Τι θα γινόταν όμως αν μπορούσαν πολύ πριν την επέμβαση να έχουν εξασκηθεί στο ίδιο το όργανο; Ή μάλλον σε ένα αντίγραφό του. Έτσι το σκέφτηκαν το λοιπόν και οι γιατροί στο Πρεσβυτοριανό Νοσοκομείο της Κολούμπια για να αντιμετωπίσουν την δύσκολη περίπτωση ενός μωρού δύο εβδομάδων , το οποίο είχε γεννηθεί με εγγενή καρδιακά ελαττώματα. Πιο συγκεκριμένα η καρδιά του είχε τρύπες και δυσμορφικές κοιλότητες*. Οπότε αφού εξασκήθηκαν πρώτα πάνω σε ένα σχεδόν ακριβές αντίγραφο της καρδιά τους νεογνού , με μία μόνο επέμβαση κατάφεραν να επιδιορθώσουν την καρδούλα του. Όπως όμως μας ενημερώνει η ιστοσελίδα Science Alertαπ’ όπου κι αλίευσα την είδηση, δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό. Διότι χειρουργοί σε άλλο νοσοκομείο εξασκήθηκαν πρώτα πάνω σε τρισδιάστατο αντίγραφο του εγκεφάλου ενός βρέφους πριν επέμβουν στο ίδιο και το σώσουν.
Δεν είναι εντυπωσιακό πραγματικά το τι δυνατότητες πια υπάρχουν;
Και δεν είναι εντυπωσιακό ότι είτε τις αρνιόμαστε ότι υπάρχουν , είτε ότι δεν μπορούν να τις ωφεληθούν άμεσα οι περισσότεροι;
Ένα μέλλον είναι εκεί. Σχεδόν το ακουμπάμε. Αρκεί να το διεκδικήσουμε.
*αναφέρεται στους κόλπους και στις κοιλίες της καρδιάς.
για τα όποια λάθη στις ιατρικές ορολογίες αναλαμβάνω την ευθύνη. όποιος/-α γνωρίζει καλύτερα ας δώσει τα φώτα του/της
Η αλήθεια είναι ότι όταν πρωτάκουσα την συνέντευξη του Πανούση στην Ελληνοφρένεια σοκαρίστηκα. Τόσο μένος ενάντια στο ΚΚΕ και στο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούσα να το καταλάβω. Είναι όμως ένα μένος ενάντιά τους;
Αν παρατηρήσει κάποιος προσεκτικά σε δεύτερη ακρόαση τον Πανούση θα παρατηρήσει ότι το πρόβλημά του είναι ότι η Αριστερά , η κομμουνιστική και η μη, δεν είναι καθόλου ριζοσπαστική. Εξέφρασε αυτό που σκεφτόμαστε οι περισσότεροι/-ες που είμαστε πιο κοντά σε αυτούς τους χώρους. Ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι μία απλή εναλλαγή «προοδευτικής» εξουσίας κι ότι το ΚΚΕ απλά θέλει να το παίζει ορθόδοξος κομμουνιστής που δεν ξεφεύγει κόμμα από όσα είπε ο Μαρξ. Οπότε σε δεύτερη ακρόαση μου ήρθε κατευθείαν το ερώτημα: «Είναι η Αριστερά έτοιμη να αλλάξει κι αυτή; Να γίνει ριζοσπαστική; Είναι έτοιμη να φέρει στο φως τις αλλαγές που κυοφορούνται υπόγεια; Όπου οι περισσότεροι/-ες τις νοιώθουμε ως ανάγκη των καιρών; »
Οι κριτικές από ανθρώπους όπως είναι ο Πανούσης, ο Κοροβέσης, η ομάδα της Ελληνοφρένειας είναι πολύ σημαντικές για τον χώρο της Αριστεράς. Δεν πρέπει να τις φοβάται η Αριστερά αλλά να τις παίρνει σοβαρά υπόψη της. Ο αριστερός δεν πρέπει να φοβάται την κριτική. Ειδικά από αυτούς που πρόσκεινται στις ιδέες του.
Λίγο Μαρξ να είχαν διαβάσει οι σύντροφοι/-ες θα γνώριζαν ότι οι κοινωνικές αλλαγές όταν δεν πραγματοποιούνται τελικά με προοδευτική κατεύθυνση, είναι καταδικασμένες να πραγματοποιηθούν με αντιδραστική κατεύθυνση. Κι αυτό το νοιώθουμε και το φοβόμαστε.
Και ναι το ξέρουμε ότι ο καπιταλισμός είναι ένα άδικο σύστημα και βάρβαρο. Εμείς τι έχουμε να αντιπαραθέσουμε ως εναλλακτικό και δίκαιο. Και ριζοσπαστικό; Την καλύτερη διαχείρισή του;
σακιδιο 