πάντα εσύ πίσω από το κάθε φιλί.
να στοιχιώνεις το κενό ‘ των ματιών μου.
τα ταξίδια.
τις μουσικές.
την αρμύρα του ουρανού.
την γλυκιά σκουριά στο φιλί και στο χάδι.
την πίστη και την απιστία μου.
πάντα εσύ.
στην μοναξιά’
μα και στην ελπίδα μου.
κέρι και ανάσα στο σκοτάδι’
εσύ.
υ.γ. ενδοσκόπιο= όχι δεν είναι ποίηση. απλές σκέψεις και εικόνες άτακτα αφημένες...
Ένα από τα πράγματα που μου λείπουν από την Αθήνα είναι οι συναυλίες. Όχι απαραίτητα από γνωστά ονόματα. Πάντα μου τραβούσαν την προσοχή κάποιες συναυλίες ή χώροι περίεργοι. Ένας τέτοιος χώρος ήταν ο » Η αλίκη έχει λάθος αγόρι» που είναι ένας εναλλακτικός χώρος μέσα στην Καβάλα. Και μία συναυλία (δηλαδή όχι ακριβώς συναυλία αν πάρουμε υπόψη ότι ήμασταν το πολύ 20 άτομα) ήταν αυτή της Krista Muir.
O χώρος το λοιπόν αρκετά «πειραγμένος» , με περίεργη καθόλου συμβατική διακόσμηση και διαρρύθμιση (δεν νομίζω να έχετε συνηθίσει να βλέπετε πλυντήρια ως τραπέζια για τον ηχολήπτη ή τον dj , ούτε καρέκλες κινηματογράφου απέναντι από τη μουσική σκηνή. Γενικά πυροβολημένο σκηνικό που αντί να με διώχνει αντιθέτως με τραβούσε για αυτόν τον περίεργο , ακριβώς, συνδυασμό του.
Η συναυλία όπως είπα και πιο πάνω δεν είχε και τα πολλά άτομα. Ήταν πιο πολύ παρεΐστικη , με αέρα σε κάτι από μπουάτ. Η Krista Muir με αρκετό θάρρος και μπόλικο κέφι τραγούδησε το άγνωστο στους περισσότερους (από όσο κατάλαβα) ρεπερτόριό της. Πάντα χαμογελαστή, με την μικρή της κιθάρα (χωρίς πολλά εφέ ή μάλλον σχεδόν καθόλου), προσπαθούσε να πλησιάσει το κοινό της τόσο με την μουσική της όσο και με τα αστεία της. Αυτή η γνησιότητά της ήταν που με κίνησε να αγοράσω και το cd αυτής της τρελούτσικης χαμογελαστής καναδέζας. Δεν πρόκειται για το cd της χρονιάς. Όμως είναι ένα ευχάριστο cd. Σε επίπεδο μουσικής σου περνά μία ζεστασιά. Αυτό ίσως να μην είναι τυχαίο μιας και στο βιβλιαράκι η Krista μας πληροφορεί ότι τα περισσότερα κομμάτια γράφτηκαν σε μία τοπική καφετέρια. Άνετα θα συνδύαζα ζεστό καφές φίλτρου σε κούπα, μπισκότα και Krista Muir (θα έλεγα ιδανική μουσική για τα Starbucks με βροχή απ έξω στην Πανεπιστημίου). Συνοδευτικές με την κούπα θα μπορούσαν να είναι και οι «μυστικές» συνταγές για τσάι ginger και μπισκότα που θα βρει κανείς μέσα στο βιβλιαράκι. Το όλο concept φαίνεται να έχει γίνει με αρκετό κέφι και μεράκι. Άλλωστε αν μπορεί κανείς να αναγνωρίσει στην Krista είναι το κέφι της και η αγνότητά της σε αυτό που κάνει.
Κατεβαίνοντας προς Αθήνα ελπίζω να πετύχω αντίστοιχες καταστάσεις (το ότι έχασα το party που ήταν αφιερωμένο στους Pearl Jam στο Dasein ήδη ήταν δυνατό χτύπημα αλλά που θα πάει; θα νικήσουμε). Ενώ το myspace αρχίζει να γίνεται ένας μουσικός αναπάντεχος θησαυρός για όποιον αναζητά το διαφορετικό από την μουσική.
p.s. η κρίστα όπως θα δείτε θα είναι και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας.
