λόοχχοος δεεε- ξιά

επιστροφή για λίγο στην πραγματικότητα μετά την ορκωμοσία.

Όχι και τόσο τραγικά στο κέντρο μέχρι στιγμής. Εντάξει έχουμε τρέξιμο και πίεση αλλά σε λογικά πλαίσια. Τώρα για τον παραλογισμό… Στρατός είναι. Ένα τεράστιο γραφειοκρατικό τέρας που πρέπει να συνυπάρξεις μαζί του και μέσα του (αυτό είναι το πιο βασικό) για ένα χρόνο.

Το καλό στο κέντρο που είμαι είναι το φαΐ. Καθαρό κι όχι απλώς υποφερτό αλλά καλό.

Στο στρατό όταν συνδιαλλάσσεσαι με το ΚΨΜ χάνεις την έννοια του χρήματος. 15 λεπτά το νερό, 25 λεπτά το καλαμάκι (ή το σουβλάκι για τους βόρειους), 50 λεπτά το αναψυκτικό. Είναι σαν να βρίσκεσαι ξαφνικά σε εποχή προ και προ ευρώ.

Καθαριότητα; Χμμ, εδώ τα πράγματα χωλαίνουν. Τόσο γιατί συνήθως οι εγκαταστάσεις είναι παλιές αλλά κι επειδή πολλοί συνάδελφοι δεν ξέρουν να χρησιμοποιούν την τουαλέτα και να μην την κάνουν μύλος (κι όχι μόνο την τουαλέτα).

Ωράριο. Γενικά δεν υπάρχει. Ύπταται και πρέπει να είσαι υπ ατμών για κάποια καινούρια διαταγή – αναφορά.

Αυτά μέχρι στιγμής.

Από αύριο βασική εκπαίδευση = όπλα. Οπότε και καινούριες εντυπώσεις.

δεν το κουνάω απ’ επαέ…

Άμα ακούσετε για κάποιο μισοτρελαμένο φαντάρο ταμπουρωμένο σε καμία βραχονησίδα, έχετέ με στο νου…Μπορεί να τον λένε corto.

ταινίες προς ανάγνωση που μου ήρθαν τις τελευταίες μέρες στο νου:

Η γέφυρα του ποταμού Kwai

Full metal jacket

Η αλήθεια είναι ότι δεν περιμένω να είναι τόσο τραγικά αλλά ποτέ δεν ξέρεις.

η άλλη αμέρικα

Την ώρα που γράφεται αυτή η ανάρτηση δεν έχουν ακόμη βγει τα αποτελέσματα. Δεν είναι γνωστό το ποιος θα είναι ο πρόεδρος των ΗΠΑ ή αλλιώς ο πλανητάρχης. Ασχέτως όμως αποτελεσμάτων υπάρχουν δύο αναρτήσεις του αγαπητού Καπλάνι που αναφέρονται στην Αμερική πίσω από το γυαλί, την Αμερική των απλών πολιτών. Στο πρώτο κείμενο μαθαίνουμε για την πόλη Ηundson, που βρίσκεται δίπλα στον ομώνυμο ποταμό, την ιστορία της καθώς και κάποια χαρακτηστικά της εκεί κοινωνίας. Στο δεύτερο μέρος του κειμένου γίνεται μία αναφορά στην πολιτική ατμόσφαιρα που υπάρχει λόγω των εκλογών. Στο δεύτερο κείμενο έχουμε την παρουσίαση τριών αμερικανών πολιτών: ένα συνοπτικότατο βιογραφικό τους και την άποψή τους για την πολιτική και κοινωνική κατάσταση στην Αμερική σήμερα.

Προσωπικά βρίσκω σημαντικά τέτοιου είδους κείμενα που μας αποκαλύπτουν την άγνοιά μας για τους τόσο «γνωστούς» μας Αμερικανούς. Ο άνθρωπος έχει την τάση να γενικεύει και να τσουβαλιάζει. Έτσι όλοι είναι οι Αμερικανοί είναι «αμερικανάκια» με ότι συνεπάγεται αυτό. Φυσικά κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει και φυσικά δεν έχουμε μόνο εμείς αυτό το κουσούρι (της γενίκευσης).

Οπότε κείμενα σαν του Καπλάνι μας δίνουν αυτή τη σπάνια ευκαιρία να γνωρίσουμε «πιο πραγματικά» τους φίλους και εχθρούς μας.

Αφρική αυτή η άγνωστη γνωστή.

Διαβάζοντας για την κρίση στο Κονγκό θυμήθηκα μία σκληρή ταινία, όχι και τόσο γνωστή, που αναφέρεται στην σφαγή-γενοκτονία των Τούτσι από τους Χούτου στην Ρουάντα. Το trailer παρακάτω.

Δεν ξέρω αν πρόκείται πάλι να συμβεί κάτι αντίστοιχο. Ελπίζω όχι.

Η ταινία ονομάζεται Shoοting dogs. Πληροφορίες εδώ και εδώ.

Ενώ πιο σημαντικές λεπτομέρειες για την κατάσταση στο Congo

BBC

REUTER

INDEPENDENT

Ξέρω ότι η προσοχή των περισσότερων σχετικά με τα διεθνή εστιάζεται περισσότερο στις εκλογές στις ΗΠΑ (που είναι πράγματι ένα πολύ σημαντικό γεγονός). Όμως μην μας αφήσουμε να πιστέψουμε ότι η κατάσταση στην Αφρική είναι δεδομένο να είναι έτσι. Και μην γυρίσουμε το βλέμμα αλλού, γιατί πολλά από αυτά που συμβαίνουν εκεί αφορούν κι εμάς έστω και έμμεσα. Από το ότι ένα μέρος των πολέμων γίνονται για κοιτάσματα μεταλευμάτων που χρησιμοποιούν οι εταιρίες υψηλής τεχνολογίας για την παρασκευή κινητών τηλεφώνων ή παιχνιδομηχανών , μέχρι του ότι οι εξαθλιώμενες αυτές μάζες συνήθως φτάνουν εδώ απελπισμένες για ένα κομμάτι ψωμί. Για να μην αναφερθώ και στο εμπόριο μαύρης σαρκός που τόσο ακμάζει στην χώρα μας τελευταία (οποιαδήποτε απόχρωσης trafficking το ίδιο μου κάνει προσωπικά).

Η Αφρική μοιάζει τόσο μακρινή αλλά και τόσο κοντινή συνάμα.