Χτες η βραδινή μπόρα μας πέτυχε πάνω στο άλσος Γουδί. Εκεί διεξαγόταν το αντιρατσιστικό φεστιβάλ. Γενικά ένα φεστιβάλ με ένα παράξενο συνδυασμό του χύμα και του οργανωμένου, τίποτα από τα δύο και τα δυο μαζί όμως. Μπαίνοντας από την κεντρική πύλη βλέπεις αρχικά την κεντρική σκηνή με τα γνωστά (ας πούμε) ονόματα, στα δεξιά της υποπτεύεσαι ένα πλατύ διάδρομο με κάτι περίεργους τύπους με εφημερίδες και προκυρήξεις. Η αλήθεια είναι ότι βλέποντάς τους κόμπιασα. Όμως προσπερνώντας τους αντικρισα πίσω από το λόφο το αληθινό φεστιβάλ. Εκεί μαζεμένα τραπεζάκια από οργανώσεις, ομάδες, κόμματα, αντιπροσωπείες μετανασταστών κτλ. Το στίγμα δεν ήταν καθαρά πολιτικό (σίγουρα έγερνε προς τα αριστερά) και αυτό το θεώρησα θετικό. Γιατί πέρα από τις γνωστές πολιτικές οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής και μη αριστεράς υπήρχαν και ομάδες σχετικά με την κοινωνική επανένταξη των ανθρώπων με ψυχικά νοσήματα, για την σωστότερη διακίνηση των φαρμάκων κατά του HIV, για την κατάργηση των σωφρονηστικών ιδρυμάτων για ανηλίκους, για το OLPC κτλ. Μια ποικιλιά δηλαδή θεμάτων και ανησυχιών.
Όμως αντιρατσιστικό φεστιβάλ δεν είναι μόνο προβληματισμός. Έτσι κάποιος έχει την ευκαιρία να έλθει σε επαφή με την κουζίνα των μεταναστών. Δίνοντας γύρω στα 5ευρώ μπορούσες να χορτάσεις με την κουζίνα της επιλογής σου. Μπορούσε να έρθει και σε καλύτερη επαφή με την κουλτούρα τους μιας και υπήρχαν τραπεζάκια όπου η κάθε αντιπροσωπεία πουλούσε προϊόντα (ρούχα, καλλυντικά, διακοσμητικά) αντιπροσωπευτικά της πατρίδας της.
Η μπόρα μας πέτυχε στο τελείωμα και γω ξέχασα ακόμη περισσότερα να πω. Το σακίδιό μου ακόμη γεμάτο αν και λίγο βρεγμένο.
σημείωση: απόλαυσα πραγματικά τα πιτσιρίκια που χοροπηδούσαν κι έτρεχαν στα γρασίδια.
σακιδιο 