waiting the time

περιμένοντας τη στιγμή

χαραγμένος στην γωνιά της μνήμης’

εκεί που το φιλί κρατά μαχαίρι,

αλλά και τ’ απρόσμενο  κλειδί.

δεν πειράζει

ποτέ δεν κατάλαβα την σύνδεση του αρχαιοελληνικού dna με τις επιδόσεις της εκάστοτε εθνικής ομάδας . όμως αυτό δεν σημαίνει ότι δεν χαίρομαι όταν μία ομάδα μας τα καταφέρνει σε κάποιο τομέα.

δεν περίμενα να νικήσουμε την αργεντινή . ίσως μία μικρή ελπίδα πρόκρισης αλλά ως εκεί. αυτό που ήθελα περισσότερο είναι να παίξουμε. να παίξουμε ποδόσφαιρο. είναι κάτι που πιστεύω ότι λείπει αισθητά από το ελληνικό ποδόσφαιρο. ενώ στο μπάσκετ έχουμε μία παράδοση σε ένα ευρωπαικό ή ακόμη και παγκόσμιο επίπεδο , παρότι έχει εισέλθει πρόσφατα στην κουλτούρα μας σε σχέση με τον βασιλιά των αθλημάτων, στο ποδόσφαιρο δεν νομίζω ότι υπάρχει κανείς που θα υποστηρίξει ότι το ελληνικό πρωτάθλημα έχει κάποιο επίπεδο.

και μόνο το γεγονός ότι βρεθήκαμε στο μουντιάλ είναι από μόνο του μία μεγάλη επιτυχία. από δω και πέρα πια θα πρέπει να μπουν κάποιες σοβαρές βάσεις. καλές οι ξένες μεταγραφές , αν και πιστεύω ότι περισσότερο ως άλλοθι στον ξέπλυμα του βρώμικου χρήματος μοιάζουν, αλλά έχουμε έλλειμμα ελλήνων ποδοσφαιριστών. και είναι παράδοξο παρόλη την αγάπη ή πιο σωστά το πάθος που υπάρχει για αυτό το άθλημα να μην υπάρχουν αντίστοιχα φυντάνια ταλέντων.

τα παιδιά τα κατάφεραν πολύ καλά για μένα. με το πρωτάθλημα που έχουμε είναι και πάρα πολύ που βρεθήκαμε εκεί. αντί να τους λιθοβολούμε ή να τους αποθεώνουμε καλό θα ήταν να σκεφτούμε ότι δεν μπορεί με αρπαχτές να έχεις απαιτήσεις.

κι ίσως μοιάζει άσχετο αλλά ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε την εθνική ελλάδας δεν απέχει και πολύ από τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε την καθημερινότητα και το μέλλον αυτού του τόπου. σχεδόν σαν να παρακαλάμε λίγα ψίχουλα από τις στάχτες του ονείρου.

προσωπικά εγώ παιδιά σας ευχαριστώ όχι γιατί απλά φτάσατε εκεί που φτάσατε αλλά γιατί δείξατε ένα καλό πρόσωπο παρόλες τις κασσάνδρες.

-δεν μπορούσα να μπω στο τριπάκι να υποστηρίξω την αργεντινή , παρότι είναι παλιός έρωτας στο μουντιάλ, λόγω τον εθνικίστικων εξάρσεων από τυχών επιτυχίες της εθνικής ελλάδας. δεν είναι αριστερή λογική για μένα αυτή. και στην τελική πολλά έχει χαρίσει η αριστερά στα εθνίκια καιρός να το ξανασκεφτεί και να τα πάρει πίσω.

-χάρηκα τον αποκλεισμό της γαλλίας. πέστε με κολλημένο αλλά προσωπικός πόθος είναι οι επόμενοι αποκλεισμοί να περιλαμβάνουν αγγλία, γερμανία και ήπα. για την πρώτη και την τρίτη παίζεται αλλά τώρα για την δεύτερη λίγο δύσκολο αλλά οκ. βασικά προτιμώ το ποδόσφαιρο που παίζουν οι λατινοαμερικάνοι. σημασία δεν έχει να βάλεις το γκολ αλλά να το κάνεις και με στυλ. στην τελική παιχνίδι είναι αλλιώς να το πάμε κατευθείαν στα πέναλτι να τελειώνουμε.

