αισθητική παρέμβαση

δύο καροτσάκια μες το συντριβάνι

Στην πλατεία Ελευθερίας του Νέου Ψυχικού: Δύο καροτσάκια του super market μέσα στο συντριβάνι της πλατείας.

Τι ήθελε να πει άραγε ο ποιητής; 🙂

ο μικροαστός μου, εγώ

μία πολύ δυνατή στιγμή του presley.

βαθιά ερμηνεία και στίχοι με δυνατές και ουσιαστικές εικόνες.

όλο και περισσότεροι άνθρωποι ζητιανεύουν. κοιμούνται έξω στο δρόμο, στο κρύο. και παλιά υπήρχαν. ίσως τώρα τους βλέπουμε. τους βλέπω.

τους βλέπω και αρκετές φορές κάνω ότι δεν τους βλέπω. γυρνώ το κεφάλι. ντρέπομαι. φοβάμαι. αηδιάζω με τον εαυτό μου. με μια μικρή εκτίμηση της στιγμής νιώθω καλά που ξέρω ότι είμαι σε καλύτερη μοίρα. δεν είμαι περήφανος για αυτό αλλά ξέρω ότι δεν είμαι και ο μόνος. φοβάμαι αυτόν τον μικροαστό που βλέπω στον καθρέφτη κάθε πρωί. δεν είμαι ο μόνος. και συ είσαι. είμαστε πολλοί που βλέπουμε αυτόν τον πούστη να γυρνάει την πλάτη του στον διπλανό του, λες κι αυτό το μέλλον δεν τον αφορά, δεν μας αφορά. τον σιχαίνομαι

σε κάποιο show θα στείλουμε ένα sms για φιλανθρωπικούς σκοπούς. θα νιώσουμε καλά και θα κοιμηθούμε. δεν είμαστε οι μόνοι. είναι τρομερά ανθρώπινο όσο και απάνθρωπο όλο αυτό.

δεν ξέρω την λύση. πιστεύω ότι ο καθένας εφόσον το ψάξει θα βρει την δική του, τον δικό του τρόπο. να δώσει χώρο να ανασάνει η ανθρωπιά του.

αρκεί να κάνουμε την αρχή.

α γαμήσου ξεφτίλα

(και πάλι ευχή σου δίνω)

αφιερωμένο στον μαλάκα και σε αυτά που είπε.

ήρωα μπορεί να μην ήταν ο αλέξης αλλά θύμα ήταν. κι όταν γίνεσαι τόσο ξεφτίλας για να δικαιολογήσεις τον φόνο του…

it’s a free world (?)

επίκαιρη ταινία.  ειδικά τώρα που έχει ανοίξει η συζήτηση για τη μεταναστευτική πολιτική και την ιθαγένεια.

Η πρωταγωνίστρια δουλεύει σε ένα γραφείο εύρεσης εργασίας για μετανάστες. Επειδή δεν κάθεται του ανωτέρου της αυτός την απολύει.  Όντας 33 χρονών και μητέρα ενός παιδιού αντιμετωπίζει την ζωή από το μηδέν. Έτσι αποφασίζει να ανοίξει με μία φίλη της ένα αντίστοιχο γραφείο.

Σε αυτήν την ταινία αντιμετωπίζονται αρκετά θέματα τόσο της φυλετικής διάκρισης (τόσο του φύλου όσο και της φυλής) όσο και της εργασίας (συνθήκες, αλληλοεξόντωση, μηδαμινές αποδοχές, ανασφάλιστη εργασία).

Η ταινία δεν λυπάται αν και έχει μια συγκεκριμένη χροιά. Δείχνει την εποχή μας με σχεδόν ντοκιμαντερίστικο τρόπο.

Αααα,  ξέχασα να πω ότι  βρισκόμαστε στην Αγγλία. Μία άγνωστη Αγγλία που σε πολλά σημεία θα μας θυμίσει σύγχρονη Ελλάδα. Ίσως τελικά… να μην διαφέρουμε και τόσο από τους υπόλοιπους πολιτισμένους.