Ενώ δύο τραγούδια που ξεχώρισα από το τελευταίο της αλμπουμ είναι είναι τα «leave alight» και «croncete lovesong»
επιστρέφω για λίγο στην μονάδα . για λίγο ακόμη μακρυά από την Αθήνα. την πρωτεύουσα όπου οι μισοί σχεδόν έλληνες την μισούν.
εμένα μου έλειψε. μου έλειψαν οι δρόμοι της, η ζωή της, οι διάφορες φυλές (μεταφορικά και μη) που κυκλοφοράμε μέσας της . ακόμη και τα ελαττώματά της , η φασαρία, το χάος της. το δικαίωμα στην προσωπική σου τρέλα που έχεις εδώ (και γενικά στις μεγαλουπόλεις. η δυνατότητα να βγεις αλλά και να χαθείς.
τα στεκια σου. οι πόλεις που κρύβονται σαν παιχνίδι μπάμπουσκας εδώ μέσα. η γειτονιά μέσα στην γειτονιά ή ακόμη και μέσα στην πολυκατοικία.
τα βράδια. μέσα σε μπαρ, κλαμπ, θέατρα, σε σπίτια φίλων, σε ατέλειωτες βόλτες στους δρόμους της. είτε μιλάμε για το κέντρο είτε για τα προάστεια.
κι ας διαφημίζουν την εγκληματικότητα καθεβραδίς στα κανάλια. όσοι περπατούν στις διαδρομές της ξέρουν ότι δεν είναι και η μόνη πραγματικότητά της.
τώρα πια , ακόμη κι όταν θα της ξαναγκρινιάξω ξέρω ότι είμαι γοητευμένος από αυτήν. ξέρω ότι μου λύπει κι ότι κυρίως, μου έλειψε πολύ. ακόμη και στα όμορφα τοπία μετά από λίγο ήθελα να γυρίσω στην αγκαλιά της. σημείο εξόρμησης για τον γύρω κόσμο.
σαν γλυκιά ερωμένη που σε τυραννά, πάντα πονά αλλά και πάντα σε γλυκαίνει.
Αυτή τη στιγμή είμαι κάτοχος ενός macbook pro. Ωραίο και καλοσχεδιασμένο μηχάνημα.Οι σχεδιαστές της apple έχουν κάνει προσεγμένη δουλειά. Δίνοντάς σου την ευκαιρία να δουλεύεις ένα μηχανημα που σχεδόν θέλεις να χαϊδεύεις (όχι μωρό μου, μην ανησυχείς, όχι περισσότερο από εσένα ).
Το είχα στο νου εδώ και πολύ καιρό. Ήρθε και καπάκι το κρασάρισμα του σκληρού του φορητού της Asus (σπάνια περίπτωση από όσο έμαθα) οπότε η απόφαση πάρθηκε σχετικά άμεσα.
Το μηχάνημα αγοράστηκε από το κατάστημα των Multirama του Πειραιά. Ο υπάλληλος πολύ εξυπηρετικός. Το μοντέλο είναι το πιο φτηνό από τα macbook pro. Εγώ θυμόμουν ότι το πιο φτηνό το είχε η Rainbow 1024,37 euro. Τα Multirama όμως μου το πουλήσανε 1218 euro. Το είχα σφήνα στο μυαλό μου και όταν έφτασα μπήκα στην ιστοσελίδα της rainbow. Πράγματι καλά θυμόμουν. 1024 (καλά τα 37 σέντσια δεν θα θυμώμουν). Παίρνω πίσω στο κατάστημα για εξηγήσεις…
και η απάντηση του υπαλλήλου ήταν η εξής: «…Κάτω αριστερά κύριε , γράφει ότι οι τιμές είναι χωρίς 19% ΦΠΑ. Ελέγξτε το και ξανακαλέστε με αν υπάρχει πράγματι πρόβλημα»
Ο υπάλληλος είχε δίκιο. Πράγματι κάτω αριστερά υπάρχει η συγκεκριμένη υποσημείωση. Άρα κυρία Rainbow όχι 1024 αλλά 1219 με το ΦΠΑ. Γιατί 200euro διαφορά είναι αρκετά χρήματα. Και μηχανήματα όπως αυτά της Apple είναι κρίμα να σπιλώνονται από τέτοια διαφημιστικά τρικ.
Και φυσικά δεν είναι μόνο η Rainbow που το κάνει, είναι κι άλλες εταιρίες. Όμως δεν το καταλαβαίνουν ότι μας κάνουν με κάτι τέτοια δύσπιστους απεναντί τους και διστακτικούς στην όποια αγορά προϊόντος τους;
κρίμα
σακιδιο 