*σκατά περάσαν και οι δύο.

μουσικές αναφορές μέρος1

η ανακύκλωση τραγουδιών και δεκαετιών δεν είναι κάτι καινούριο. ήταν πάντοτε ένα παιχνίδι τόσο στην μουσική όσο και γενικά στην τέχνη. πολλές φορές ακούμε ένα τραγούδι και νομίζουμε είτε ότι είναι το πρωτότυπο είτε ότι δεν έχει «κλέψει» από κάπου. προσωπικά την κλοπή εφόσον είναι δημιουργική την πάω με τα χίλια.

σήμερα θα ασχοληθώ με δύο πολύ γνωστά κομμάτια. το ένα είναι καθαρό ρεμίξ ενώ στο άλλο το επαναλαμβανόμενο σαμπλ είναι παρμένο από ένα εντελώς άλλο κομμάτι.

ξεκινάμε με το πολύ γνωστό sweet dreams (are made of this)

η πιο γνωστή διασκευή είναι αυτή του manson

όμως φυσικά το πρωτότυπο των eurythmics

προσωπικά και τα δύο μου αρέσουν αναλόγως την διάθεση.

Στο επόμενο όμως δεν έχουμε μία τόσο ξεκάθαρη αναφορά , δεν μιλάμε καν για μία διασκευή. Η κλοπή έχει γίνει από τους prodigy και το τραγούδι είναι το voodoo people.

το επαναλαμβανόμενο ριφ είναι κλεμμένο από τραγούδι των nirvana , το very ape

αυτά για αρχή.

καλό ταξίδι ζοζέ

Σήμερα έφυγε ένας μεγάλος παραμυθάς. Ένας παραμυθάς που μπορεί να είχε τελειώσει μοναχά το δημοτικό αλλά οι ιστορίες του έθετε ριζοσπαστικά ερωτήματα τόσο σε υπαρξιακό επίπεδο όσο και σε γενικό κοινονικοφιλοσοφικό . Τελευταία είχε μεταφερθεί ατυχώς  στην μεγάλη οθόνη ένα από τα αριστουργήματά του , το «Περί Τυφλότητος». Περίεργη γραφή που στην αρχή σε ξενίζει αλλά μετά εφόσον την συνηθίσεις σε παρασέρνει. Οι διάλογοι διαχωρίζονται με κόμματα ενώ η τελεία είναι κάτι σπάνιο. Στην αρχή σου την σπάει αλλά ο παραμυθάς σου λέει να τον προσέχεις γιατί η γραφή υπάρχει για να ρέει.

Γενικά αν ήθελα να περιγράψω τον Ζοζέ Σαραμάγκου θα τον περιέγραφα σαν έναν αγγλοσάξωνα που ξέμεινε στον νότο. Χωρίς τις περιγραφικούρες των λατίνων (όσο και να μου αρέσει ο Μάρκες  κάπου με κουράζει) η ορθολογικότητά του δεν μοιάζει να έχει βγει μέσα από ένα μουχλιασμένο πρωινό αλλά από ένα μεσογειακό απόγευμα , ντάλα καλοκαίρι – ναι το ξέρω ότι η Πορτογαλία κοιτάει Ατλαντικό αλλά η μεταφορά δεν θα ήταν σωστή.  Δεν δίσταζε να προκαλεί αλλά πάντα δημιουργικά.

Παρότι αρκετά μεγάλος η σκέψη του έμοιαζε φρέσκια πολύ πιο φρέσκια από πολλούς νέους με μουχλιασμένα μυαλά.

Καλό ταξίδι δάσκαλε. Κι άμα σου ξεφύγει καμία ιστορία άσ’ την να κάνει διάβα απ’ εδώ.

– τα βιβλία του ζοζέ σαραμάγκου κυκλοφορούν στην ελλάδα από τις εκδόσεις καστανιώτη. είναι μία ευκαιρία έστω και με αυτό το γεγονός να γνωρίσετε αυτόν τον τόσο ιδιαίτερο συγγραφέα.